Best Laurens De Vos,
Deze week publiceerde and a opiniestuk over het vaar van de cultaamde woke movements voor de artisticeke vrijheiden specifiek het fortune van inleving in het theater. There is also a statement about what is meant by “thought policy”, the “moraalkerk” and “doorgestagen identitair Denken” noemt.
I will warn you about the reaction. Hoewel het stuk mij kwaad maakte had I toch not direct zin u van een vlammend antwoord te voorzien. U heeft namelijk al elke mogelijke tegenstem of -reactie weggezet as hysterical and gevaarlijk. Door deel te nemen aan dit sprek dien ik onvermijdelijk as bewijsstuk van uw frustration, dat zoveelste stukje censuur was u herohaftig tegen can vecht. A thankful rol dus. Anderzijds would someone and toch verellen hoe vreemd het is om met een halve pagina in een van de biggest kranten van het country te komen zeggen dat und niks mag zeggen? Dat u met a toon van grote morele zelfingenomenheid a other daarvan beticht? Of that u inleving en empathie in the theater used as an alibi om inlevingsvermogen en empathie in the debate thereond te despise?
Bovendien zijn situations that u aanhaalt not avenues karikaturaal maar at moments won leugenachtig. Keeping it right is he bijvoorbeeld nobody op uit genderfluïditeit op scene te banned from learning until het minste weerwoord op hun students te banned.
U bent docent theatrical distinctions, which I must not tell you: the theater is a plek van constante verandering. In the Schouwburg wordt al eeuwen een strijd met de tijd aangegaan. With the largest number of digits on the stage, the Tweede Wereldoorlog verkondigd dat everything kapot most: de hiërarchie, de fictie, de waarheid. Postmodern theater makers from the dat een gepast antidotum voor what rond hen geurde. On other occasions, it is grown with even greater strijdvaardigheid naar het ‘beest in de mens’ and is known as het other ‘bourgeois’. Creativiteit en artistieke vrijheid zijn per definitie onderhevig aan de vragen van de tijd, the vragen leveren ons tegelijk nieuwe creatieve ruimtes en artistieke antwoorden op. However, as the theater in general is really understood, the medium may not be known.
Theatrical makers have never heard more about what is going on in the future: they want to be positive for the same level, but it is not in the middle of the city. Op a certain distance from the complexes were kan theater inderdaad een plaats zijn waar in theory “everything can be done”. As the deel van een semenleving ervaar je hoe inspiration dodend en soms pijnlijk fout dat theoretical demands can zijn. Theatermakers take action to transform the work of art from a medium. Daarmee keren ze fictie helemaal de rug niet toe maar willen ze wel het soort fictie maken dat zegt: it doesn’t have to be the way it is. Fictie the alternatives aanbiedt in een wereld which diep beïnvloed is door het neoliberale there is no alternative-discourse. ‘Woke’ streeft dus geen strict authenticity and dogmatic realism na, het vraagt grandchildren om responsible for and bewustzijn van de plekken who ever created. He is geen kat die, zoals u beweert, Hamlet grandson for “a melancholische Deense prins met een oedipuscomplex” wil lateen spelen. Wel wordt vandaag onderzocht wie, wat en waarom Hamlet can zijn. Of not. Yes, the vragen perken soms in, maar ze leveren zeker ook op.
Laurens, it doesn’t have to be the way it is. When I write here I write here and here I have been vervelender before I say it in this case after the theater. Het door de media geregisseerde verhaal waarin een boze opiniemaker luid komt verellen dat de zaken vroeger better wares en dat hem de mond wordt genoerd. That dan a other opiniemaker wordt om daarop te reacten dat de tijden vroeger helemaal not better goods, zeker not voor minderheden. That he goes is that he commentaar come to the world that has long been known.
So’n Stukje polemiek has become a business model for Kranten maar cares about a grand manner for vernieuwend debate: het maakt ons selchts dead hopeless caricatures van onszelf. As we never oppassen zullen we onszelf en elkaar in deze tot clichés gereduceerde, badly written and verkeerd gerepresenteerde rolls blijven opsluiten.
Can we not toegeven that het fijn zou zijn uit elkaars compelling views te can ontsnappen and that we strictly and gedreven want to zijn om dat te doen? Binnen en buiten de Theatervloer.
“