Author Lize Spit en haar Nederlandse collega Bregje Hofstede, all by 1988, distributes judgments over hun leven.
Angles with my add. Ik koop een kaart warop een scherf van een vaas gepeld zit, with the text: ‘Scherfje van geluk’.
“Voor how is it?” asks zij.
“For how het ‘t first nodig heeft.”
The avond remains closed. “Stel dat jij mama of papa vijf vragen zou mogen put waarop ze oprecht moeten antwoorden, what zou jij dan will weten?”, vraag ik. We bring the hele away from the door with the consideration of the series.
One day later, R. en ik met een fles champagne door Oostende, om het compromise van een studio te gaan tekenen. Op de dijk – december light – houd ik halt at the modelbouwwinkel was op a kaartje de handelingen van de miniatuurfiguurtjes been reported, with drug descriptions. ‘Exhibitionist is fier op zijn dikke pens’. En: ‘Handtasdief krijgt paraplu op zijn hoofd van Kranige dame’. I want a photo from you.
A report from me: “Hebben jullie mail mama gelezen?”
In my inbox inderdaad een mail. Het onderwerp: ‘mededeling’. In de bijlage een Word stock, titled ‘slokdarm’. In a few zinnetjes, droog as the descriptions of the miniature signs, the state het genoteerd: slikklachten, biopsy, bad news.
Iets cant. Iets warn ik zelfs not know that het two zijden had, Iets dat zo groot is dat het me verbaast dat het zomaar kan Kantelen, sof met een vingertik een berg werd gevloerd.
De schok zit hem deels in the contrast. Not that mensen who drink in an aftandse Zetel een glass flets spuitwater, not zouden schrikken van dit nieuws, maar met een fles champagne op weg naar hoogst concrete toekomstig geluk, schrijnt het zo opvallend. In the vijf oprechte vragen the we gisteren still considered – a pervers toeval.
Ik bel my moeder op. Even long as my kindertijd duurde, duurt my boosheid nu, zeventien jaar long al kauw ik op haar gebreken. Recentelijk zag ik in dat voor elke boosheid uiteindelijk iets differently in de plaats moet komen – when al my vrienden zorgt a compulsory schap for a mildheidsinjectie. I have children. In my mama great now plots a tumor.
“Mama, we really need to start practicing”, zeg ik.
As het densest bij de bestmming woont, he arrives het laatst. En zo bestaan he nog ontelbaar veel clichés over tijd. Ook I had iets van planning in m’n hoofd, gebaseerd op, ja op wat eigenlijk, een middelde levensverwachting? Now the deadline is right on my request. The night slaap ik niet, spoiled, fear – natuurlijk – maar also een resplendent haast. Ik sta op om prognoses te googlen.
Vandaag, four maanden later, blijkt de kanker uitgezaaid en ongeneeslijk, en hebben R. en ik de sleutels van de studio.
I have het scherfje afgegeven. Twee van mijn vijf vragen heb ik gesteld. Uit elk antwoord ontstaan er drie nieuwe.