On the edge of the city of Mykolaiv in the south of Oekraïne vallen bijna dagelijks rockets. Met honderden turned in tientallen doden than gevolg. Publisher vanuit het mortuarium.
Yelena Drevai writes het uit. Ze herkent de tatoeage op het been van het lichaam. He is hair zoon. Ik sta pal aft haar as ze de schrikkelijke ontdekking doet in wijk achteruit om haar door te latern naar buiten, weg van dit hok vol doden. For your precious Yelena hair together and in your arms. Ze hult hard wearing. Hoe kan het also different, as never confronted wordt with het left van a child.
We stayed in the mortuary of Mykolaiv, a city in the south of Oekraïne, 60 kilometers east of Odessa. He was voted all day long on the north and east of the city and het aantal doden stacked up op. Letterlijk. That said, that’s what it says, a medewerker from the mortuary. De man ziet er doodvermoeid uit. In each case there were at least four other standards. Kriskras for elkaar, burgers and Oekraïense soldiers. Burn, mined. Gapended wonden in Buik of Maag. A verstilde schreeuw on a blackboard shown. Verstijfde helped opgestoken arm, verkromde vingers, grijs van het fabric door de explosion.
The Zoon van Yelena was said to be built and laid in a blue fluweel afgezette box. A medewerker lays new military clothing on zijn lichaam. Socks, trui, broek, beautiful. Zijn own military clothing hangs in flarden om zijn lichaam. Het blote been met de tatoeage is opnieuw covered. Yelena tilts the sheet for the intended purpose in a kijkt nog een last keer, for de jongen in de auto wordt gelegd. Ze walks away, direction uitgang, maar draait me plots om naar de group journalists and photographers: “Hij like never been forgotten. Hij was still May 22 in Opleiding as pilot for het leger. Maar hij kreeg niet eens de kans om te vechten, hij was still maar a student. Zijn leven most notg begin, hij zou binnenkort trouwen.”
German Sergej heette de jongen, vertelt de zus van Yelena.
The military academy in Charkiv was there when it was first bombed by the Russians. Omdat German in Mykolaiv woonde, is zijn lichaam naar brought over here.
Twee bergjes aarde
Volgens directrice Olga Derjoegina liggen he momentseel sea dan vijglich Oekraïense militairen in het mortuarium en vijf Russian soldiers. The Russians were asked for a DNA identification to the Rode Kruis. Are de doorlog zijn he omgekomen 45 burgers, weet de directrice. Van like two children. Het concerns two halfzussen, the other was zeventien, the youngest three. Ze kwamen op 5 maart om het leven in Mishkovo-Pohorilove, a small dorpje net buiten Mykolaiv. Hun moeder is located in the Ziekenhuis and heeft Scherfwonden in Haar onderbuik and Heup, but it is built in Levensgevaar. Ze was divorced and had a new life. Also hey kwam om het leven bij hetzelfde bombardment.
The following day is proposed by Dmitry Koeretsk, the brother of the moeder and some of the two meisjes. Hij neemt ons mee naar het kerkhof in Mishkovo-Pohorilove. Het is een gure dag, de wind snijdt door our Dikke jassen than we voor het graf van de meisjes staan terwijl de bommen dreunen. Het Oekraïense leger probeert de door de Russen ingenomen stellingen ten oosten van de Stadt te heroveren en voert aanvallen uit. We kijken around two bruines in Bergen aarde. Twee Kruisen. Rose and pair of blossoms, summery plastic, other verses. On the left there is a printed photo of the 17-year-old Veronika Birioekova. On the right a kleurenfoto van haar 3-year halfzusje Arina Dmintrijevna.
Dmitry Huilt.
“Het geurde rond four uur ‘s midday. I will meet my vrouw in de Keuken iets te eten. Plots he een enormous explosion. I’m beaten tegen de ground, my vrouw ook. A rocket with cluster bombs what happened, pal in our time. Overall was glass, everything around was kapot.”
The twee meisjes were in Dmitry’s house, same with hun moeder en haar vriend. Omdat de keuken was in Dmitry en zijn vrouw zaten apart van het small house lay, zij are paired. “Toen ik in de woonkamer went kijken, vond ik hen. De jongste, Arina, what dood. Op slag, hoorden we later. Haar zus what wusteloos. Hun moeder was nog wel bij bewustzijn. Ze zag hair children and was completely in panic. Ze test earth op te staan, maar toen ze besefte dat ze wond what, test earth ze hair bloedende wonden te stelpen met zakdoeken. Veronika, de oudste, stierfeen een dag later in het ziekenhuis. The promises of my friends, Aleksander Zaminov, were so serious that the doctors didn’t do anything about it. Ook hij overleed een dag later.”
Dat hij het oudste meisje nog test earth te redden, het clicks. “Ik probeerde haar mond-op-mondbeademing te geven, haar gezicht zat onder het bloed. Op zeker Moment heb ik hair in my arms about building pushed and de first de best auto tegengehouden. The heeft haar brought to het ziekenhuis.”
Uit de schulkelder
Dmitry kijkt naar de twee bergen aarde. In shock. Both of these are then confronted with the hazard of the oorlog. As hey zijn verhaal heeft gedaan, he knikt nog eens naar ons en dan snel away. Way from het graf, van de dood, van de oorlogsgruwel.
Dat het juist zo’n Mooie, rusty dag what we’ve been the 14 de maart, Zei hij aan het begin van het geprek. Ze had a week long af en aan in de schulkelder gezeten, maar omdat het de afgelopen dagen rustig what gebleven, were ze terug naar huis gekeerd. Omdat ze thought that het wel weer kon. “Het was a sunny day. Zo’n dag waarop het leven weer bijna normaal leek. Maar that is voorgoed voorbij. Het wordt nooit me hetzelfde.”