Katrin Sratenbroux is a journalist.
Doodsangst is a vreemd bestje. My first trip to my home town, is that I can’t live with the idea that someone should be overwhelmed when I want to pack it. Hoe ze de voordeur openen, tussen de halflege mokken thee laveren om vervolgens een opeenhoping van ogenschijnlijke ondingen aan te meet en ze as waardeloos te stamp, terwijl ik weerloos in de oneindigheid vertoef.
Het is vrees the deze week extra tactile will be toen me ran en ik voor nakende verhuis ons hebben en houden in dozen testerden te beteugelen.
Nu goed, zijn hebben, mijn houden.
It is not wrong if you argue that you are aware of the bagage and it will be sent to you when you receive it. As soon as the baggage is made in cardboard boxes, the beslissing will appear less duurzaam. “Téchnisch gezien is het natuurlijk een wegwerpbeker, maar daarin zat de flat white die ik dronk toen ik besliste van job te change”, tracht ik het kleinood onder luid breed vrij te pleiten van de vuilnisbak, terwijl ik he fijntjes aan toevoeg dat mijn mogelijke life partner blij zou moeten zijn met zoveel behoudsgezindheid.
I know het.
In the DSM-5 heet zoiets hoarden, maar in mijn hoofd is het simpelweg thuis-houden. When it comes down to it, it’s a little pathetic because the interior that’s being built is with the grandchildren of the functionalities of aesthetic properties that are being created, a target showroom van broken with the whole world beslissingen was always everything met. A real leefruimte laat zien how he leeft, how he laughs, vooruit dan how he liefheeft.
Onder de punaise
Reeds in my tienerkamer everything went from betekenis onder de punaise. Aan mijn muen priijkten concert tickets en liefdesbrieven, Zeker, maar ok snoeppapiertjes en het pakje van de eerste sigaret ik zonder veel succes heb proberen te inhaleren. Didn’t like that package until het op kot gaan geneuveld zijn, had het vandaag missed nog altijd ergens located in a drawer, than a postkaart naar het meisje dat ik eens was. A post card that is given to the children that can be printed, that is written on the tour that is understood by men that it is not meant to be. “Zie mi dan”, smeekt my interior tevergeefs, want what mensen zien is chaos, and that is bad een deel van de waarheid.
Naturally, it is right in the case of capitalism, and I believe that its own identity is reflected, but that is what is actually considered to be the least costly. Wanneer ik mijn bezittingen in crane paper draai, lijkt het ik een filmrolletje terugspoel, also ik moments heb weten te materialiseren. Every book of beduimeld beerviltje gaat door mijn handen, terwijl ik het weight ervan probeer te bepalen. Watt te light before the word, verdwijnt vanzelf. Het is what doorweegt dat een plaats moet krijgen.
First in a van de vele dozen die ik dichtkleef with vuurrode tape.
“Preferably”, the naar de Mannen screams, the ze in bestelwagens moeten tillen. “Jullie hebben my life in her hands.”