Artsen and verplegexperten tell over de patiënt the hun leven voor altijd changed. December week: children’s longarts Kors van der Ent.
‘Het jongetje in de couveuse voerde al dagenlang een strijd op leven en dood. Hij was born with the syndroom van Down and had a couple of days a serious infection opgelopen. We must bathe him, give medicines to the blood pressure on the house, antibiotics to the infection. Each day before we treat the op, always technically geweld rondom dat small lijf, zóveel dat ik me afvroeg of we hem dat nog wel konden aandoen. Het haalde niets uit, hij will almaar zieker. Op de vijfde dag, toen ik’s avonds om eleven uur my service overdroeg, be ik consciously naast zijn couveuse gaan staan om afscheid te nemen. I thought: I’ll do it, I can’t do it anymore, tomorrow it won’t be. Maar toen ik the following ochtend op de afdeling kwam, lag hij daar nog. Hij what the night opeens enormously opgeknapt.
“A couple of years later will be brought on a day of midday on intensive care and young people from four inside. A radiantly beautiful child that was there when grandpa and grandma were born and when he was playing in the room in the world that happened. Hij had been lying on the water for a long time. Onderweg naar het ziekenhuis was hij met succes gereanimeerd, het Hartje was weer op gang come, maar hij lay in coma. We zijn de hele midday met hem bezig geweest, we raise hem beademd, a couple of hard massages are given, medicines toegediend. I was afraid that he didn’t talk about it, I was dead with verbazing and opluchting herstelde hey. Hij sloeg de ogen op en kon van de beademing af. The avond stond ik also aan zijn bed. Mijn service zat erop, I zou naar house gaan en I kwam hem nog even gedag zeggen. En toen kreeg hij, war ik bij stond, a hard stand. We’ve got everything we can think of, maar het was tevergeefs. Hij overleed waar we bij were.
“Voor mij zijn deze twee jongetjes samen die ne patiënt: twee children die nu, dertig jaar later, nog altijd in mijn hoofd omdat ze zoveel zeggen over de uitersten waartussen je als arts balanceert. I was nog in opleiding toen ze my pad kruisten, en zijn zijn daarna voor altijd de bakens become in my career, ze hebben me veel geleerd over my role as arts.
“When you start as a doctor, don’t think that you can change that much in the life of the patient, that you treat it, that you take the pills and operations of everything that you do. Maar dan he komt een moment waarop in één klap duidelijk wordt dat geen almighty figuur bent, dat long niet kan wat jij wilt, dat je soms madeloos state. Bij het first child hadden we everything gedaan what we konden, het zou dien en bleef leven. Bij het tweede kind hadden we net zo hard ons best gedaan en geurde prices het tegenovergestelde. That is what it is like looping as arts: there are all sorts of technical hulpmiddelen tot je beschikking om patiënten te helpen en daar kun je ver mee komen, maar soms komt het leven onverwachts naar je toe en soms ontglipt het je heel plotseling. Wanne dat beurt, never hold anything in your hand.
“As the beginning of the arts must be understood that the medical power is over het leven beperkt. For my children there are children in the area where it is meant to be. Deze two jongetjes hebben me op mijn plek gezet. Ze bebben voor mij bewezen dat God over het leven het last word heeft. Het past om modest te zijn over what we can do toevoegen.”
The reasons for this come from the book The one patient van VK journalist Ellen de Visser, Ambo/Anthos, 192 p., 15.95 euros.