Our journalists were lucky in a Dominican Republic Club Med and had hair survival tips

Aan de dromers onder ons the ooit een vacancy in a paradijselijk resort will beleven: neem een ​​wit kledingstuk mee, blijf binnen rond zonsopgang, eet than een koning en your onbezorgd mee op het air castle. Our journalists were lucky in a Dominican Republic Club Med and had hair survival tips.

Ik ken het wel, a vacant place. Ik ben he weleens doorheen changed. Maar he een Vakantie geleten heb ik nog nooit. Op mijn 23ste hees ik een backpack op mijn rug en sindsdien gaat mijn hart sneller slaan van een simpel bamboehutje dan van een marmeren badkamer waarin de poetsvrouw elke dag een handdoek in de vorm van een zwaan vouwt en wie weet nog wat bloemetjes op het bed strooit . I’m vind dat heel attent, maar as a hotel personel me opwacht met a nat doekje om my gezicht af te deppen, think ik al gauw: comaan, stop dat away, ik ben geen prinses, hoor. Misschien heeft het daarmee te maken, met the princesses. That’s what I said. As a kid I had princesses. Het stak ik al die roze jurkjes in de fik, en zou ik juichen naast een zee van brandbare tule. The clerks who have princesses, quote him nog altijd. Diep vanbinnen. In the book of luxury resorts, there are a number of options for dining in Jurkjes. We would like to see that the clothes het between open, we would have to stop with the ramming and open the broccoli. En dat jurkje dragen. Het is tijd om things lost te laten, en dus geef ik me over aan de geneugtes van het vacant place. And now we are at the mode of the resorts: Club Med.

I knijp mijn ogen tot spleetjes en door door het busraam. Zie ik dat goed? State ons daar een net rijtje personeel op te guards? Yes, I want it to go. Two days before our arrival bus. A minute later I want to go to an exclusive resort in the Dominican Republic: Club Med Michès Playa Esmeralda. A world that I will never forget. I don’t think that’s the way to go here. Maar dat not born. Want dit is a hidden paradijs, zo state in my welcome brochure. Hidden paradijn zijn vaak moeilijk te vinden en waarschijnlijk is het dus also moeilijk om he weer weg ter raken.

Voorlopig ben ik blij met het vinden van my own room. A flat surface comes from pas, wanting the resort is divided into four areas. Mijn wereld is the Emerald Jungle, for full the bovenal rust zone. Kijk, you know me now. With my deluxe bungalow, there are no tropical plants, and the tub is open, and then all the light works via wonderlijke sensors. Ik hoef dus alleen maar vorbij het toilet te schrijden om daar een lamp aan te laten gaan. Heerlijke luiewijvendomotica. Algauw lig ik as een

pasja op bed, met vijf kisses eighth mijn Hoofd en personalized Witte Badsloffen aan, ik tokkel wat op de iPad en steek Oreo’s in mijn Mond – dat ligt almaal standaard op de Kamer. No, it’s not new here. Maar wel een beetje angstaanjagend hoe snel je gewoon raakt aan luxe: na pakweg een uur vraag ik me af of ik zo’n witte golfkar zou nemen tot aan het strand of gewoon zou wandern.

Instagram oefeningen

Flip-flopping when the level is still high, it is slightly longer than the palm trees are allowed and the blue lay the daar in the verte tussen danst. Ik hou van de zee, zeker than ze is tropical. Intussen passeer ik en admittedly concurrent: het zwembad. Impressive, idyllic and flanked by lounge beds with white, wapperende doeken. As each strooien hoed raises a cocktail in each hand, you can here a voluminous decorstuk zijn. That can also be on the beach trouwens, because there is no spot that is so elegantly mogelijk tegen and palm boom proberen te leunen in two near hun gsm kijken. He was given here although Instagram postings. Maar wat me sea bevalt, is dat het beach he ongerept allowed. Het zand is zelfs niet perfect poederwit en de zee mag golven here. He is about to use jetskis, he is on the beach and there are also people who are babbling with a view of the beer in the water. He zijn avenues de blauwe zee, what mountains aan der each other on the left and right oneindig beach, or so lijkt dat toch. I begin to walk, tot ik een man in een hokje tegenkom. Ik vraag of the resort borders heeft, een muur, een einde. Hij maakt een handbaar: I can nog a heel and otherwise long de branding. I’ll come and meet you. Op een bepaald moment large de palm trees dead in Zee en begins het struikgewas toch what was close te been. That means het one van het hidden paradijs zijn. Terwijl ik uitrust op een horizontal palm boom, lik ik per ongeluk een vliegje in. Ik jaag een mug weg. In an emerald-sized vogeltje schiet voorbij. Dat ik in het resort zelf nog geen insect, vlinder von Vogel ben tegengekomen, vind ik plots wat raar. We are always in the warm tropics, in the middle of a gigantic palm tree.

