Yesterday, the literary journalist Marnix Verplancke went to Skrova, a little island that was designed for Noorse Lofoten. Hij he went to interview twee locals about hun big droom: een Groenlandse haai vangen. En nog voor hij op de ferry stapte, wist hij dat het memorabel zou become.
Daar hebben ze me niets over verteld, schoot het keer op keer door mijn hoofd terwijl ik half op de knieën zittend and half op de groengeverfde stalen ondergrond liggend de toilet pot omarmde alsof hij me some redding van a certain dood was. En zo voelde ik me ook, meer dood dan levend, terwijl mijn inmiddels lege maag met iedere nieuwe kramp een beetje meer naar boven leek te komen, sof ze me wilde duidelijk maken dat ze desnoods in haar eentje de ferry zou verlaten als ik daar als een afgepeigerd kreng in dat toilet hokje wilde achterblijven.
“What do you think about the Lofoten een couple of men te gaan interviewing the een haai will vangen?” had the boss boeken van deze krant me gevraagd. “Ergens in the north of Noorwegen.” Datste had ze er in feite niet aan moeten toevoegen, want the Lofoten stonden as long op my langlijstje. I knew that there were layers and I knew that there were stones: for a mountain chain of a few hundred kilometers long the even ten north of the pool circles with the Atlantic Ocean above and beyond that is the Noorse overheid in the years 1980 nog subsidies gaf aan always leave the hair wild. Het leven what he bar, with temperatures the zelfs in de zomer de tien degrees amper overschreden en veel sea regendagen dan drug. Afgezien van de visvangst what he created work and de vele small gemeenschappen in leven en bereikbaar houden cost de Noorse overheid handenvol money. Maar toen ontdekte het tourism deze onwerelds ruwe bergen en keerde het tij. Tegenwoordig struikel ever he in de zomer over de toeristen en staan he long files op de smalle because wanneer een of other German met zijn veel te large camper zichzelf nog maar eens in nests heeft worked.
I know the Lofoten omdat ik a mapman ben. Op mijn vijftiende cooks i mijn first card van de Schotse north west coast. Zo ongeveer om de couple weken plooide ik ze open en begon ik te dromen. I read the names of the dorpen, so that with my vinger the crooked because of the stelde me voor hoe de woeste zee inbeukte op the grillige cliffs. Three years ago I deed that, tot I got noeg money by the way, had om he also worked naartoe te irritate and te notice that de realityit my verbeelding ver oversteeg. Zo ook zat ik al jaren naar de papieren versie van der Lofoten te staren, tot die vraag van de krant kwam dus.
The haaienvangers zaten op Skrova, zo bleek, an island and a beetje uit de kust van de grote bergketen and in feite niet veel meer dan a rotspiek the uit de Vestfjord steekt, met three straten aan de voet ervan was 190 mensen leven. En zo belandde ik in de Herfst van 2016 na een dag irritating op die groene vloer in het toilet hokje van de Ferry van Bodø naar Svolvær voer en daarbij ook Skrova aandeed. “Vi har en grov sjø”, so had de kapitein me met een monkellachje aan board verwelkomd. I had a good laugh and found it was halfway later grov sjo op sloeg, op een ruwe zee dus.
Op Skrova went ik een weekend doorbrengen with Morten Strøksnes and Hugo Aasjord, the same het book Haaienkoorts hadden schreven, a verslag van hun jacht op de Groenlandse haai, the largest vleesetende haai ter wereld, greater than de vermaarde Witte haai, the leeft van de Noorse fjorden tot and de poolkap. If you have been there before, it is planned to be as long as possible, a length of eight meters and a weight of more than one ton. Uit zijn ogen hang steevast a couple of long fluorescent worms, parasites that make him geleidelijk aan blind maken, which is not possible if all the haaien over een onwaarschijnlijk gevoelige neus beschikt. Hij eet alles: vis, natuurlijk, maar ok van zeehond en walvis is hij niet vies, en tegen een mens zou hij geen nee zeggen. Net zomin than tegen een soortgenoot trouwens, want de Groenlandse haai is een Kannibaal van in de baarmoeder. Van de Kleintjes that de moederhaai krijgt, he was born when he was born, het overlevertje dat al zijn broertjes en zusjes heeft verorberd. Whenever there is a Groenlandse haai te vangen, it cannot be guaranteed that the avenues of the front half help bovenhaalt or the eighth end of the waste is due to two makkers terwijl je hem uit de Zee Hief.
happy day
That monster had den Strøksnes and Aasjord you want to vangen, and we vanop a Rigid Inflatable Boat, a rubber boat with a tall keel and a useful motor that quickly keeps up to eight kilometers per hour. In theory, it was not possible to expect that there would be a number of changes in the Groenlandse haaien and there would be a natural vijand hebben: Zichzelf.
Toen ik de ferry afstrompelde, stonden Strøksnes en Aasjord me al op te guarded, allbei breed smiling and naar de hemel wijzend, waar light-sized guirland doorheen slingerden. “Het is je geluksdag,” says Hugo. “Weet je dat summer mensen speciaal naar Noorwegen irritate voor dit noorderlicht and na a couple of weken afdruipen zonder het ooit gezien te hebben?” Waarna Morten me eens goed bekeek, me een klap op de schouder gaf en zei dat ik urgently nood had aan een groot glas line Aquavit, “tjokvol komijn,” voegde hij er nog aan toe, “goed om de maag te kalmeren.”
