“We’ve been weeest for so long. Op a given moment began I zelfs te think dat het nooit me as vroeger zou been”, Zei Chloé Piessens, de night manager van de Gentse Kompass Klub vrijdagochtend in deze krant. “En nu gaan we plots in a week tijd van niets naar alles.”
The plots opwinding is diezelfde vrijdagavond voelbaar in een Brusselse tram, waar de geur van beer uit blik hangs en waar de stoeltjes been taken by younger the vastbesloten zijn om te tonen dat het wel weer than vroeger kan been. Deze tram, the op zaterdagochtend de laatste rit van vrijdagavond voltooit, heeft éen bestmming: het Rijk der Vrijheid.
In practical terms, this is next to the metro station Beurs, vanwaar het, a pintje om ‘voor te drinken’ in de hand, another four minutes walk is near C12, a club that is located in the Horta-galerij onder het Centraal Station. As he builds up, there is a roundabout een Smurfen-standbeeld and a spandok dat een expo van Gustav Klimt promoot. Some beautiful art in C12 zijn de tatoeages op de ontoblote Armen en diep uitgesneden ruggen van feestelingen die zich naar de vrijheid dansen.
Party like it’s 1999
Het aanschuiven beurt dan wel nog in winter jassen en mutsen – een feestganger in spe moet heel even de rij verlaten om de pet te recupereren die een late windvlaag van storm Eunice heeft afgerukt – maar binnen heersen onderlijfjes en blote buiken, fashion trends die doen uitschijnen dat de jaren 90 al two decennia voortduren. Party like it’s 1999weet u wel, toen we meer schrik hadden van de millenniumbug dan van het coronavirus.
The glowsticks ware all the feestvarkens zich uitgedost rise, bring a small bed of light in the rokerige darkness. Mainly in C12 heerst, also na corona, the thunder over the light, so as het hoort in a nightclub. Onder het schijnsel van de discobal, zie je naarmate de night vordert het glowing two op dansende lijven toenemen. Vanuit een red lightened dj-booth roles pulsing golven techno door de zaal direction de bar, heel de night long. Talloze lichamen that move synchronously maken de muziek niet alleen hoorbaar, maar ook voelbaar.
Here, in dat fel beloofde Rijk der Vrijheid, staat wel Pils op de drankkaart, maar not van het notice Corona. Mondmaskers do not obey the dress code. The word ‘contact’ is written here together with the prefix ‘hoogrisico’, and the term ‘social distancing’ is written in the word box. When he came here in a new situation, there was not much knowledge of a covid test.
It is not possible to comply with corona rules even if you do not have a Covid Safe Ticket, then. How likely it is for the virus, you don’t really want to be here. Maar de porter puts ons uit dat C12 op ander vlakken wél een safe space wil zijn. “We want that again and again. Geen racisme, geen seksisme, geen discriminatie”, wordt ons ingeprent. “We know what consent is. If you see something, say something.”
Seed Horigheid
On the basis of the feestvierders there is first a lot of sameness. We never notice that as, around een uur of three, grandson stewards zich ontfermen over een young vrouw which is not more dead fees in the state. Maar we notice het also as we aanschuiven in a vormeloze rij aan de wc’s. “Ik houd van alle noten”, says a Limburgse jongeman om te clarify what is ons voor laat glippen. “Van okkernoten. Van cashew notes. Van mensen in nood.” Het aura van pure euphoria that hej met zich meedraagt, lijkt besmettelijk.
Hij vraagt ons terloops nog what het Franse word is for ‘de moeder van je moeder’. The talk after the vraag is ons not helemaal duidelijk, maar vrijheid is also: de mogelijkheid om een spoken te voeren dat nergens naartoe gaat. That’s what we said, not because of what people say, all possible directions from there.
Patience is not all that important in the toilets. Never avenues about het guards op de heropening van clubs and discotheques al bijna twee jaar duurt, maar ook het he nu eenmaal bij hoort dat je overal in de rij staat. Depending on the state in the rij om jetons te kopen, nadat each in the rij raises gestaan om binnen te mogen. “De heldentocht in de file, de heldentocht naar de discotheek”, know Luc De Vos en Gorki al. “Ça advance vite, ou quoi?”, warns een van de clubbers die voor ons staan aan te schuiven, terwijl twee meisjes zich een weg naar voren bluffen: “Wij zijn maar met twee, en onze vrienden zijn al binnen!”
Om maar te zeggen: de honger naar een Nacht zonder zorgen, a night vol dansen, what groot – en honger is the best party. “It really isn’t worth it as much as a vroeger”, says a vriendin. Zodra het nieuws bekend raakte dat de clubs op 18 februari de your weer would like to openen, had ze de onpatient vraag “Iemand zin om vrijdag in Brussel iets te doen?” posted in the WhatsApp of our vriendengroep.
A week later it’s about time, a little inside, closes the door to the end of the day and then to the masses. When the beats een hoogtepot bereiken, gaan de poor collectief de air in, as a overwinningssymbool, nu de vrijheid om te feesten eindelijk lijkt teruggen won. “Beseffen jullie dat dit dit twee jaar gegeden?”, asked another vriendin than we na a couple uur weer buiten komen. “I besef nu pas hoe veel ik dit mistist had.”
