Marc Didden is filmmaker and publicist, and vriend van Arno
“April is de wreedste maand”, that weten mensen the books lezen toch allang. I would like to say that the month of April of 2022 is the best thing about the reputation of the house: children are at the middle of the day, grandma’s projects in plastic are at the soup. In the meantime, the professors of the Military School came up with what it was like. Before there is a liaison van Avond we also have the condition of France in the hands of Marina De Waanzinnige.
In Union-Anderlecht and in Brussels, there was a word that happened in a tragedy.
Bijn my buurman bleven de gordijnen al enkele dagen dense. I’ll say he’s also al one week not sear op straat of bij de Krantenman. Bij ons last spoken, begin van deze maand, moffelde hij een fles drunk away. I thought “sloeber”, I thought about it in advance, I thought about it because of a kwajongensglimlach, and a large part of Cecemel.
“Het zal wel ergens goed voor zijn”, say I ik en ik thought aan my grandmother van moederskant the toen ze wist dat haar tijd om was besloot om haar veertien last moments op deze aarde door te brengen in het gezelschap van iedere dag champagne.
Mijn buurman, that I gave up now and said, heette Arnaud Charles Ernest Hintjens.
Ik ken hem sedert 1975. Toen deed hij me op de trein tussen Charleroi en Brussel de eerste Tjens Couter-single ‘Saturday Night Queen’ cadeau.
When I think of Arno, I also automatically think of that moment in the trein.
En aan Tjens Couter. Hun punk single ‘Gimme What I Need’ vind ik nog steeds het best wat ik van Arno ken.
Omdat I can’t Zingen ben I’ve become Zanger.
Maar voor hem what zoiets geen bezwaar.
Hij had also helemaal geen last van zijn aangeburt schuchterheid wanneer hij weer eens toegaf aan zijn onweerstaanbare drang om al zijn emoties uit te kieperen over een zo groot mogelijk publiek.
Hij deed dat meestal in three talen – soms allermaal tegelijk – the hij niet helemaal beheerste.
Maar also dat was voor hem – en zijn over heel België, Nederland, Zwitserland en vooral Frankrijk verspreide talrijke fans – geen bezwaar.
Arno: a grappige en trouwe vriend.
Een goede buurman.
En én vijfde van de Hombres Complicados, the union zonder enig doel the hij mee opgericht had ter ere van een toevallig suitable photographers the vijf heren van middelbare leeftijd in wat belabberde toestand aantrof in een Brussels volkscafé (keep Didden and Arno also Dominique Deruddere, Josse De Pauw and Jan Decorte, red.).
Al moet het mij van het hart, Arno, dat jij zeker niet de meest ‘compliceerde’ van de bende was.
En zeg eens, what do we want to do, with zijn four?
Basketball doesn’t suck.
I can’t have a card.
Zeg eens van daarboven, hoe wij four seeds fab want blijven?