Open weekend from the last demonstration garnaalvissen van 2022 places in Oostduinkerke. Wij liked me on pad met garnaalvisser Stefaan Hancke and trekpaard Dina.
Terwijl three kalkoenen een orkest opzetten en eit onafgebroken zijn kop schuurt aan het gat van een bok, tuigt Stefaan Hancke (62) zijn 12 jaar oude trekpaard Dina op . Hij tikt dwangend op zijn notities: vertrek boerderij from 9.45 a.m., laag water from 10.51 a.m. “Ik sta eighth.”
We like to see the map on the beach of Oostduinkerke for the last demonstration of garnaalvissen in 2022. There are three separate drops of seeds from the view in action.
Binnen- en buitenlandse toeristen weten het intussen wel: de traditie is Unesco-erfgoed sinds 2013. “Omdat het enkel nog aan deze kust een gebruik is”, weet Hancke. De talk? “Het is a breed and a rusty beach: he zijn geen golfbrekers en je kunt diep de zee in.”
“The show begins”, says hij terwijl hij zich klaarmaakt de zee in te rijden. A later toont hij zijn publiek in de inhoud van zijn netten: Veel kwallen en krabben, een tarbot, enkele naaldvissen en uiteraard hopen grijze Noordzee shrimp. Zo’n 10 kilos.
The garnaalvisserij gaat vijfhonderd jaar terug, shows Eddy D’Hulster. When he is 80 years old, he is expecting more than garnaalvisser, is he de éminence grise van de garnaalvisser. Vandaag is hij hun woordvoerder. “De Noordzee was vroeger een vissersparadijs, zegt hij. “Maar rond 1890 ruilden kolenhandelaars, vissers en melkboeren hun job in voor het dan opkomende tourisme omdat daar meer te earn a lot.”
rarity
Garnaalvissen became a rarity. “In 1968 we were still met z’n dreiën. I’ve started toen.” In the years nadien names vele veertigers en vijfters de job op zich, maar vandaag zijn ze nog slechts met dertien, waarvan eight actievelingen. For nobody there is a job, it sounds. “Stefaan is garage owner, Nele verpleegster, the others asked for a café with works for you.”
That two garnaalvissers vrouwen zijn, vindt D’Hulster uniek. “Omdat het vroegere bestuur besliste dat het een Mannenjob most blijven dwongen we en tweejarige opleiding en een examen af. Now bewijzen Katrien en Nele het tegendeel.”
Never did that ever happen again. “Je moet over passie en en en pairs feed en van de zee houden. Je hoofdjob speelt dus geen rol.”
In mid-October, Bruno Mertens, responsible for a renovation project, was hired as the responsible person. Hij haalde het nieuws omdat het en zeldzaamheid is, shows D’Hulster. Tegelijk speaks about a “favorable evolution”.
At the very least, this is another evolution. De bewijzen van de klimaatopwarming zag hij steeds vaker door zijn vingers glijden. “The water is te warm. In my tijd before het zeewater soms, nu zijn de periods dat he water 2 à 3 graden werd voorbij. En dus zien we never avenues sea poisonous pietermannen and steer shrimp, last year we also met zeepaardjes aan. Always keep the water warm.”
Ook de vangsten become smaller daardoor. “Tussen 1980 and 2000 kon je tussen 20 tot 30 kilograms inside, but the biggest vangsten – ons record is 106 kilo – zijn verdwenen.”
Hij holds nog een pijnpunt aan: overbevising. “The grijze garnaal was enormously appreciated. De Nederlanders plunder onze kust.”
Eight o’clock
Een uur nadat Stefaan en Dina de zee introkken, karren we terug naar zijn erf. “Het publiek ziet ons een uur, maar in total ben eight o’clock each.”
Een houtvuur gaat aan. Plastic afval wordt verwijderd, de tarbot verdwijnt in a bak met water. The kittens came close and were never forgotten later by three ends. Duidelijk geconditioneerde best. When Hancke hen small visjes toewerpt, became en kat ecstatic. Tandjes of mapped tanks, op Stefaans erf is the survival of the fittest. The shading of the kittens is near the filistijnen, ending with monsters.
Blijft over: a nimble come yarn. For how the lekkernij bedoeld is? Hijst grijnzend naar zijn buik. “Vangen, sorteren, later drugs op koelnetten, koken, openen, pinten pakken. Het leven van een garnaalvisser.”