Onlangs keerde een van de compagnieën van ons bataljon terug van een missie in Oost-Oekraïne. Toen we our comrades een maand eerder zagen, ze laughed and were ze vrolijk. Now it’s not even sea with the sea, trekking to the west of the lake is no longer sea and in the sky there is no sea. Hun ogen zijn leeg en donker putten as a drug. Deze strijders hebben een derde van hun personeel lost, en een van hen zei dat hij liever dood zou zijn omdat hij nu bang is om te leven.
I thought that I could do that in my life. I served in 2015-16 before a year on the front line in the Donbas, and I was involved in large-scale tragedies. But in the tijd was the shell van Verliezen totally different, but I was what. Elk sterfgeval will be zorgvuldig vastgelegd, he will be told onderzoek, we will know most names of all the soldiers, and hun portraits will be publicized on sociale media.
This is another soort oorlog in de verliezen zijn, zone overdrijving, catastrophe. We no longer know the names of all geneuvelden, het zijn he tientallen per day. The Oekraïners rounds before the end of the day; He is staying on the doodskisten op de centrale pleinen van relatively rusty towns in het hele land. Closed doodskisten zijn de verschrikkelijke realiteit van deze wrede, bloedige en schijnbaar eindeloze oorlog.
Overlijdensreports
Ok, I have my doden. In the loop of the conflict heb ik de dood vernom van verschillende vrienden en kennissen, people met how I had same work of people who I nooit personally had ontmoet maar met how I een vriendschap onderhield via social media. Never al deze mensen were beroepsmilitairen, maar velen konden niet differently dan de wapens opnemen toen Rusland Oekraïne within a lot.
I don’t think there are too many reports on Facebook. I know the names that I know and think that the next few people want to do that with the writing of the reports in the books, the works in the Wetenschappelijke institutes, the treatment of dieren, the assignment of students, the selection of children, the baking of brood and he sold the air conditioners. In places where there is near the front, there is a risk that serious post-traumatic stress disorders will develop and die.
One of the biggest recent folds for me was the dood of the journalist Oleksandr Makhov. Hij had al some military experience, and omdat ik Oleksandrs onverschrokkenheid en moed kende, volgde ik hem aandachtig online. I’ve read about it on Facebook and I’ve always reported: that’s what we’re saying. I concentrated on me op zijn leven also het een baken was in a stormy sea. Maar toen will Oleksandr vermoord en everything much uit elkaar. Nieuwsreporten about the dood van mensen which I know, kreeg I één voor één Binnen.
I verbood mezelf te geloven dat ik en de mensen die ik liefheb of aardig vind zullen overleven. It is possible that in this state you are best, but it is to be accepted that it is possible that there is no specific reason for the sale of the goods. I started in 2014 over na te think toen ik, nog zonder wapen in my handen, al aanvoelde dat ik er op een dag een zou kunnen hanteren. In de tien maanden the ik in de buurt van Popasna, in de region Loehansk, aan het front doorbracht, I thought vaak aan de dood. I’m about to step aside in cold weather next to me. Maar iets zei me: no, not deze keer.
Now, how weet? My service is speelt at moments in aan de Noordgrens, was ik patrouilleer in a deel van de verboden zone of Tsjernobyl. Het is here veiliger dan in het oosten of zuiden, hoewel de nabijheid van de autocratische Wit-Russische unfortunately a psychological tol eist. The task of one thing is te prekomen dat de Geurtenissen van Maart zich herhalen, toen het nordelijke deel van de Regio Kiev will bezet en de Vijand de Buitenwijken van de Hoofdstad met artillerie.
I’ll be clear about coming in Elke Brandhaard. He is scared. He is a still terreur soals in het begin, toen mijn vrouw en zoon zich blocked in de gang van ons appartement in Kiev and probeerden op de een of other manner tot rust te komen of zelfs in slaap te vallen te midden van het ondraaglijke lawaai van air raids and explosions. He is spoiled, of course: meer dan wat ook ter wereld wil ik gewoon bijn vrouw zijn, the nog steeds in Kiev is met with my zoon. I will meet with the leven, not ergens aan het front dieven. Maar ik heb de mogelijkheid van my dood accepted as een bijna vaststaand feit. Het oversteken van deze Rubicon heeft me rustier, moediger, stronger and even more important design. So must he also zijn voor zij that consciously walk the pad van de oorlog.
Waardige dood
The dood of burgers, for children, is one other number. En nee, I do not need that the leven van een burger waardevoller is dan het leven van een military. Maar het is moeilijker om voorbereid te zijn op de dood van een gewone Oekraïense which bezig was met haar leven en plotseling werd gedood door Russian roulette. Het is also onmogelijk om vorbereid te zijn op wrede martelingen, massagraven, verminkte children, lijken the buried liggen op de binnenplaatsen van flatgebouwen, en raketaanvallen op woonwijken, theatres, musea, kleuterscholen and ziekenhuizen.
Om Kurt Vonnegut te citeren, zelfs as oorlogen not as gletsjers zouden blijven komen, zou he nog steeds een gewone oude dood zijn. Maar ontmoetingen with the dood can be lost differently. We want to know that we got one, the modern mensen van de 21ste eeuw, not longer hoeven te theven door middeleeuwse barbaarse martelingen, epidemieën of detentie in concentration camps. Also, that is what it means from what we say: Not all that is right about a waardig life, but also about a waardige dood.
Laten wij, het Oekraïense volk, onszelf een good dood wensen, bijvoorbeeld in ons own bed than de tijd daar is. En not as a Russian rocket ons huis raakt bij zonsopgang.