Gladde jongens, het four times that are a year of twin opereert onder de naam Arctic Monkeys. Day was a twinty minutes to Alex Turner, Matt Helders, Jamie Cook and Nick O’Malley de zondag afsloten. Hey! ‘RU Mine?’, a dose of muzikaal vuurwerk: kwam goed uit, want omwille van code rood like Chokri Mahassine de 35ste editie van Pukkelpop niet met écht vuurwerk. Kon het ons wat schelen: ‘RU Mine?’ what all we had nodig, en wij niet alleen. Terwijl Turner vroeg of jullie van hem were, wierpen jullie die vraag gewoon terug. Een meezinger, heet zoiets.
En dan gaat een mens als wij gelukzalig naar buiten. What a concert. Wát a band. Wát een songs. Alhoewel: Flitste tijdens ‘Cornerstone’ het woord ‘teleurstellend’ niet door ons hoofd? Het leek een obligated nummertje: de woorden sleepten, Alex Turner held his microphone eighteloos in his hand and hidden there other nog eightelozer in zijn broekzak. Hij was a frontman the other half uur long balancerde op de dunne koord tussen ‘een beetje lui’ en ‘eindeloos cool’. Tijdens ‘Cornerstone’ helde hij nice te veel naar de verkeerde kant.
“I just wanted to be one of The Strokes”, Turner sings in ‘Star Treatment’ – a number dat op Pukkelpop not on the setlist stone, we were toch aan most think. Aan het begin van deze festivalzomer kwam dat New Yorkse vijftal ons always op een prima concert trakteren op Best Kept Secret, netjes op dat kruispunt tussen ‘een beetje lui’ en ‘eindeloos cool’: hoe toepasselijk what het dat Arctic Monkeys diezelfde festivalzomer liked afsluiten ? Stel je voor dat Turner het wel dead bij The Strokes had schopt: then we had Arctic Monkeys nooit had gehad. Then Pukkelpop had to set up the next headliner.
Something dat de Monkeys lifted from The Strokes: just do your own fucking thing. Op Pukkelpop wilde dat zeggen dat ‘When The Sun Goes Down’ (geurt wel vaker) and ‘Fluorescent Adolescent’ (geurt minder vaak) not on the setlist stonden. Wel van de partij: ‘Potion Approaching’, uit het crimineel onderschatte humbugen ‘That’s Where You’re Wrong’, uit Suck It and See. Geen klachten daarover: allebei prima en opvallend fris uitgevoerd. Can also be slightly different, with someone other than Matt Helder’s eighth drums. Bovendien: he ze genoten all four van om the hidden parels af te substances, as een jong, driftig bandje dat he won plezier in heeft om met hun songs op een podium te staan.
enigmatic
Avenues: he speelt geen wei mee plat. The set of Arctic Monkeys zakt té vaak in, voor een publiek dat zich in dense drums voor de Main Stage van Pukkelpop had lost. Niet dat he luidop “Shut up and play the hits!” was scanned: enerzijds omdat er nu ook niet zó veel te complain a lot – ‘I Bet You Look Good On The Dancefloor’ was wel van de partij, en wát een fucking partij is that! – another omdat je Turner moeilijk het zwijgen kon opleggen. Hij always see little dead niets.
Een spraakwaterval is hij nooit weweest, and that hoeft also not as ever schroeiend uithaalt: we hebben Arctic Monkeys er op 75 minutes twintig brilliant songs weten doorjagen – Rock Werchter 2011 was dat. Maar hun set op Pukkelpop 2022 liet zich deels kenmerken door long, Té long, stiltes tussen hun songs door, waarop de spots op het podium are gedoofd en grandchildren de immense cirkel achter Helders oplichtte. Ondertussen leken de Monkeys zich he telkens even van te moeten verzekeren dat al hun snaren nog op hun guitaren stonden.
entourage? We will hear from the roes of ‘Dancefloor’ before ‘One For the Road’ will be listed, and then it will be easy to say that the Turners had written about it as a jubilant ‘Teddy Picker’, which was always said to be ‘The View From the Afternoon’ on de feestdis liked aanschuiven than de lost en o zo geliefkoosde zoon the song is still tans. ‘Do Me a Favor’, the drums are met when ‘Pretty Visitors’ are heard, but it still proves that it can be different.
Want to understand on not verkeerd: he valt also véél goeds te tell about Arctic Monkeys, and that was on Pukkelpop not differently. ‘Do I Wanna Know?’ may begin: een doelpunt scoren uit de aftrap, heet dat in voetbaltermen. Then he liked ‘Brianstorm’, he met eighth: in the even weighting soefening tussen ‘een beetje lui’ and ‘eindeloos cool’, waar we het eerder over hadden, Turner jumps nog steeds met speaking gemak naar de juiste kant. Bewijsstuk elfendertig? De ongedwongen wijze warop hij zijn kont schudde tijdens onder meer ‘Crying Lightning’. Hij is a enigma, a rocker as ze vandaag never made more: a sentiment dat grandson will be strengthened by de visuals the eruitzagen as a videotape from 1984 in the manner that was happening now, and then as a full earth Elvis over the microphone boog.
The swinging costume was in the first bis number ‘Tranquility Base Hotel + Casino’, so he said he was wearing clothes, reinforced the nostalgic spirit of the month. In the next half minute we’ll see Pukkelpop and a jazz club with a science fiction film: we can do that, and Arctic Monkeys can do that. And then we haven’t heard anything over ‘505’. Three letters in the title, three letters in the best possible wording that we can think of: wow. Konden we dat also maar zetten than kop boven de recensie van hun Pukkelpop-concert.