Dat de best gidsen locals zijn, is een waarheid than een koe, zeker than the locals dan also nog eens in een oude visfabriek wonen. Skrova was vanouds een van de grote centra van de Noorse visindustrie en het stone in voor de helft van de walvisvangst van het land. The old factory on the island is Aasjordbruket, built in 1927 by Hugo’s grandfather. Now Hugo he’s zelf en maakt he zijn big schildijen, onder sea van de Groenlandse haai the door zijn hoofd blijft spoken. For the largest pictured, it is still built in the original state. Toen de visverwerking vele decennia all stopped, everything was going on aft, sea dan dozen square meters levende divide. The original katrolle om de houten tons vol vis within te halen uit de boten zijn er nog, not as de kruiwagens wararmee which vis naar de snijtafels will be brought waar ze will schoongemaakt en op ijs of zout gelegd. Zelfs de bijna twee meter hoge traanton waarin de codjauwlevers be disturbed om he de traan uit te halen, staat nog in het gebouw.
The visfabriek will be my home for a weekend. Ik sliep er, leefde he, zat he te lezen en verdwaalde he tussen de verroeste kachels, de uitgedroogde vissenkarkassen en de decennia oude kurkdroge stokvis here en daar rondgestrooid en die volgens Hugo en Morten nog steeds eetbaar was. Net as Hugo’s vrouw Mette sliepen zij in een tot woning verbouwd bijhuis. Nog maar zelden had ik zoiets authenticity than the oude visfabriek, and i voelde me he also met thuis. Het interview vond plaats op een other plek op de site van de visfabriek, in een vissershuisje uit 1850, een van de oudste huizen op Skrova. We dry the two leaves from my remaining water with a lot of aquavit. Het what he pikdonker. Elektriciteit what he always rivet, wel kaarslicht en de orange gloed van de Houtkachel, waardoor de met garde paper hung muren still real leken.
Geen mens te bepeuren
Rondzwervend over Skrova, was de airt not all differently rook in aanvoelde dan thuis, maar het zonlicht also veel less moeite had met rondzwevend stuff, wardoor all kleuren scherper leken, kon ik not differently dan volstrekt happy zijn. Overall it’s for Scandinavië zo typical white mos. “Soms zwemmen de renren de zee-engte over om het op te eten”, Morten told me. De ene baai volgde op de others en in de verte lagen de sneeuwtoppen van de voornaamste mountainsketen van de Lofoten, three miljard jaar oud. Nergens were canteens. Here there are stones in the north of the city, red, natural, and well illustrated with a verf op basis van de Traan van de Groenlandse Walvis. So will het vroeger gedaan, had den ze me verteld. The author was not able to do anything about it. In India, in the Bouwvallen, I have to say that there are stones in the Netherlands in the long run, but there are no slacks in the verf Scheelde.
Vis is het verleten en de toekomst van Skrova, I noticed while walking. Langs de few because of staan hoge houten staketsels bedoeld om de kabeljauw te drugs. The likes of the vissers van de winter dead de vroege lente vangen, waarna hij te drogen wordt hanged. De facto the zoo ontstaat can be warned for a long time, but it can also be in de zomer and de herfst vis op het menu can remain. Zo’n stukje gedroogde vis binnenkrijgen is entitled to al gauw a minute of tien stevig kauwen. Van hem bereiden he is in gedroogde toestand geen sprake. Daar een mouw aan te pass is, toonde Hugo toen hij me zijn lutefisk liet proeven, stokvis die een couple dagen heeft liggen waves in water, waarna he soda aan toegevoegd is om hem op te laten zwellen, waarna hij wordt kookt. Je drinkt he heel veel beer bij, laughed de twee men me uitbundig toe, terwijl ze overgingen op verhalen over de uitmuntende smaak van rotende zalmingewanden en het aroma van schaap geroosterd boven zijn eigen keutels. “It’s a pity that it didn’t last long,” he said, “We hadn’t had a Walvis steak before we made it.”
Weemoed
Misschien omdat weemoed zo’n intense emotie is, heeft authenticityit de neiging te verdwijnen. Af en toe stuurt Hugo me nog eens een foto van een rendier dat hij net versneden heeft, maar het beurt steeds minder vaak. En met de cod gaat het ook niet goed. The wereldzeeën are changing in vulnerable belts and the sea currents will be metal and microplastics near the Lofoten. The plastics come in the Voedselkringloop van vissen en Vogels terecht, terwijl de Zware metalen zich opstacken in crabs, larger vissen en zeezoogdieren. IJsberen he was told tot het gevaarlijk afval gerekend.
Keer nooit terug naar de plek waar je ooit geukkig bent weest, luidt een oude wijsheid, want je zal er alleen maar been ungelukkig. I don’t think you do that in Skrova, but it’s still going to happen. Not omdat ik bang ben om nog eens zeeziek te been, dat ik he uiteindelijk best voor over, maar omdat het nooit meer zal zijn zoals zes jaar gegeden. “Dat oude huisje waar je ons interviewde,” wrote Hugo me onlangs, “is become a tourist link”, and he had a number of photos toegevoegd aan zijn mail. Geen tile of kaarsen sea, and geen crane paper sea aan de muren.
