Haruki Murakami was altijd afkerig van media aandacht. Maar toen de pandemie toesloeg, zocht hij plots de schijnwerpers op. Hij vertelt waarom, en replies op accusations van vrouwonvriendelijkheid in zijn romans. ‘Ik ben het type dat in restaurants de worst table krijgt.’
Haruki Murakami, Japan’s most famous writer, heeft altijd de publiciteit meden. All year long, it suffers from the current level of lockdown, resulting in a strict routine in writing, long distances and long periods of labour, and the production of many bestsellers. Maar terwijl iedereen leed onder de gedwongen afzondering van de Pandemie, kwam Murakami tegen all verwachtingen in uit zijn schulp.
In the afgelopen twee jaar draafde de 73-year-old auteur, who nog nooit een interview in een useful toestond, as dj op in een wekelijks radioprogramma op Tokyo FM. Also in de mode will hij plots actie. Earlier this year, Murakami t-shirts met the Japanse kledingmerk Uniqlo. That year we worked on the same opnieuw same thing with the mark in a living dadigheids-T-shirt project in the Voordele van Oekraïense vluchtelingen.
Murakami may have heard a few things. Hij publiceerde in Meer dan vijglich land and speelt as an auteur in the JK Rowling-League. Hij wordt gelezen door bejaarde vrouwen in Tokyo en door Braziliaanse tieners en longveer iedereen daartussenin. Hij wordt not all intellectually taken seriously and regularly typed as a Nobelprijsfavoriet, while he state he evengoed om bekend dat Roman en publiciteit hem maar weinig boeien. Tenminste, tot hij plots zijn naam aan een kledinglijn Schonk, waaronder a T-shirt met zijn own cartoon van een kat.
“Toen ik dertiger, veertiger en vijfter was, wilde ik me concentrate on my work and nothing else”, says hij daarover. “Maar geleidelijk aan will het tijd om me genereuzer op te put. Ik wilde dat mensen my real personality of my vision op de wereld leerden know. Nu ik ouder en matuurder ben, ik can also relax more with the prayer omgaan.”
Pratende kikkers
Murakami’s reading was wrong with the way it was done in the way it was done in the first place and the current consumption level was wrong with the big, the subject matter was different, the politics and the oorlog. The typical Murakami-hoofdpersonage is een aandoenlijke, eenzame one who suffers a comfortable maar doelloos bestaan in a city. Een vrouw – altijd mooi, meestal raadselachtig en begeerlijk – verschijnt ten tones in he rijst een mysterie, waardoor de held een beetje onhandig in een meanderend en irrationeel plot terechtkomt.
Murakami’s proza is doorspekt met Merknamen en culturele en intellectuale verwijzingen, van Aristophanes tot Radiohead. He sluipen altijd wel fantastic elements in het verhaal: pratende kikkers, dansende dwergen… Onder een oppervlak van vredige verveling vibreren stromen van gewelddadigheid, geesten van het oorlogsmilitarisme which in het 21ste-eeuwse Japan still steeds rondspoken.
Opmerkelijker dan zijn behalen zelf is de wereldwijde popularity ze riveted, a phenomenon dat zelfs Murakami niet can clarify. “Veel lezers zeggen: ‘Ik begrijp niet hoe jij weet hoe ik denk'”, says hij in zijn kantoor boven een café in het Aoyama district in Tokyo. “Before there is some mystery in Japan, the Roman script can be heard in Spain, in Brazil, in Russia or in China. Maar we raise all iets gemeen, waar we ons also bevinden op de wereld. Mijn lezers in Israël en mijn lezers in de moslimwereld voelen hetzelfde than ze mijn behalen lezen. That’s a good thing, I think so. I thought that toch was what I was looking for.”
cell disciplines
Gedeeltelijk as een poging om zijn own succes te understood, heeft hij een non-fictiegids written over hoe je een van ‘s werelds succesvolste Schrijvers wordt. Het dozijn essays inNovelist as a Vocation is deels autobiographical, deels een practical inleiding in het leven en de stiel van de fictieschrijver. Daarin beweert hij dat ‘iedereen [een roman] kan schrijven als hij of zij er maar zijn of haar battlements op zet’. The rest of the book is then weer een kroniek van de ontberingen, de strijd en de zelfdiscipline waaraan Murakami zich onderwierp.
