Ik ben opgegroeid in Trang Bang, een dorpje in Zuid-Vietnam. We are sorry that we are living, but there is nothing written about it. I went to school, I talked to other children. Mijn moeder shows that I don’t see anything else.
Everything changed op June 8, 1972. I remember all the fragments from the afschuwelijke dag. We were aan het spelen en opeens what he een vliegentuig, heel dichtbij, en een oorverdovend lawaai. Then explodes in a twisted vehicle. I was negen jaar.
Napalm sticks to you, but you also rent it. I remember that I didn’t end up in Schreeuwde: “Nong quá, nong quá!” (“Te heet, te heet!”). Maar that deed ik.
U raises the photo waarschijnlijk gezien: een naakt child with stretched arms, schreeuwend van de pijn. It was shot by a South Vietnamese photographer, Nick Ut, who worked for the Associated Press. Ze kwam op de voorpagina van Kranten overal ter wereld en kreeg een Pulitzer-Prijs. Ze will be one of the most famous names of the Vietnamese oorlog.
With the photo changed Nick mijn leven voorgoed. Maar hij redde also mijn leven. After that the photo had been taken, so that the camera was next, so that my head was in a room and I brought it to me to a doctor. I am forever grateful.
Toch he was also dagen dat ik hem had. I thought: “I ben een small meisje. I’m fine. Why make the photo? Why should I worry about anything? Why, what about some other children, other small drugs?” I want me to be happy and shamed.
Later wilde ik soms doodgaan. Never all vanwege my verwondingen – een derde van my lichaam was burned and de pijn was intense and chronic – maar omdat ik me schaamde over my verminking. I have fears and depression. Op school meden de kinderen mij. De mensen vonden me zielig. I didn’t think anyone could do that from my house.
In addition, the photo will be published and made that my privacy and my emotional life will not be greater. At the beginning of the 80s I was interviewed by the people and on the basis of the royalty, premieres and other regrets. All the time, there are a few things that you can see in the photos in my Ervaring. The turning point of the child becomes a symbol of the scarring of the door.
A photo is by definition a momentop name. Maar de slachtoffers op oorlogsfoto’s en vooral de Kinderen moeten op de a different manner verder met hun leven. Wij zijn geen symbols. Wij zijn mensen. We would like to have a factory in Vinden, mensen in van Tehouden, communal cabinets in Thuis Te Zijn, places where we can tell and in the Groeien.
Pas als volwassene, toen ik naar Canada was uitgeweken, started ik vrede te vinden. With the hulp van my geloof, my man in vrienden, I know my missie. I helped with the decision of a foundation in the beginning of the orginal logsland, which stimulated children’s medical and psychological effects, and weer hoop te geven.
I know what he’s doing when the bombers and the house are devastated. Hoe het voelt as a family has been thought of as a result of guilty burgers on the street in front of the line. That’s what happened in Vietnam, published in separate photos and pictures. Helaas zijn het ook de beelden van oorlogen overal, van precious mensenlevens vandaag in Oekraïne been mined and verwoest.
Het zijn, op en other manner, also de schrikkelijke beelden van de schietpartijen op scholen, het inland equivalent of oorlog. The idea of the beelden van deze bloedbaden te tonen, zeker than de slachtoffers kinderen zijn, can ondraaglijk lijken. Maar we want ze onder ogen zien. We can de realityt van der Oorlog gemakkelijker ontvluchten than we zijn not followed.
I can’t speak to the families in Uvalde, Texas, but I think that het besef van deze vreselijke realiteit slechts zal doordringen than we were late zien what de volgen van a schietpartij zijn. We would like to confront it. That begins when we are born.
I will draw the following van de doorlog op mijn lichaam. The lichamelijke and the geestelijke littekens gaan nooit meer way. I am now grateful for the photo of my child as a child, grateful for my personal journey. Mijn schrikking – waar ik me a little bit from here – has become universal. Het maakt me trots dat ik become a symbol van vrede ben. It’s been a long time since I can expect that. Now, 50 years later, can I zeggen that I remain ben dat Nick, that moment heeft vastly leged, hoe moeilijk ik het ook met zijn foto heb gehad.
Ze zal mij altijd blijven inside aan het onuitsprekelijk kwaad waartoe de mens in staat is. Maar on thanks everything blijf ik geloven dat vrede, liefde, hoop en vergeving altijd mightier zullen zijn dan om het even wilted wapen.
© 2022 The New York Times Company