June 8, 1972. The 9-year-old Phan Thi Kim Phuc is with other children aan het spelen near the temple of the South Vietnamese village of Trảng Bàng, about 45 kilometers north-west of Saigon. Plots hoort ze het oorverdovende lawaai van een vliegentuig. Then explodes in rook. Ondraaglijke pijn. Kim rent away, maar de napalm can ze never ontlopen. Vandaag is Kim Phuc al vijglich jaar over de hele wereld known as het ‘napalmmeisje’. Door the one iconic photo the photographer Nick Ut van haar nam waarop je de ontreddering en de pijn van het meisje bijna vóelt. Ut kreeg de Pulitzerprijs voor zijn foto, the wereldwijd de voorpagina’s van de Kranten haalde. The photo shows the title The terror of war (oorlogsterreur) mee, maar is known than Napalm girl (napalmmeisje).
Eenvoudig leven
Kim Phuc had het best goed in hair dorp, tot the afschuwelijke dag van het bombardment, uitgevoerd by Zuid-Vietnamese bombers. Bedoeling was de Viet Cong en Noord-Vietnamese troepen uit te schakelen, maar also de nog in Trảng Bàng achtergeleven own Zuid-Vietnamese burgers are raked.
“Volgens mijn moeder ik veel laughed as little meisje”, writes ze in the New York Times. “We hadden een eenvoudig leven met meer dan voldoende voedsel omdat my family een boerderij bezat en my moeder het best restaurant van het dorp Runde.” Kim Phuc went straight to school and speelde vaak samen met hair nieces and neefjes and met the other children van het dorp. The four napalm bombs that op 8 june 1972 op Trảng Bàng many lieten dat leventje definitely in rook opgaan.
Veel request around the photo
Also the photo will change if the life of Kim Phuc is changed. Ze had the photo toen ze opgroeide. “I ben he een small meisje, well. Why nam hij the photo? Why do I worry about what I don’t do? Why do you print the photo? Why was I het a few children, then my brothers and nothing on the photo didn’t have anything else to do? I’ll do my best in shame.”
“Maar hij redde ook mijn leven”, writes Phuc verder in a haar brief in de the New York Times over the photographer. “Now that the photo was taken, when the camera was next, I wrapped it in a design and it took me away for medical help. I am forever grateful.”
The smaller ones van het meisje were burned away en ze liep op Ut af. “Toen schreeuwde ze tegen haar broer dat ze thought dat ze doodging in wild water”, writes the fotograaf in the Washington Post. “I think on middellijk my camera’s neer zodat ik haar kon helpen. I know that it is more important than that and more photos are taken. Ik nam mijn veldfles om haar te laten drinken en goot water over haar lichaam, maar dat veroorzaakt nog sea pijn. I don’t know that when people get burned, if they get water or like to do it.” Nog in shock, reed Ut met all children in zijn busje van AP near het denstichstbijzijnde ziekenhuis. “Ik ga dood, ik ga dood,” bleef het meisje uitschreeuwen. I thought that I would die in the bus.
mortuary
Ook de doctors in het ziekenhuis gaven haar geen kans om te overleven en wilden haar zelfs niet opnemen. Ze legden hair in het mortuarium. “I toonde hen mijn perskaart en zei: ‘When een van hen sterft, zorg ik ervoor dat de hele wereld het weet.’” Toen brought ze Kim Phuc naar binnen. “I have no objection to the decision,” writes the photo. Kim brought longeer a year in het ziekenhuis door. Ze overleefde, maar twee van haar neefjes niet, en haar broer rake zwaargewond.
Kim Phuc is in the middle of 59 and he is in New York near the fourth anniversary of the iconic photo in four. Phuc liep over een derde van haar lichaam derdegraads brandwonden op, met intense en chronice pijn als gevolg. I am afraid that my hair will be worn and that I will try to hide my hair. “I had afschuwelijke fears and depressions. Children at school deinsden for me terug. I was a figure from medelijden mee te hebben voor de buren en, tot op zekere hoogte, also voor mijn ouders. I know that no one would like it from me.”
Door de photo will be taken for interviews in front of the meeting with high-quality clothing such as leden van koninklijke families and regeringsleiders. Het beeld van Haar and the other children will be a symbol for the wreedheden van de oorlog. Dat wou Kim Phuc niet. “Wij zijn geen symbols, wij zijn mensen.”
Foundation opgezet
Pas toen ze as volwassene in 1992 naar Canada uitweek, from Phuc a delijk rust. Ze judged a stichting mee op om children that het slachtoffer zijn van oorlog and geweld, medical and psychological hulp te biden. Vandaag zeet Phuc parallels with the Russian oorlog in Oekraïne, but also – “op een other manner” – with the dodelijke schietpartijen op Amerikaanse schollen. “We are there because there is no such thing as in the Buitenlandse Oorlogen, but the aanvallen zijn het Binnenlandse equivalent van Oorlog.”
“I’m now thankful for the strength of the photo from me when I was 9 years old and for what he did when I was a person,” writes Kim Phuc in de the New York Times. There heeft ze own zeggen wel long over gedaan. “I can now, 50 years later, see that I’m still going to be that Nick, that moment heeft vastly gelegd, zelfs met all the problems that that beeld me heeft bezorgd.” Phuc also believes that he is lying in het goede van de mens. “The photos for old ones serve as a reminder of the current state of affairs in the state. Toch geloof ik dat vrede, liefde, hoop en vergeving altijd krachtiger zullen zijn dan om het even wilted wapen.”
Nick Ut (nu 71) trad destijds in de voetsporen van zijn broer, Huynh Thanh My, the also photojournalist by AP was. Maar Huynh stierf in 1965 tijdens het verslaan van de oorlog in Vietnam. “I can make a photo that de oorlog stops,” had zijn broer hem gezegd, writes Nick Ut in de the Washington Post. “Vandaag zeggen velen dat my photo het ade van de Vietnamoorlog heeft bespoedigd.” The award is based on the fact that it was published on the photo in 1972, the American publication opinie zich steeds feller tegen de oorlog in Vietnam keerde.
Kim Phuc trouwde in Cuba met Bui Huy Toan, a man from the north of Vietnam. The couple went in 1992 to Huwelijksreis near Moscow and liep op de Terugvlucht, tijdens een tussenstop, de grens over naar Canada. He wasn’t very welcome at first, but he won’t be politically as good as duidelijk. Het couple would meet two children nog altijd in Toronto. Phuc works as an ambassador for Unesco.
“Ook al laughs ze altijd, ik zie haar pijn en wat we 50 years gegeden hebben gezien en most doorstaan”, aldus Ut. “Tot op de dag van vandaag beschouw ik haar as a family. Ze noemt me oom en ik praat vaak met haar. Maar ik zal altijd de omstandigheden haten waarin we elkaar hebben ontmoet.”