“Hij is here!” Het is tien uur ‘s avonds en de persverantwoordelijke van Gent Jazz zegt het met een eerbied die alle theologische Discussies voor at least two uur oplost: God is a ranke Brit met een ranke basgitaar en hij heeft zijn voeten op Gentse bodem gezet. Straks stapt hij op het podium om te doen waar zijn volgelingen al sea dan drie jaar op Wachten. The Facebook event shows something unique: there are different names such as altijd, which means that the ‘Sting & More’ is mixed up.
& More Heeft geen vertig jaar aan hits en verkoopt geen golden circle uit, maar that betekent not that he not meer te beleven was op Gent Jazz. Emmy d’Arc de spits zien afbijten what bijvoorbeeld geen punished. The young Limburgse Leek will be punished: there is no half full tent is now a cadeau for a musical zone group. Dan maar op enthousiasme, thought d’Arc, en ze goode zich stampvoetend op haar own music, the tegen de erfenis van Sheryl Crow en Alanis Morrissette aanschurkt. Rock met branie en een vleugje country, het is as rain op je trouwdag in juli: onverwacht, maar het kan verfrissend zijn.
“I want to hear jullie. Jullie never grandson me, that is not really”, two d’Arc halverwege de set toen ze ‘Nah Neh Nah’ van Vaya Con Dios inzette. Keurige cover, not wereldschokkend. Then we were more onder de indruk van wat ze aanving met Janis Joplins ‘Mercedes Benz’ en ‘Troy’ van Sinéad O’Connor. Liedje te veel geleend? Dat mag je uiteraard vinden, maar ik geloofde haar wel als ze die klassiekers zong. Ik wil nog geen big conclusions trekken over Emmy d’Arc – tegenwoordig been kleuters the hun pap een uur binnenhouden al een Grote Belofte genoemd – maar geef haar een jaar met een band en ik laat me graag weer verrassen.
Very rudely spoken: there is stone from the army Mauro Pawlowski alright. Maar what is now uniquely het most verbazende aan de nieuwe oude guitarist van deUS: dat hij met Eternal Sunday Drive a popplaat heeft made, that’s why it’s coming to a jazz festival kwam of that when it’s in Gent iets mee said that it’s still pop, it’s still jazz what?
Opening number ‘Always Someone’ wasn’t great at all, het miste fond en het voelde alsof er een instrument ontbrak. That will never be resolved later in such a way that Mauro’s star group will tone itself completely: Marc Bonne is long drummer by the sea ‘Liefde voor muziek’, toetsenist Adriaan Van de Velde ken je van Pomrad A zijn project with Lander Gyselinck and guitarist Jasper Maekelberg is the architect of Faces On TV, Balthazar and Bazart.
Bassist Ewen Vernal went for ‘Godlike Trouble’ on het slappen and said number so aanleunen het oeuvre van Talking Heads, then the rest of the number said bruisen and broeien. Maar de CEO van de NV Pawlowski, who had he so oldijd het wonderful schijt aan. Tijden’s ‘What It Takes’ went on for a few minutes aan de slag met een machientje dat onbestemd lawaai maakte, a long slate pruik en een rode, Lichtgevende antenna that zich tijdens Mauro’s spanningen helped oprichtte. When he freudianen in de zaal zijn, neem het here even van me over.
nope Jazzcats then? Well, het ande van de set was toch weer jazz op z’n Mauro’s. First imiteerde Van de Velde een saxophone solo op zijn keyboards, following went his meige chords spelen and zocht Mauro to de crooner in zichzelf. “Although beauty is everywhere, it keeps a distance until someone starts to care”, mijmerde hij. What’s that now handling before the show that he hadn’t spoken of? When Mauro brings the lightest songs, hebben het hoofd hang in the shadow zone.
Het hoofd van Novastar hung then weer waar het al twintig jaar hangt: nét onder de microphone. Ogen geloten, de tongpunt tegen de toetsen van de piano en de gitaar hoog gehoude, daar waar het zit: like Joost Zweegers ooit live zag, kan hem dromen.
Zweegers liked to talk about Gent Jazz after that three years ago when the headliner van Sting died, it was bombarded and a lot of overlevering had happened. Daarvoor thanked hij With a set such as that which occurs every year on the plan of the Schijnbaar achteloos aan elkaar rijgt: Onstuimig and toch dooracht, with the vote on the gas pedal and the hand on the borst.
