“I want to sleep, I need to know, I need to know!” Het is a broken Hugo who we aan de lijn krijgen, kort nadate de dood van zijn geliefde Nicole bekend is maakt. “Ze was all wat ik wou, en nu is ze away. Door een stom ongeluk!”
Hugo burst into snikken uit, maar herpakt zich na little seconds. “We were gaan eten met vrienden, omstreeks helped tien kwamen we thuis. I say: ga jij maar first de trap op. ‘No, ga jij maar’, answer Nicole. What he is given in terms of prices, I don’t know. I think that’s a mistake, that’s a year after the hair is gone. Ze had a schedelbreuk. The doctor says: ‘We can still operate, but we can’t move and speak. Ze heeft altijd gezegd dat ze niet wou verderleven than a plan. You ik….” Hugo’s stem stokt, hij begins weer onbedaarlijk te huilen. “Sometimes the counting is separate, I have to regulate everything else for the counting of our collections. I zie er zo tegenop. Good luck with my best wishes when I’m on my feet.”