Jonathan Holslag teaches at the Vrije Universiteit Brussel and is an essayist for The morning. This statement from VUB prorector Caroline Pauwels was first published as a Facebook post.
dear caroline,
“Blijf zwerven,” besloot je, aan het einde van een wanding, “verzamel wijsheid en kennis, wees veeleisend voor jezelf, maar niet te veeleisend. Be strict before others, don’t be strict.” We are walking in the same way, same, in een bos nabij our university. Since we are on, over the wereld, over mensen, young mensen, and a small role we are condensed to at the beginning of your life change. I love the moments.
We have never squashed elkaar. We can lose a lot of people. liked that. Want uiteindelijk war we he toch eens met elkaar. If you do that we mensen tot hoop moesten stemmen terwijl ik dan de nadruk legde op weerbaarheid. If there was a problem with the miracle and I noticed then that the miracle would also suffer most of the time. We read at the moment Venus en Mars, dolend in het bos en onze rusteloosheid.
Telkens dried up by dezelfde bezorgdheid. Menselijkheid. Menselijke waardigheid. Schoonheid. We lose our altijd ergens in the middle. In that midden was het mooi. Then we dan door the single gallery woudreuzen dwaalden, from which we steun. Depending on what I was told, there was something that was done at the Confucius Institute and there were a number of things that were hard to do, but there was a change in the organization as a university.
I was allowed to do so because I was not aware that it had been carried out and that was here and there. Wij may geen grande dialoog met geen grande partij uit de way gaan, suste je dan. Telkens als ik my bezorgdheid uitte over de schaalvergroting van het onderwijs en my twijfel over sommige evoluties aan onze alma mater, suste je dat we dezelfde doelen hadden en maande je me aan patient te zijn. “Je moet blijven.” En je kon dat, sussen, met je stem, die aarzelend, zacht en breekbaar was, maar always inside en trefzeker.
Soms we laughed. It was wrong to say that I didn’t see anything wrong with the arts – “je wordt nog een antiek standbeeld” – of my shirt neither onder de vlekken van de braambessen zat die ik voor je wilde plukken. I would like to make it toen jij een Vlaamse gaai voor een Torenvalk nam, more than ever thought that de sperwer pas as a silver pijl door het loof schoot een lijster was. Toegegeven: ze hebben wel wat van elkaar away. Soms Praatten we over our children, jij over hoe trots je what op je chter die de wereld verkende en over wat voor an overtuigende thinker je zoon what.
We are concerned about the future changes, how high the mozaïek van de kruinengewelven diepgroen kleurde in deze period van het jaar, de geur van the first bolts door de klamme herfst zwerf, a reebok zich te goed deed aan beukenbast in de winter. Op een dag we hesitate een deel van het bos gerooid. We react to each other, with afgrijzen, but then we get to the little ones and beukjes, the het welded van de zagen and tractors know te trotseren. They have been opnieuw een mooi bos, zei je.
Lieve Caroline, what is he mooi te zien dat mensen jou omarmen zoals jij hen omarmde. The warmed gills in velen. Je wordt een bos, Caroline, een woud van hoop, eeuwig als wij dat sake. Some ideas are coming up in the wind, some mild heat is coming up as the heat of the blades is tijdens zengende zomerdagen.
Ik zal opnieuw gaan walk in dat koele bos, naast jou, nog steeds zwervend in warm thoughts.
Jonathan