‘Een Duitser glimlachte naar ons na een concert, met twee duimen omhoog: ‘Jullie were zó bad!”

Everything that is muse de voorbije vijftien jaar uitbracht, heeft Will of the People – hun nieuwe, negende, uit sinds vrijdag – the best songs and the best songs. For fans of bombast only, of course, but also with an intruder week, hard to understand and many new horizons. En echo’s van zowel Electric Light Orchestra as hun own Absolution. Op 13 September speelt de band in Keulen, op 23 October in Amsterdam, Belgian concerts staan ​​voorlopig niet planned. We spoke with Chris Wolstenholme: bassist, ex-alcoholist and he was still a muse.

‘We Are Fucking Fucked’: kun jij me uitleggen waarom dat een goeie titel is?

Chris Wolstenholme: “Het is what he is, hè. Misschien wat plat, maar het gaat meteen naar de essentie. A song title that de tijdgeest perfect samenvat: ik ken er niet zoveel.”

‘What’s Going On’ by Marvin Gaye?

Wolstenholme: (thinks well) “Yes, OK.

“’We Are Fucking Fucked’ is a title by Matt, of course. Zijn vrouw stond op het point te bevallen, en plots began de pandemic. Hij zat in LA toen daar bossbranden en Black Lives Matter-rellen uitbraken.”

Hij omschreef said the period as: ‘It was so chaotic, it always exploded. I had heard that I was in mad max 2 forgive something.’

Wolstenholme: “Inderdaad. En nu he is de oorlog in Oekraïne. En de uit de pan rijzende prices of electricity, gas and petrol. We come closer and closer to a huge crisis, so there was really everything going on around here.”

What would he like to do next?

Wolstenholme: “We would like to stop something with the idea of ​​changing and fucking concrete real things to change. Het is altijd hetzelfde verhaal, bij elke nieuwe crisis: mensen praten er tien jaar over, er think dan nog tien jaar over na – en als dat voorbij is, zijn we vergeten waar het ook alweer went over. Rivets changed ooit. Same old shitopnieuw en opnieuw.”

“Bij de coronacrisis heb ik hetzelfde gevoel. Het lijkt sof we nu alweer vergeten zijn dat we twee jaar lang niet hebben magen doen.”

Zóóó bad

De nieuwe plaat is al een half year clear.

Wolstenholme: Yes. That’s gaat zo. The record company prepares you for the day before the release. Because the artist is that rare: every time you change a song, you can’t even meet the fans over practice. We’ve got some plans for the eighth festival, we’ll meet a handful of new numbers in the set.”

En?

Wolstenholme: “De mensen juichen harder dan vóór corona. En ze jump hoger.”

Tom Smith of Editors writes about a fan you hear: ‘Oprecht thanks for the music. Ik lijd al jaren aan slapeloosheid, maar toen ik jullie laatste plaat opzette, much ik na drie numbers in slaap.’ What is the highest compliment that you give me?

Wolstenholme: “Raar is het niet, maar via Facebook of Instagram krijg ik vaak reacties van mensen die onze muziek omschrijven as ‘Voeding voor de Ziel’. Mensen die door een donkere fase gaan en zich daar door our songs uit weten te trekken.”

“En ik herinner me een Duitser die ons na een concert aansprak en almaar hetzelfde zinnetje herhaalde: ‘Jullie were really bad! Jullie were sooo bad!’ Maar tegelijk glimlachte hij vriendelijk en stak hij two duimen in de air. (laughs) Een lost in translation-wait, wellight.”

Oli Sykes from Bring Me the Horizon writes about the drums in a concert and says: ‘It is Matt Nicholls, de op vijf na Beste drummer von Rotherham.’

Wolstenholme: (laughs hard) “Don’t fuck me.”

Jij bent also born in Rotherham, een Engelse stad with 100,000 inhabitants. What is your position in the ranking of popular bassists?

Wolstenholme: (laughs even harder) “Goeie vraag, maar ik ken eigenlijk helemaal geen other bassists from Rotherham. I’m long gone. After all, there is no need for a ball match in the plaatselijke ploeg te bekijken: Rotherham FC speelt partly in the Championship, in the Engelse two class. Soms gaat Matt van Bring Me the Horizon mee, trouwens.”

“In Rotherham there is nobody known than David Seaman, who is the keeper of the national plan. In another way, the Chuckle Brothers, a duo of nationally known children’s entertainers. When I walk in Rotherham next to the people across the street, nobody knows me.”

Noem eens someone die zonder het te weten een belangrijke rol heeft speeld tijdens de opnames van Will of the People.

Wolstenholme: (blast) “Jezus!”

Good answer.

Wolstenholme: “It’s a good idea, man.”

