In Loenhout there is a separate location for aardgas in the countryside. The omwonenden liggen real niet wakker van de goudmijn onder hun Voeten, wel van de ‘politieke spelletjes’ boven hun hoofden.
On the toegangspoort van de Fluxys-site in Loenhout is bij valavond een vervaarlijke menigt samengetroept. ‘Geef ons heden ons dagelijks gas’, prevelt een vrome Ziel, terwijl de rest schuimbekkend een riek of toorts in de lucht steekt. The energiefactuur kleurt bij velen bloedrood, he is a coorts over deze countryelijke region neergedaald. Dieponder de ground bevindt zich een natuurlijke Holte, rijkelijk gevuld met aardgas. How does it matter: the people of the market speculators?
So that’s the Hollywood scenario, a spin-off of the blockbuster that’s going to happen in the Oostzee – it’s going to be in the Nord Stream-pijpleidingen de Europese energievoorziening nog wat fragieler Maken.
In reality, there is a project in the Noorderkempen, because some Belgian opslaglocatie for aardgas in the middle of the country are planned. With het blote oog is a omheinde wirwar aan buizen te zien: here het gas duizend meters diep in a natuurlijke rotsholte geïnjecteerd. Op a map covered by the reservoir ran 2,881 hectares over the ground area of vijf gemeenten. Bijna 5 percent van het jaarlijkse Belgian aardgasverbruik past erin, op dit moment is het for zo’n 95 percent gevuld.
10 to 12 days
Normally Loenhout arrives in the winter on the radar, when the racers gas geven on the befaamde ‘wasbord’ van de Azencross. Dezer dagen state het dorp volop in the schijnwerpers vanwege zijn ‘omgekeerde soepbord’, so as all the residents de Holte Noemen. Het is the last bastion, before we afschakelen van het gas.
Small kans dat het zover komt – het Belgische gasnet heeft een important transitrol in Western Europe – but toch: slechts tien of twaalf winterse dagen raken we dan nog ver, al is dat een theoretical benadering die geen rekening houdt met infrastructurele beperkingen. “It is more realistic than the industrial name we can cover over a period of time,” says Fluxys-Woordvoerder Laurent Remy.
You think that het here vlotjes over de tongen gaat, dit grote vat vol speculatie – de stockagegebruikers slaan hun aankochte gas here op tot de vraag in de winter hoog genoeg wordt om het op de markt te gooien aan hogere prijzen. “I think that most of the people in the streek don’t have anything to do with what they want,” says Inge De Kinder, who op een steenworp van de site een taverne uitbaat – which ze met mazout warms. Also veel other omwonenden zitten here trouwens niet op het aardgasnet.
When you come to the ‘series of people’ from the Fluxys network in Den Heibaard over the vloer, the opposite is the case where you have to pot and pint a courtesy call. Op een recent buurtfeest in de zomer ook al niet, “en toen ware de prijzen toch ook al best gepeperd”, says Raf Rombouts (40), who runs a tuinbouwbedrijf here. Zijn vader was ooit de eerste gasafnemer in de buurt, via a right-hand tree leiding tussen het bedrijf en Fluxys, dat here in de jaren 80 neerstreek “with white camions in large trilplaten for seismological onderzoek”, he reminds zich.
“Voorlopig ben ik nog niet aan het bloeden”, says Rombouts. Zijn contract for aardgas loopt and that jaar af. “I still have time to click so I can click (a contract after te sluiten, MIM) for the coming years there is a twintigste van de huidige market price. Maar I didn’t do anything. It is what it is.”
Boos op Fluxys is not here. “Zij verdelen het gas ook maar”, says the schouders op. Niet de rijkdom onder hun voeten wringt – “we hebben nooit iets werd differently” – maar wel wat zich boven hun hoofden afspeelt. “Politieke spelletjes”, het then clicks.
Rombouts tried in spaningen the leveren door over the schakelen op een warmtepomp and zonnepanelen. “Het krijgen van de juiste vergunningen loopt real spaak.”
The Melkveehouder will meet with zijn vinger over the open velden rondom de site, because the verkavelingsdrang groot is. “He zijn here plans for windmills, because they have been built by the residents. Ze zijn here come wonen voor de rust, not voor de slagschaduw”, zegt hij. So close to the infusion of life here, and to staren velen zich blind op hun own achtertuin.