Aan het van Breendonk thought zondag honderden mensen het a van de Tweede Wereldoorlog. Een brede coalitie wil van 8 mei opnieuw een official feestdag maken.
Breendonk, Sunday morning, at eleven o’clock. A mensenstroom zakt van heinde en ver af naar het former nazi torture camp. Buses with the right to Henegouwen, Genk, Brussel and Leuven are stretched with the flag and the pennant next to the grass, the flag long from the direction of the fort. De plek was tijdens de Tweede Wereldoorlog dozens of people lost their lives. Ellen De Soete, the most targeted of het evenement en kind of het verzet, en de aanwezigen will always hetzelfde: van 8 mei opnieuw een officiële feestdag maken. Van V-dag, de overwinningsdag waarop nazi-Duitsland op 8 mei 1945 officieel capituleerde.
Ooit was a Herding Day, because it was sold in 1974. Maar de triomfdag van jaren gegeden, en vooral de pijn van wat er zich afspeelde tijdens het naziregime, laat nog steeds zijn spuren na bij de vele aanhoorders, the het zondag specifiek hadden over de oprukkende Dreiging van extremerechts.
Haatzaaierij
Tussen het gemeenschappelijk vakbondsfront, Hart Boven Hard, politici such as Meyrem Almaci (Groen) and Raoul Hedebouw (PVDA) en academici, staat also magistraat op rust, Henri Heimans. Zijn father stayed in Breendonk and he was martyred alvorens while he was deported to Auschwitz. “Mijn vader verbleef zes maanden in dit folterkamp,” says Heimans. “Mijn ouders zaten midden in de genocide die zich tijdens de Tweede Wereldoorlog voltrok. Ik ben also vandaag heel gevoelig voor de extreme right haatzaaierij the moments from our same leving waait”, zegt hij.
For Heimans is 8 my symbolic date: Enerzijds wordt het a de van de Tweede Wereldoorlog herdacht, maar miljoenen mensen in de vele Europese concentration camps, were op 8 mei 1945, not yet bevrijd.
Also worth mentioning: Rik Vanmolkot (69). “Ok my father said three things in that camp, and we’d follow up on that concentration camp in Buchenwald. Hij was toen amper 21 jaar, geneskunde student in Leuven en voorzitter van a large student group. Hij will be packed at a given moment. The rest is just something to remember. Stilte ok.” Everybody here heeft wel een verhaal: vrienden, oude buren, ouders of bigouders in Europese nazicampen are stopped. Sommigen Keerden had and broken terug, other not more.
‘Bella ciao’
ACV topman Marc Leemans, and van de sprekers, waarschwt de menigt voor het heden en houdt de huidige democratie een spiegel voor. The kan volgens Leemans ‘strange’ been afgebroken. Also for colleagues from het ABVV, Thierry Bodson, is duidelijk: “Vrede wordt nooit automatically verkregen”, waarna hij naar de oorlog in Oekraïne verwijst.
Tussen de speeches door he was forced into grand songs. Sommigen neurien zachtjes mee. Other times, there are more words op de tonen van een a-capellaversie van het strijdliedje: ‘Bella ciao’.
The most opulent speech comes from Simon Gronowski (90) who as jonge knaap uit een konvooi sprong, omdat zijn moeder hem dat vroeg. “Mijn vader was vermoord door de nazi’s,” says Gronowski, “mijn moeder ook.” De man – the question arises, moeilijk te been is en naar het podium wordt geassisteerd – krijgt het pubek muisstil.
Terwijl hij zijn armen op zijn rug houdt, spreekt hij explicitly de aanwezige youngeren toe. “Het leven is mooi, maar het is a constante strijd.” Terwijl hij dat zegt, balt hij even zijn handen, aft zijn rug. The man gets zoned usezondering and states ovatie van all aanwezigen.
Laky Tzamouranis (52) is a toeschouwer from Genk. “Mijn vader zat also in het verzet,” zegt hij, “maar dan in Griekenland. Hij het het fascisme van dichtbij meegemaakt. Hij was a policy gone. I’ll say the emotion of what’s going on here. Maar also kwaad, want het fascisme, in al zijn vormen, bestaat nog altijd. We may nooit recompense what he is obliged to do.”
Daarover was Elke aanwezige in Breendonk – omringd door de grijze prikkeldraden van weleer – het opvallend eens. That was also what Ellen De Soete did. “Elk jaar een 8 mei. Zodat we nooit vergebt what he did. Nooit.”