Hij heeft zijn maesterwerk not kunnen maken, zegt hij. The modesty siert Delv!s, zeker wanneer blijkt dat hij met zijn debut blahblablue A superbe soulplaat aflevert the bovenal zijn innerlijke blues in the verf zet. talk mead
“I stop with Delv!s. This is the first place in the last place. I can’t play it live anymore.” Qua internal comers can het tell. We are sitting in the salon of the famous Landense house of Niels Delvaux. Omdat hij eindelijk zijn debut uitbrengt onder het Delv!s-alias waarmee hij al zo’n dikke tien jaar soulful music op ons loslaat. Maar hij is uitgeblust, beweert hij, ietwat meewarig. Hij zegt het aarzelend, sof hij nog steeds zelf niet kan geloven dat hij de stap heeft gezet.
“No, naturally I can’t stop with music all over the court. Wel met het project Delv!s, om zoveel verschillende Redenen.” The zijn not min. Gesukkel met de gezondheid, so blijkt. “Maar also mentally, zeker door toedoen van de coronacrisis. Whenever mental gezondheid is not oké, ben je een pain in the ass for other people and for each family. Finance was het also dik klote. My toekomstperspectieven or not meteen vrolijkmakend. Tweekeer opnieuw may start here by toedoen van de Pandemie. Daar toch ook wat money ingested. As a solo artist, this is not evident.”
How the music of Delv!s kent, zijn onwaarschijnlijke zangtalent en de branie waarmee hij klassieke soul naar een popuniversum vertaalde, krabt misschien in de haren. What is he aiming for? Van zijn wonderlijke visitekaartje ‘Blend’, same with de Leuvense beattovenaars van Uphigh Collective, over frisse zomersingles zals ‘Tell Me’ tot bij de gestroomlijnde funkpop van ‘Come My Way’: Delv!s klonk steevast als één uit de duizend, ook al What never did elke muzikale keuze op maat genesden van zijn in gospel gemarineerde stemgeluid. Is hij daarom nooit really helemaal door broken? He was een tijd waarin hij wel elk jaar was typed as dé in de gaten te houden Belgische nieuwkomer.
“De zogenaamd eeuwige belofte” sounds het met een breeding. “Van die druk wilde ik af. I’ll be there a long time before the musicians write about the master’s work, they can make it a musician in their own right.
narcissism
Helemaal doesn’t mess it up. We follow Delvaux al van bij zijn prilste steppen in de muziek en toen al vroeg je je soms af of een behoedzame, honeste kerel als hij wel zou aarden in de muil van het beest dat de muziekindustrie is. Hij is geen haantje de voorste, geen Tafelspringer of een egomaniak the Dankzij a large basin and veel bluf in the felste spots come te staan. Dat hij anno 2022 afknapt op een industrie was in sociale media onverbloemd narcisme van artists eisen, verrast geenszins.
“It simply never happened to me. Bij hoe ik in het leven sta. I’ll take the stress out of the social media behavior. I can’t do anything else about Delv!’s De Artiest zijn. You should always get it during the interaction with you. How do you say it sucked? Ik vind het rounduit griezelig. Can you ever imagine that Jimi Hendrix or Jim Morrison had an Instagram account you would like to have? That’s why there aren’t any photos taken, either by pack or by spaghetti (laughs). Maar je raises vandaag geen keuze than je op de trein van de showbizz wil zitten.”
“Don’t you stop / work harder” Zingt hij dan also painting in the futuristic blues of ‘Money’. Het is een van de vele prijsbeesten op blahblablue, a debut that met a afscheidsplaat is. Samengesteld uit ontelbare oude demo’s the Delvaux semen with zijn bassist Boris Van Overschee innstebuiten keerde, optkalefaterde of in galmende klankeffecten drenkte. Tragikomisch genoeg varen de liedjes uitstekend bij the rauwe productie. A superbe soul song as ‘Bad Trip’, with zijn gloeiende zangharmonie, had Delv!s van ons gerust jaren gegeden like uitbrengen. Hij zingt he over Syrian vluchtelingen and ons onvermogen om met de tragedies van de vluchtelingenkampen en aangespoelde childrenen om te gaan. ‘t Is violent and steals naar het hard. He is sea. De gracieuze Sade-funk van ‘Punika’. Of ‘So Much’ that Nina Simone een behekst woud instructed. In Elke Song het type weemoed that past bij een vaarwel schuilt.
Naakt blues
In ‘Walk Alone Track’ and ‘Brother’ he zingt over a shaky mental gezondheid. De tijd lijkt he rijp voor. Stromae oogstte lof met ‘L’Enfer’ waarin hij zijn flirt met zelfmoordgebende. Selah Sue, with whom Delvaux manages a record label, sings quite openly about hair medication in ‘Pills’. “He is nood aan,” says Delvaux.” Kunstenaars zijn nu eenmaal de gevoelige goals van de maatschappij. I have a lot of needs from Sanne (Selah Sue). Zij wordt bovendien confronted with het duizendvoud aan aandacht en het type socialemediaperikelen was ik zelf van walg. En dan nóg je nek durven uitsteken. Toen het bad with me went, heeft ze me beld, hoewel we elkaar not enormously well known. ‘t Is a lieve madam. That’s why it’s also a hair music. Real wereld class.”
So now? Even chill, blijkbaar. Of portrays, the other passie van Delvaux. Only management in platenfirma reacts to the concept of the boat that is attached to the plugs. “Vanaf nu draait het om quality”, says hij mijmerend. Misschien wil hij wel meer muziek maken such as ‘Baby Blue’, het some naakt blues number op blahblablue. Volgens hem serves the song het best zijn afscheid. “I’m grateful. Kun je grateful delen? Toen ik in my burn-out zat, deed muziek me niks meer. If there is a chance to start, I would like to say that when I was a child, I would not like music. Daar ben ik heel blij om.”
blahblablue verschijnt op 25/2