Most of the bands live in a circle – place opnemen, optreden, plaat opnemen, optreden enzovoort. The pandemic meant that the door was broken. Did that also come up?

Wolstenholme: “I’m wareer nu meer wat ik heb. De hele wereld afreizen en op de mooiste plekken optreden, het what vanzelfsprekend become.”

“I now enjoy it more than I can have concerts. In January 2020 I was given Slipknot; I had a natural idea for that two years ago my last concert was going to happen.”

Which van de nieuwe numbers what het moeilijkst om op te nemen? I don’t think it’s ‘Won’t Stand Down’, because there is no Queen than a Slipknot to think about and it is Muse.

Wolstenholme: (Schuderophalend) “Al our songs zijn moeilijk om op te nemen. We have a desired design of the newest available technologies and technologies as many as possible. En dus moeten we, telkens than we een plaat opnemen, weer van nul af aan begin. Hand things blocking en zo. We doen het onszelf aan.”

Why is Julie het so concerned about mee te zijn met the latest technology?

Wolstenholme: “Om ons geluid bigger, better, brighter te maken. Het is verleidelijk om te think: oh, I’m old school, I know what I’m going to do and it’s still there. As soon as the radio broadcasts, weet that the populaire will change over time. As never mee is, algauw sounds dated.”

“De uitdaging is vooral, terwijl je met the technology in de weer bent: people should be able to hear that the three guys in a band of eight citt, in plaats van a computer.”

Het einde van Muse

Onlangs Matt Bellamy spoke in de Britse Krant The Guardians over zijn vroegere hanging on to same-size theories. “Ik heb een eenvoudige jeugd gehad”, zei hij. “He was praat bij ons thuis nooit over politiek of zo. I have mezelf daarin opgevoed, en daar benik altijd trots op weest. I’m not intellectually trained thinkers, but I’m curious: there are people who can’t think of wild theories.”

Een tijdlang praatte Bellamy in interviews vaak about ufo’s and was hij ervan overtuigd dat 9/11 een inside job was. “Now I’m shaam me daarvoor. I have my own intentions or other things. I make it clear that: it is for many people a comforting thought that he is a duidelijke antagonist. A boosaardig clubje, bijvoorbeeld, that de wereld in zijn klauwen houdt. But it is intrinsically the works that are so important that there is still a lot of anxiety about it: actually, no one really has control over what he was born in. He is all maar chaos.”

De journalist van The Guardians omschreef Matt Bellamy as de omgekeerde Elon Musk: ‘You are a tech expert who wou dat hij een rockster was, the other een rockster who stilekem graag zélf drieduizend satellites had gelanceerd.’ Wat verderop, in hetzelfde stuk: ‘Bellamy is ‘s werelds most dystopian rocksters.’

Wolstenholme: (laughs) “Da’s een redelijk goeie omschrijving. Matt, Dominic (Howard, drummer, red.) en ik know elkaar al are we 13 were. We zijn als broers. Heel, héél disappearing broers. Ik ben veruit de most introvert, Matt is op het podium de uitbundigste mens conceivable. When I hem daar de rockster zie uithangen, I want to vaak my lach inhouden. Omdat hij naast het podium helemaal is different.”

In the beginning of the muse was hij also een heel other frontman. No movement, no contact. Pas na a couple of years ago: hoe theatrical ik me gedraag, hoe leuker de mensen het vinden. Hetzelfde processes zette zich door in jullie muziek.

Wolstenholme: “He zijn veel verschillende mates: een still mate, een onnozele mate, een nerdy mate…”

En een Matt die al opperde: ‘Ik weet: vroeg of laat gaan we die megalomane muziek en al die concerten helemaal moe zijn. That word het a de muse.’

Wolstenholme: “We zijn geen 22 meer. We always plan to balance your work in private. Vroeger was het gemakkelijker: de band was ons leven. Now we have children and a future. Gigantic tours of eight times long doen we never see more. En het is logical that het almaar moeilijker wordt om de perfecte balans te vinden.”

What can you do now?

Wolstenholme: “Vijf dagen na elkaar optreden, bijvoorbeeld. Hoe god ik my condition also onderhou: Plots wil my lichaam niet meer mee. As I nu twee concerten na elkaar speel, word ik al wakker met pijn van top tot teen. Vooral in mijn nek – vraag me niet waarom.”

Muse heette vroeger Rocket Baby Dolls. Hoe zouden jullie platen nu klonken hebben than dat jullie naam what bleven?

Wolstenholme: (laughs) “Níét, want dan hadden we niet genoeg platen verkocht om he nieuwe te blijven opnemen. Rocket Baby Dolls: ‘t is geen naam waarover je graag met vrienden praat, hè.”

‘Will of the People’ is from Warner.

© HUMO