Artsen and verplegexperten tell over de patiënt the hun leven voor altijd changed. December week: huisarts Sjoerd Zwart.
“Het was round lunchtijd toen de porter van het ziekenhuis zich op de fiets bij mij meldde. I was never started with my plant in Ghana, in a village on the plateau. The night before I had worked and I was wild about what was to be done, but before the spoedgevallen I was able to reach. The porter brought a letter with a box from the verpleegständige: He was a vrouw van a year or so brought inside with the book. The vertices that ze had genoteerd were not zorgelijk, dus ik schreef terug dat ik over een uur wel zou langskomen.
“Ten minutes later we waited for the porter to meet a new letter. I would really like to come soon, wanting to go to a family member of the Dorpshoofd, member of the Ashanti, the largest and most powerful stam of Ghana. Please doctor, zei hij erbij. I ask what happened, why should the vrouw so nodig be prior to the war? I gave a letter for more than one month, with the following stretching than daarvoor. Maar het zat me not lekker en na een halfuur ben ik toch naar het ziekenhuis gegaan. I had het goed inschachat. The vrouw had bought, I gaf hair and medicijn mee en ze kon weer naar huis.
“Twee dagen later stoned he opeens een delegation van het dorpshoofd bijn huis. The chief was beledigd, kreeg ik te heard, omdat ik niet had gelouisterd naar een urgently verzoek. I understand that it is necessary for me to act immediately. I also have excuses given. I realized that my operations were going to be that I would reckon with the greatest number of houses with the rules of the same levying as I would like to see. The maatschappij is now a little more hierarchical, such as status, krijgt een voorkeurbehandeling. What’s that I mean? I speelde de Hautaine Westerse dokter, de blanke die wel even bepaalt hoe het hoort.
“The patiënt op het Ghanese platteland leerde me een les die me later nog vaak zou heugen. Wanted to be there in Nederland huisarts, I noticed that I had to go back and forth so that I would not create a problem with the dilemma of toen. Someone voortrekken, that is ongepast in our egalitaire samenleving. Maar doctors doen that will last. Het beurt regulated that ik a specialist in het ziekenhuis vraag of een van my patiënten eerder kan been geholpen. Not so that you can begin with it and it will open with my spreekuur spoedplekken.
“Priority has to be given to medical talks, how serious it is, we’ve asked for it. Maar in Ghana heb ik empty dat also sociale en culturele factors like meetellen. My Turks-Nederlandse patiënten zijn bijvoorbeeld vaak erg rusted as a kind koorts heeft, omdat hersenvliesontsteking in Turkije veel voorkomt. Hun angst is meestal onterecht, maar als ze bellen, maak ik snel tijd vrij. That doe ik also voor de Zike hoogleraar that naar een belangrijk congres moet. As Wielrenner Mathieu van der Poel na een valpartij moet been geopereerd, or than de koning(in) een arts nodig heeft, gaan ze toch ook voor? Because nobody wants me. Kennelijk omdat de samenleving daar profijt van heeft. Nobody is lucky, that’s what I’ve become in that Ghanese plattelandsziekenhuis duidelijk.
“I was even bang dat ze me in Ghana na dat incident niet meer wilden hebben als arts. De chief bleek also nog eens vorzitter van het ziekenhuisbestuur. Maar we hebben een good spoken gevoerd en daarna hebben we het nooit meer over hoeven te hebben. Toen een jaar later my wicker will be born, heb ik haar vernoemd naar de koningin-moeder, the most powerful Ashanti-vrouw in het district.”
The reasons for this come from the book The one patient van VK journalist Ellen de Visser, Ambo/Anthos, 192 p., 15.95 euros.