With three children’s hair, Olga vanuit de schulkelders van Kiev. Sinds vrijdag is ze weer bij haar man Dmytro, which al enkele jaren works in Belgium. ‘Al antwoordt mijn moeder maar met één letter, dan weet ik tenminste dat ze nog leeft.’
The invasion of Oekraïne is all eleven there. For Dmytro het aan as één long stretched waas. Alsof het vandaag nog steeds donderdag 24 februari is. “Toen ik Hoorde over de invasie, kon ik het eerst niet geloven”, says hij. “I was told that I was there before my eyes: ‘I know you, I know you from Oekraïne.’ Zo goed as ik kon, test ground ik hair moed in te speak.”
Meteen besloot Olga om met the children near the school children on the trek. Terwijl ze de explosions building hoorden, held de childrenen zich bezig met tekenen. Dmytro has zijn gsm boven en toont foto’s that Olga hem heeft gestuurd. “Wij zijn kinderen van Oekraïne”, says Dmytro wat zijn kinderen op hun tekeningen hebben geschreven. “It is ours thuis.”
Aanvankelijk wilde Dmytro naar Oekraïne irritate. Maar zijn baas held hem tegen. The first thing that happened was that Dmytro said. Hij slip hoogstens nog een uurtje per night. Well, three days later he started praying. “I started thinking,” he says. “I’m in my room and I’m trying to analyze the situation. I was going to evacuate and there was a risk of that. Wouldn’t it seem like we were still awake? How weet was de oorlog vlug voorbij.”
Maar elke dagde er een nieuwe escalatie. Zondag zette Poetin zijn kernwapens op scherp en stonden de Russian troepen voor Kiev. Maandag nam Dmytro de telefoon en zei hij tegen zijn vrouw: ‘Nu trekken.’
televisietors
Olga trok met the three children near the station. Elke trein to the west where we need to be. Of de bestmming nu Lviv, Ivanofrankivsk of Moldavië was. Toen ze op het platform stone, let a rocket in op de televisietoren van Kiev. Mensen round haar vluchtten near the schulkelders. Maar Olga bleef om haar kans op een zitje niet te mislopen. Pas onderweg vernam ze dat de trein Rechtstreeks naar Poland zou rijden.
“De trein zat vol met vrouwen en kinderen”, Olga says. “Ook op het gangpad zat iedereen op elkaar propt. At night all gsm’s uit en de gordijnen van de treinwagons should be closed. He liked geen grandchildren bron van light zijn, sodat pilots ons vanuit de air never condensed. Toen we het stadje Kovel passeerden, we knew that we were near the Poolse grens. All passengers riepen het uit van opluchting en blijdschap.”
After an overstap in the Poolse stad Chelm stone and Olga donderdagochtend met the children in Warsaw. Vrijdagnacht kwamen ze aan in ons land. For the time being, the same can be said for one apartment remaining from a colleague from Dmytro. Voedsel, house and other products hebben zijn collega’s also for hen regulated. In Ghent, he said, there were initiatives to start om goederen naar Oekraïne te sturen. On the sea of the Oekraïense gemeenschap around the Sint-Salvatorkerk is he volop mee bezig.
“Ik help mee om dozen te versleuren,” says Dmytro. “Mijn hoofd zit heel de tijd in Oekraïne. Meewerken with de inzamelacties helpt om het gevoel vanmachenloosheid tegen te gaan. Het liefst zou ik dat nu de hele tijd doen, maar dat kan ik tegenover mijn workgever niet maken.”
Olga gets lost tears in her hair and when she spreads her hair. Bij Dmytro borrelt het onbegrip, maar de vooral de woede op. Een strijd tussen het Russia van Poetin en democracy. Door de invasie hebben zelfs de most Russian-speaking Oekraïners zich volgens hem tegen Poetin gekeerd.
“Ik ben er zelf één,” says Dmytro. “When I speak Oekraïens, gooi I he Engelse woorden tussen, omdat I de taal niet genoeg beheers. Maar now will I also in my dagelijks live in geprekken met my children op overschakelen. I don’t want to know more about that Russian.”
Fear and strijdlust
In the first days what he was up to Dmytro nog hoop dat he soon een one de zou come aan het conflict. Maar that is now gone. When het Oekraïense legererin slaagt om the Russian troepen op de grond tegen te houden, then the Poetin massaal bombarderen om de wil van de Oekraïners te breken, thinks Dmytro. That starts with a cocktail op van angst and strijdlust.
“When it comes to this point, vertrek ik meteen om mee te vechten”, says hij. “Zelfs al is het something that I can doen mezelf opblazen with a granaat. Oekraïne had problems. Yes, he was corruptie. Maar het is ons land. When someone asks, we’re going to try and we’ll understand.”
Vanuit ons land can Dmytro little differently doen dan helpen met de inzamelacties en zoveel mogelijk contact houden met zijn family. Zijn schoonouders weren’t successful in any way by van de Roemeense grens. Maar zijn moeder zit nog steeds in Kiev. Vanuit hair apartment can hear the explosions, omdat the battles are now in de Voorsteden afspelen.
“Ze wil niet vluchten”, says Dmytro. “Ze voelt me not greatly enjoyed. Mijn vader stierf last year and ze heeft het nog moeilijk om zijn dood te verwerken. Elke wants, van zodra ik opsta, stuur ik hair a report. He will reply to you with a letter, then we will not send you that later. We can still bark. Maar praten gaat moeilijk, omdat ze dan in huilen uitbarst.”