Hij schreef zijn first roman toen hij and de 20 was, in de vroege uurtjes aan de keukentafel, as de jazzbar die hij samen met zijn vrouw round was slotted. Hij weigerde om zich zoals other successful writings te onderwerpen aan de klassieke plichtplegingen – tv-optredens, deelnemen aan juryprijzen, essays schrijven voor kranten – en maakte zo vijanden in het literaire establishment van Tokio.
van Norwegian Wood, zijn vijfde book, een conventioneel, nogal honingzoet liefdesverhaal dat zich afspeelt in Tokio aan het and van de jaren 1960 en het begin van de jaren 70, are sold in een dag tijd twee miljoen copies. In Japan avenue al zijn er zelfs meer dan tien miljoen overcooked. Rijkdom en beroemdheid met him as a bliksemschicht; het first wat hem – naar own zeggen – ooit overkwam. Hij probeerde aan de roem te ontsnappen door in het buitenland te gaan wonen: Greece, Italië en de Verenigde Staten.
Zijn ascetische levensstijl staat in behoorlijk shrill contrast with the archetypal Japanse romanschrijvers van de 20ste eeuw, Ryunosuke Akutagawa en Osamu Dazai, chaotic figures die veel dronken, voortdurend achter de vrouwen aanzaten en al op jonge leeftijd zelfmoord pleegden. Murakami is there now as a sea dan four years met with Yoko, who know nothing about the students. Ze leest zijn boeken voor en staat he bij in zijn zakelijk management. Hij writes vijf uur per dag en brengt de avond meestal thuis door, waar hij naar muziek luistert. Bovendien staat hij elke uchtend bij het krieken van de dag op om te jogging. Four decades long ran the Jaarlijks een marathon.
Murakami omschrijft zichzelf graag as a lone wolf. “This, for a long time, remains written is not makkelijk. Het is heel moeilijk om je quality level hoog te houden. I deed he everything aan om boeken te blijven Schrijven en ik offerde he other things before op. Most of the time I didn’t make it, because it didn’t appear in the literature. I don’t want the relations and connections. I don’t want any feestelijke etentjes.”
Political correctness
Het is moeilijk om je someone less ‘wolfachtig’ in te beelden dan the small, hopeful Murakami, the zichzelf omschrijft as “het type dat altijd naar de slechtste tafels in restaurants wordt geleid”. Tijdens een openbaar geprek met de young romanschrijfster Mieko Kawakami – mede Dankzij haar boek Breasts and Eggs een rijzende ster in Japan – wees ze Murakami op een ‘hardnekkige trend’ in zijn boeken, namelijk dat hij zijn vrouwelijke personages vaak opoffert ten favor van de mannelijke hoofdpersonages. It is now known that Murakami has been recognized and defended.
“I didn’t know more about the prices I had for a year in the books he’d written”, says Hij. “Toen were het other tijden dan nu. I don’t think so [wat Kawakami zegt] onjuist is. Op dit moment zou ik het differently neerschrijven. A new booking book is in many cases an immediate upgrade. Politieke correctheid is one of the things that suggest an upgrade. In other words, it’s more interesting than me, that’s the most important thing.”
In the middels bouwde hij een gezondere relation op met wat hem ertoe aanzette om in het Buitenland te gaan wonen: zijn eigen roem. The Japanse fans of Murakami, the two called ‘Harukists’, adoreren hem intensely. He zijn fans the zelfs aan dezelfde marathons deelnemen.
“I’m trying to make sure that there is another Haruki Murakami,” says Hij. “Hij is known en popular and many fans. Maar ik ben een other Haruki Murakami en ik leef een rustig leven. Meestal I forget that I don’t have any written instructions. I don’t need the metro of the bus, but we’ll stop within one two-handed-platenzaak of -boekhandel. Tussendoor ben ik nobody wanted. As I write fictie, ben ik someone else, maar as I never write, voel ik geen ego. Het ego is vooral een last voor de mens, and ik hou not van dat soort loads. I want to live in the light.”