Palm trees in the mist

Het mystery ontrafelt zich de ochtend daarop. Terwijl de zon opkomt, doe ik een misjudged rondje. Verderop hangs precies wat mist, en ik schrik than ik op het strand een wagentje zie rondrijden dat witte clouds verdelger sproeit. The day isn’t the same as the verontwaardiging tegenover het wil hear en de mensen van Club Med. Want dit is not zomaar a chic resort. Nah, it’s an eco-chic resort. En he wordt heel wat moeite gedaan: wegwerpplastic is uit den boze (he steken cartons rietjes in each cocktail), he lies here zo’n 45,000 square meters zonnepanelen te blink, negenhonderd mensen uit het nabijgelegen vissersdorp Michès opgeleid om here te kunnen works , he was used local coffee and cocoa, the uniforms of the personel zijn van recycled plastic flessen made and the tweeduizend palm trees that voor dit paradijs neergangen, zijn netjes Plaatsten herplant. Ecologically responsible tourism, dus. Now I don’t know, as a resort rookie, that it’s such a resort op aarde sproeit. No one wants the insects de boel daar overnemen, the snap ik little interest. Club Med verzekert me dat everything what ze bruiken het BREEAM label heeft: een eco friendly certificering, om de hoogst mogelijke ecological norms te bereiken. Ok then. Binnensmonds mompel ik nog even dat alle besten er toch maar lekker aan gaan, maar dan besef ik dat je best doen ook oké is. En that is not perfect. That’s not the case, I don’t want to be there when I come here, not by Zeilboot.

Dress code: elegant

Ik sta onder de regendouche when he banged op mijn deur wordt. En nog eens. En nog eens. Nondepietjes. Druipend en in my personalized white badjas doe ik de deur open. ‘Mi amor!’ Het is de poetsvrouw, met de avondservice. That is even if for me, I don’t want anyone in my room who now kisses opschudt en het bed opmaakt. I would like to thank you very much for my stressful intention: I make plans for the dinner. Vanavond is het zover, then there are no princesses. Of everything zeinand met een jurk aan. The jurk moet also nog eens wit zijn, want that is the dress code. Daar houden ze wel van, in dit resort, van dresscodes. Het is not de bedoeling that ever here ‘s midday met je zandlijf en lekkende bikini in het beach restaurant wat frieten Komt halen, om maar iets te noemen. Zelfs at sunrise yoga and aquagym state he op het digital mededelingenbord ‘Dress code: elegant’ reported. Toen ik dat las, wilde ik event terug naar mijn smoezelige bamboo hat, maar ik ademde eens diep in en sprak mezelf toe: jawel, je kunt dit. You can trek that way and change elegantly to the restaurant, but there are other things that are beautiful, with a shiny look. Omdat witte kledij also perfect samengaat met vlekken maken, he would uiteraard verfijnd gegegen. Here is doordeweekse hotelkeuken. He zijn verschillende eetkamers en buffetten en het zo lekker uit dat ik me gulzig op de voedseleilandjes stort. Terwijl ik de kaviaar, kreeft en dumplings opscharrel, vergeet ik algauw de elegantie van een prinses uit te stralen. He plest iets op de grond, en het bandje van my nieuwe sandaal snijdt in my enkel, zodat ik een heel small beetje mank. But that is verdwijnt always in het niets bij het tasteren van my decadente en ronduit heerlijke avondmaal.

Green taxi

Well, then, the little thing begins: How are you going to do it? In de real wereld? Not that ever verveelt here, want naast nietsdoen kun je ook van alles doen: a Zeilcruise, Paardrijden op het Strand, De golven in met een Elektro surfboard, naar een Club Med-beachparty gaan, een ecological groentetuin aanleggen of – as ever really verveelt – muziek leren spelen op fruit. Maar zover shall not come. Ik vraag of ze een taxi can bark which brings me to Michès, het vissersdorp een zevental kilometer verderop. Ik stuit op een klein beetje weerstand, want “het is not omdat iets authentiek is, dat het ook mooi is, en he zijn veel more interesting excursions”. I know that he met Michès nothing is wrong, but that I am overtuigen om een ​​van de resortexcursies te doen. That’s just what other guests here do. En zo divorced. Wanne we het domein verlaten, so het also de pooren van een air tower openzwaaien. One old Dominican one that met a plastic zakje van de supermarket comes transformed, a kakelende kip and laughing mensen op een brommer: Ze lijken plots from another universe come. De baai van Samaná – because the region was ons resort zich bevindt – blijkt een mooie brok natuur te zijn. We are very relaxed on the beach, omzoomd with great wouden vol kokosnoot, en modest dorpjes met een kleurige, luie vibe. Ik zou het geen strafvinden om nog eens terug te keren naar de Dominicaanse. Net zoals het also geen criminal is om terug te keren naar het resort. Vanavond changes elegantly to the restaurant in dress code ‘jungle’. Maar toegegeven: de muggenbeten die ik vandaag verzameld heb, maken het nog nét wat beter.