Artsen and verplegexperten tell over de patiënt the hun leven voor altijd changed. December week: maag-darm-leverarts Joost Drenth.
“I didn’t know that I didn’t know anything about what was going on, a person met a real life aft of the rug. Opgegroeid in een moeilijk gezin, uit huis geplaatst, then in aanraking come with the zelfkant van de samenleving and verslaafd geraakt. In the tijd had hij hepatitis C opgelopen, een infection van de lever, en daarom kwam hij onder my hoede. He was in the tijd nog maar één medicijn tegen de ziekte, met serious bijwerkingen. That will not happen at that moment in time will be given to him by the Holy Graal. I was given a patient to take care of the treatment of Joeg. Hij zocht everything op, onze geprekken kregen bijna een technic karakter. When I was about to meet, what was going to happen: and, is it something new?
“Gaandeweg noticed that the last thing that happened with me was meedroeg. Zoveel bekenden van vroeger, who suffered from hetzelfde leven hadden, were in the middle of an hepatitis overleden. Hij had het wrede gezicht van het virus gezien, vooral in het lichaam van zijn best vriend, bij how the ziekte the lever had looped and het break had benefited. I don’t want that to happen to me, say hello. Hij was doodsbenauwd om dezelfde way op te gaan.
“A few years ago there were new medicines on the market. Daarmee kon het Virus in a couple of months tijd vrij eenvoudig been discussed. I was zo blij voor hem. Most of the treatment had a positive effect, but it was not possible for the virus to be infected. Ook een tweede medicijn didn’t help, hey was ontgoocheld. Toen kwam he previously najaar een derde middel beschikbaar, dat paste bij het type virus in zijn lever. Het leek aanvankelijk goes te gaan, maar hij kreeg klachten and daarom liet ik een echo maken. I remember me at the moment when I would like to release it from the window, he should be aware of the opdoemde. I was volkomen van slag. The ct-scan showed the bevestiging: hij had leverkanker.
“Vijf weken gegeden is here to a palliative center gegaan. I’ve had a dream, so he’s got a great place on the river. Ik heb hem gezegd dat ik al the jaren met hem ben meegereden als metgezel, dat ik de route goed heb aangegeven maar onderweg not goed heb opgelet. I had to make an echo. I doe that altijd, maar bij hem heb ik het nagelaten. I’ll be in the know now. We had lost a bond, we lost him from that rottige virus, a virus didn’t come from him when I got something. I have met him te densely op dat doel, de drang was zo groot, ik was ervan overtuigd dat het zou gaan lukken.
“Hij vroeg of een eerdere echo voor he iets had uitgemaakt. It didn’t seem like there was a surgery in the middle of a liver transplant. Toch heeft het me modestly made. I’ve emptied that ever since a short period of time, in full. And I had respect for the intended purpose, I had said that they could wake up and nobody could jump as a sluipmoordenaar could.
“Hij vertelde me dat hij zo trots was dat hij ooit met roken was stopped. Het was the last slaving which he had overwhelmed and he had so much more he wanted to do. He had the beginning of a new life that he would like to have. Maar wat hem zo’n angst inboezemde gaat nu beuren, hij gaat dood, not than zijn vrienden. En daar heb ik hem niet tegen can beschermen. Hij wil het nog zo long mogelijk Volhouden. We sms’en met elkaar. ‘Thanks for your report, Joost’, schreef hij laatst. ‘Ik het naar mijn zin here, by the river. I think a couple of times.’”
The reasons for this come from the book The one patient van VK journalist Ellen de Visser, Ambo/Anthos, 192 p., 15.95 euros.