No alley on the Menenpoort roert de ‘Last Post’ zich op 11 november, also in the smaller ones it was blatantly blazed. Al zit de klad er wel een beetje in. ‘Straks besefen de mensen niet meer wilke offers zijn brought here.’
45 names. 45 total residents. Het zijn niet de overweldendende aantallen that ever even verderop in Ieper zal terugvinden, maar het dodenappel maakt also here in deelgemeente Vlamertinge doodstil. The names that are engraved in the monument next to the church have been mentioned. Telkens hooked Jacques Boen (77) with a stable stem eenzelfde eerbetoon aan vast. “Gesneuveld for ‘t Vaderland.” Keep the ritselen van de struiken en het kwetteren van de vogels, drag the wind heel even grandson zijn stem. Then the siren begins to sound.
Even before that, at the end of the day, Denise ties the tricolor band of the National Strijdersbond of Belgium (NSB) around the arm of Jacques. I was in that ze dat in 1972 also al zo liefdevol deed, bij de toen 27-year-old superintendent van de brandweer. That year is special, not all na two corona-edities. For the most part, Jacques suffers deeply in the arms standstill.
Klinkertjes
Zijn pas, eenzaam voorop over de klinkertjes van Vlamertinge, is na two knee operations not more so fluks. Also zijn verwachtingen zijn tempered. “Bij het WK voetbal zullen he weer vijhaft Belgian vlaggen uithangen, vandaag guarded ik he never veel aan de gevels. Eentje missed?” Denise prints the hoop de kop in, want ze weet wilke gevel Jacques bedoelt. De vrouw which he de vlag uithing, is overdone.
Het is a beetje symptomatic for de oorlogsherinneringen which is worded in this stretch. Ze verwateren, bij gebrek aan vers bloed. Op het Stationsplein zijn een honderdtal mensen opgedaagd. The middelde leeftijd wordt shortly after being drunk by tien lagereschoolkinderen who zijn opgetrommeld om straks voor bloemenhulde te zorgen – Jacques had hooped op vijfentwintig – en de Chiro, including three small children van Jacques. Maar de mediaan is grijs. Erg grijs.
“Je realized that the local committee moeilijk jonge mensen vinden om over te nemen”, weet also Peter Slosse (In Flanders Fields Museum). In the city of Ieper, he was given over to some city marketing, but that was not done in small woons. Here he is grand tradition. “En de banden met een grootvader of overgrootvader die het allermaal heeft meegemaakt, raken stilaan doorgeknipt.” Keep a trolleybus on the camping van festival outside, heft de jeugd little with the big oorlog.
“He zijn zelfs dorpen in de streek organisieren geen herdenking sea”, weet Jacques. In the seven deelgemeenten van Ieper is that forelopig wel nog het geval, as spelen Hollebeke and Zillebeke al met a beurtrol. De klad raakt he dus wat in, en dat baart hem duidelijk zorgen. Aan how het het stokje ooit kan doorgeven, is voorlopig a wheelsel. “Straks beseffen de mensen niet more wilted offers brought here.” The mensen wel uit hun huizen, wanneer de fanfare in Vlamertinge passeert. Is it zelf tijd in steken? Dear never.
De pechtigheid wordt also al long not more opgeluisterd met militaire salvo’s, maar toch gloort he wat hoop. “De Britten zijn er weer”, reports someone aan Jacques. Hij kan geen Engels, and shows you nogal onbehouwen said tegen Janice (76) and Derek (79) from Lincolnshire. Na twee jaar gedwongen afwezigheid zijn ze opnieuw present, al twee decennia long. “De Menenpoort hebben we also nog gedaan, maar dat is ons wat te groots. That’s a personal package.”
De fanfare rammelt soms, het koor in de kerk wringt af en toe een noot de nek om, maar zo is het leven maar net. He quotes iets ontroerends in het onaffe van deze pechtigheid, het smeren van de kelen in een parochiezaaltje. Al zijn ze not blind before what he played on the big tone. When the gruweldaden van Duitse soldaten in the First Wereldoorlog in dit dorp ter Sprake komen tijdens de gebedsdienst, sluipt Oekraïne genadeloos inside. “Het zijn altijd de won mensen die de zwaarste prijs betalen”, het clicks.
We would like to come back soon, see Janice. “Voor al die jonge mensen die hun leven zijn lost tijdens de oorlog.” Ze laat een korte pauze. “And at the end of the day, for what?”