More than that, the expected events were considered from those intended for Paul Jambers’ products. The media-Ondernemer had a personeelsadvertentie in the krant staan warvan de most details ondertussen aan mijn geugen zijn ontsnapt, maar ik herinner me wel nog levendig dat twee van de jobvereisten luidden dat je tot ‘s vorroeg in a nightclub most hangen en Hugo Claus must read. En dat trof, want per toeval were dat letterlijk de twee some things wararmee ik me op dat moment only hield.
The candidate will nooit verstuurd, en I betwijfel per definition of I ervoor sent zou zijn weweest. Want het is, Zeker onder een kaste van de Bevolking met de hubris om zichzelf intelligent te wanen, socially wenselijk om lacherig te doen over Jambers en zijn reports, maar ik doe er niet aan mee. Wat hij weer tentoonspreidt in Jambers: Back to the 90’s, a new terugblik op een deel van zijn oeuvre uit de jaren 90, is a unique, hard-earned interest in de lui the hij voor zijn pträgerde camera trekt. Hij toont een the menselijke extraversie, een the pwortelde attentie voor de other. The hij destijds – om nog heel even op dat nooit-ingestuurde cv terug te komen – ongetwijfeld ook van zijn researchers iced, and the ik om een of others talk mankeer.
Tegelijk moet also ik smakelijk om Jambers’ idea dat hij dit destijds allemaal deed om things ‘bespreekbaar’ te maken. Hij wist donders goed dat de VTM-kijkende Vlaming van de jaren 90 zich, in al zijn sierhaag-wereldvreemdheid, kapot ergerde aan de onderwerpen die hij belichte, maar he daardoor juist naar keek. Ok geeft Jambers: Back to the 90’s het gevoel van een egotrip, as an old rocker die nog eens lekker poen schept met a comeback tour. That book about the effect of gezonde voeding op veroudering, bijvoorbeeld, that opzichtig naast zijn laptop lag: sure rub it in Paul!
Je kunt hem real geen cynisme verwijten: hij treats zijn teruggekeerde sujetten nog altijd met dezelfde empathie as vroeger. Hoogstens gaat Jambers: Back to the 90’s not over de schreef. Toen hij in de first use een transseksuele man opnieuw bezocht, which in 1993 for Jambers’ camera was lost vlak na zijn geschlachtsaanpassende operatie, vroeg hij so long door to de bedheimen van de man en diens real genote dat ik bij mezelf mompelde: “Komaan, Paul, now it’s okay – passons!” Maar de most van zijn vragen zijn onbeschaamd direct en respectvol tegelijk. Hij heeft de gratie en het fatsoen om zijn geïnterviewden tegen zichzelf te beschermen, iets warvan veel hedendaagse programmamakers – ik lonk even naar jullie, Temptation Island-people! – you can learn a lot more.
Jambers, Back to the 90’sother data from VTM.