‘Because’ there was a first hoogtepunt: pushed by a heerlijk hamerende Zweegers, who performed the number virtuously in ‘When The Lights Go Down On The Broken Hearted’. That immediately improvisaties gaan zelfs na al die tijd never when. The solo version of ‘Cruel Heart’, a number uit het alweer een jaar oude ‘Holler and Shout’, was shy within and made al soon vrienden.
With a look on the clock and a luisterend to the breed Vallende ‘Crooked Court of Dreams’, I thought: what Belpop classics are there from the setlist Vallen? Geen schrik: ze passeerden uiteindelijk allemaal, en allemaal op en manner that ever he never van kan zeggen. The accompaniments of ‘Never Back Down’ may bellen with hard nog altijd within zonder, ‘Caramia’ remains gruwelijk onderschat and ‘The Best Is Yet To Come’ are brought solo op piano sof het gigisteren geschreven was. Mooie afsluiter van een man the zijn plaats kende: 2022 is not 2019 and naturally we know Zweegers that the best still most come.
sting dus, the op papier still best went op Gent Jazz paste. Hij speelde al in swing bands toen Stewart Copeland hem vroeg voor The Police en toen the band ermee ophield, liet hij voor elk van zijn soloplaten wel een of meerdere jazzgrootheden aanrukken van bijna vaste luitenant Branford Marsalis tot Manu Katché, die ‘Englishman in New York’ hoops indrumde.
‘Englishman in New York’ was met at the tweede number in Gent, near the swing passage. De band, with trouwe right hand Dominic Miller op de ene gitaar en zijn zoon Russ Op de others, gaf het volk wel wat het wilde: de ene hit na de others, solide en met vaart speeeld. Before ‘Englishman’ opened the Sting met ‘Message in a Bottle’, then followed by ‘Every Little Thing She Does is Magic’: als hij een coureur was, kreeg hij in de ploegbus naar zijn kloten omdat hij met zijn krachten aan het woekeren was nog before the first col. Daarna made his solo debut ‘If You Love Somebody Set Them Free’. Series, prop a rosse cent onder Stings strakke oranje shirt – bijzonder strak shirt voor een zeventigjarige trouwens – en he komt heid een briefje van honderd pond uit zijn mond. What a man, what a band. Tikje routineus afgewerkt missed, not not blasé, but that is not the case when Lukaku is the twintigste van het seizoen tegen de nice buffelt.
Twee numbers from Stings nieuwe plaat ‘The Bridge’, still born toen hij drie jaar gegeden eigenlijk op Gent Jazz had wanted to play, brought air to the set. Previously ‘If It’s Love’, with a flown intro from the meester zelf, I’ll listen to again.
‘Wrapped Around Your Finger’ was wrapped in a flinterdun long dub and in ‘Walking On The Moon’, Sting confessed was hey most of the time as a young reggae fan vandaan haalde by a stukje Bob Marley te zingen. Also at other moments there are popsters with two to two people and that of others. For ‘Brand New Day’ lay Sting fijntjes aan zijn young harmonicaspeler weten dat het eleele mondgeschuif von Stevie Wonder was en of hij de druk wel aankon. Tijdens ‘Shape of My Heart’ named a backing vocal plots de text van rapper Juice WRLD over het number in kwestie ooit sampelde.
Nog a grapje, at the beginning of the bisronde: Sting die aan het publiek vraagt wat het wil hear, terwijl ‘Roxane’ nog niet speeld was. The dame van plezier liked zelfs wat long waking om hair rode light je uit te doen, want de klassieker van The Police Groeide in Gent uit tot a long stretched meezinger. Het spoelde de opfokte versie van ‘Every Breath You Take’ door – ik vind dat number personally nicer than het trag is. For ‘King of Pain’ there was a doordeweekse zanger on the podium, the door Sting zelf vrij droog aangekondigd as ‘mister Joe Sumner’. Zijn zoon, met other woorden, the daar bovendien alleen maar stond omdat… well, what?
Mooi om te midden van al die Werldhits dan not toch not cliché te agree: we will naar huis gestuurd met het poreuze ‘Fragile’, waarvoor Sting zelfs éen keer zijn bas inruilde voor een akoestische gitaar. Het most iets zijn om over na te think, maar de some thought I had, is: fragiel? How can you say that it is strong enough to go to Zingen on the twentieth day? Je kan hem as performer hoogstens verwijten dat zijn duizend honderdvijftiende keer ‘Fields of Gold’ not so exciting what than de first ooit moet zijn weweest, maar over and half uur in shiny paper vakmanschap heb je eigenlijk maar weinig te zeuren.