N-VA-voorzitter Bart De Wever trusts the toekomst van zijn partij toe aan huidig minister Zuhal Demir. What does that show about the status of politics?
“The idea that you have when you come up with it is not wasted for me. Ze zal schrikken as ze dit leest. It’s the first thing I want to do.” Met the woorden duidde Bart De Wever afgelopen weekend in De Zondag Zuhal Demir aan als de officieuze number twee in zijn partij. Hemaal verbazen doet de uitspraak niet. Flemish minister Demir is zoned sea de coming wife van de N-VA en ze lijkt vooral someone who de uiteenlopende troepen weet te overbruggen. Ze is communicating deep venijnig genoeg om the flank van Theo Francken te bespelen en tegelijk toont ze een ontzuild anti-establishment sentiment that aan de old VU doet think. Zelfs de niet van veel right overtuigingen te blame viroloog Marc Van Ranst heeft haar hoog zitten – kun je nagaan.
A cadeau is zo’n openlijke aanduiding as successor not noodzakelijk. At least dead 2024 he was given a vacature, still om partijvoorzitter still om minister-president te. When he had other partijgenotes rondlopen met hogere ambities, weten zen nu dat Demir, which hadn’t been done for so long Antwerpen most ontvluchten om haar politieke loopbaan levensvatbaar te houden, la femme a battre is. De Wever wees in zijn long loopbaan as partijleider al vaker mogelijke kroonprinsen aan. He hadn’t had a good hand since then. Het unfortunatelyschap leek ooit Ben Weyts of Sander Loones te beurt te gaan vallen, maar zij daalden inmiddels weer af in de pikorde. “He can (…) still give more”, weet De Wever also zelf.
Het is naturally geen toeval dat de N-VA-voorzitter juist Zuhal Demir as mogelijke kroonprinses presentedeert. Demir is in Vlaanderen zowat het boegbeeld van de ‘aandachtspolitiek’, not as Francken vóór haar. With soon toenemende popularity, ze got into a straight spectacle policy. Daarbij verwerven politici gezag middels op zichzelf courts, polarizing communication, veeleer dan met goed bestuur. An intriguing omkering does fore: suffering politics makes vroeger dead aandacht, then suffers aandacht now dead politics makes.
Het parcours van Zuhal Demir as Flemish minister van Omgeving en Energie is a fitting illustration of that. Terwijl een heuse energiecrisis de Vlaming/Belg steeds meer in de greep krijgt, valt het beleid van de bevoegde minister modest uit. After the week open, there will be no subsidies toegevoegd for how one won will insulate from a warmtepomp will install, maar de lastige, ingrijpende beslissingen blijven nog altijd uit. Stricter insulation norms, versnelde afbouw aardgas near nieuwbouw, versnelde elektrificatie wagenpark, vorming elektriciteitsfactuur, nieuwe hoogspanningslijn om stroom uit windenergie vanaf de zee aan te trekken… Het behoort allemaal tot de Vlaamse energieportefeuille en het beurt te veel Scoren deed de minister wel met de stuntaankondiging dat ze het subsidievoordeel van grote zonnepaneelparken zou inkorten… as dat idea ooit de Rechtbank overleeft.
Facebook and Twitter
Het thunders never, want Demir krijgt niettemin het predicaat van ‘strong minister’ opgekleefd. That heeft ze vooral te be grateful to a hard communication strategy in the federal government regering and hair with the kernuitstap sukkelende evenknie Tinne Van der Straeten (Groen). Wat van Demir zowat de oppositieleider tegen de regering-De Croo heeft maakt. Bij zowat elk federaal regeringsbesluit over energie trekt de Vlaamse minister on Facebook om het verzet aan te voeren tegen Groen en Ecolo. Hair timid ontleent ze aan de Voortdurende aandacht that oplevert.
Dat Demir het strijdperk relocated to Facebook or Twitter, is vanzelfsprekend. Social media zijn de Bakermat van de aandachtseconomie en daaruit voortvloeiende aandachtspolitiek. As a prayer weet te trekken, wordt beloond met sea zichtbaarheid. That’s just one of the best things to do with polarizing, opulent promotions that care about a lot of ‘commitment’ to the public. Aandachtspolitici en sociale media stimuleren so elkaar, want what is going on for de politicus – aandacht – is also going on for het medium zelf, that lezers/kijkers so long weet te ‘boeien’.
Of het also goes is voor de politiek, there is another vraag. Next to politics in the classics, the best advice from the public is a new thing in the past: politics as entertainment. Met aandachtspolitici, het weze Demir of Conner Rousseau (Vooruit) op Instagram, valt he altijd wel wat te beleven. Burgers come eropaf, not without informing about the procurement of meningsverschil called democracy, but also with the spreekwoordelijke kom popcorn in hand, te vermaken. Also journalists come here. Soms omdat ze also lezers/kijkers moeten aantrekken, Maar omdat ze dus gezag verlenen an wie aanacht trekt.
So gaat de indruk ontstaan dat aandachtspolitik successful politiek is. That works perfectly. Partijvoorzitters as Paul Magnette (PS), but also Egbert Lachaert (Open Vld) and Joachim Coens (CD&V) rehearse de trucs na te volgen van hun collega Georges-Louis Bouchez (MR), aandachtspoliticus bij uitstek. En vanuit partijhoofdkwarieren krijgen (vrouwelijke) politici nu also also de stille wenk “meer zoals Zuhal” te communicateren. Well de ‘bouchéisation‘ in Franstalig Belgium zich zo also de ‘zuhalisering’ van de politiek in Vlaanderen door.
Toch is het succes van the spektakelpolitiek vaak dubbelzinnig. The personal faam van de politicus gaat erop vooruit, maar de conflicten die voortkomen uit de ophef – also in de own partij of own coalitie – suffer tegelijk bij vele burgers tot vervreemding en afkeer. That sounds paradoxical but is best logical. Complexe crises such as we zen nu de ene na de other meemaken, vergen samenwerking en coördinatie, terwijl sommige politici aandacht wekken met voortdurende polarisatie en provocatie. Popcorn can be tasted, but as long as you really want to try it, you risk being bought and desillusioned. Net zo gaat het in de politiek.