Are there any gamers de hedendaagse variant van de homo ludens? Also write it regularly on the screen. In the book Extra lives come auteurs aan het word over your favorite game en de virtual wereld. ‘Het is zaak om op tijd aan de handrem te trekken.’
Christophe Van Gerrewey: ‘Het demand what groot om het spel zelf te bezitten’
“I associate games with my children and children, and ben he are there before the radicaal me opgehouden. I work as a couple of years in a book over the years 1980 and 1990. In that case there are games to be played and there are wars. He hung toen nog een aura van verbod of gevaar aan het computerspel. Zeker omdat he instanties were he afwijzend tegenover stonden, van leraren tot ouders. Het concentrated in met kloppend hard spelen, known and delen van computer pelletjes inside ik me levendig. Het was a social object in bijna collectief, dat me zowel met vrienden als vreemden verbond. He was speaking of menselijke aanwezigheid op afstand. What is the biggest aantrekkingskracht in? I can nog altijd zeer goed de plek opproepen war ik met elke game in de weer was.
“Ik was op de speelplaats geïmponeerd door klasgenoten which een spelletje in hun bezit hadden. The leenden dat soms uit. Maar nooit heel long. Zo kwam ik in contact met Game & Watch: The Legend of Zelda, was in duivelse dragon princesses Zelda kaapten en grandson de heroic Link hair kon redden. Het demand what groot om het spel zelf te own. Toen my grootmoeder me wilde belonen voor my uitstekende school results, we went to the supermarket; maar helaas, The Legend of Zelda what not before. I keerde terug met Game & Watch: Lifeboat, my first game. Also a vrij rudimentary spel op leven en dood, met a boat which is on fire. Follow up with the Gameboy, it was on the sea RoboCop, Home Alone in Double Dragon II op speelde.
“The overstap to large beeldschermen heb I nooit made. I kept the geminiaturized earth of Spellen, which had the potential to be addressed, tot wat zich onder two hand palms and tien vingers was manipulated. Bovendien liep het thuis altijd mis met spelconsoles op pc’s: floppydisks raakten besmet, cd-roms bekrast de software spoorde niet. What me fascineerde aan the eenvoudige consoles was just the simplification: depending on what is said, you also think differently, of moeiteloos een talked about it.
“As a full-time user, we would like to have a longer period of time than we would like to have in the best possible way. In the tin lijken games openlijk tijdverlies, maar zomaar wat rondsurfen is dat also, zonder dat het zo aanvoelt. Het is also escapisme: ik me inside hoe Jeroen Brouwers in an interview zei hoe hij zichzelf na het schrijven beloonde met een spelletje Tetris. Het computerspel was never on the work panel: Spelen may pass near the works.
“Games zijn vaak op eenvoudige maar strong narrative schema’s based, not as a novel. Maar bij het lezen van een roman must be tinned for each zelf beelden en ruimtes. The transformatie remains magical even as unique.”
Alma Mathijsen: ‘I was a god van dertien jaar, met puistjes op de kin’ 
“Games betekenen voor mij een vlucht uit de Werkelijkheid en some also een in front of the identity dungeon. I see the middle school as a troublesome pick. I was given a response, I was socially correct. I’m speelde stiekem: zodra ik thuiskwam holde ik de trap op naar mijn moeders computer, knipte de processor aan en schoof de cd-rom in de lade. I was born in the wereld van Theme Hospital, was ever in each eentje een ziekenhuis most set up and running. I’m most ingrijpen, patients genezen, mensen beter maken. That was ik de baas van my own universe. Een god van dertien jaar met puistjes op de kin. Op school moest ik act as een geest, here what ik een oppermachtig wezen. That’s going to be great. Theme Hospital zat slim in elkaar, boordevol grappige maar also lugubere ziektes zals het Kidney Bean-virus, het opgeblazen hoofd- of Elvis Impersonator-syndroom.
“I lost tijdens het spelen also elk besef van tijd. I was a little kid, my mother would be able to do the work and my father is overwhelmed toen I don’t know anything about it. Soms game de ik van na school tot 21 o’clock, aan éen stuk door. Tot mijn moeder binnenkwam en vroeg: ‘Heb je al gegeten?’ okay The Sims in Roller Coaster Tycoon speelde ik graag. I’m contingent on my room doorspoelen, tijdelijk verdwijnen. As I gamede, here I am onmiskenbaar beter. Het dempte onbehagen. Maar toch raadde my mentor aan om meer social contact te leggen op school. En dat heb ik toen also gedaan. I had a pool that we wanted some of the game, it wasn’t possible. Onlangs Hoorde ik dat Marieke Lucas Rijneveld prices hetzelfde deed. Ellen Deckwitz is also erg into games.
“Later bleek gamen een soort indicator: als ik me minder in mijn sas voelde, greep ik sooner naar de spelcomputer. Het is kwestie van op tijd aan de handrem te trekken. When I was lucky, I didn’t know how to play. Tijdens de Pandemie was I he was even helemmaal drawn and ben I a virtual boerderij gaan bouwen. Well, I don’t want to dramatize it. Gisteren still speelde ik met vrienden. En dat was forgotten dolle pret.”
Joost Vandecasteele: ‘Games like schaamteloos weird zijn’ 
“I’m a gamer, I’m a game hooligan. In plaats van zelf te spelen, verdedig ik het medium tot bloedens toe. Daarom ben ik trotser op de game The Almost Gone, which ik mee gecreëerd heb, dan op al mijn boeken. “In games he has to be able to follow the next game in the game loop: he states that there is a ‘zomaar’ in that created virtual world. Ze quoted full ideas and details. It also goes to the aft edge of the border, to the mythology, to the inspiration.
“A gamemaker may botvieren zijn most exuberant fantasies, but then that te horen krijgt dat te hij te hermetically, raar of moeilijk is. If there is a script, it is different: there are many more details. En he is never done in a novel in which it is appropriate. Iets waar ik as Schrijver mee worstel, omdat ik juist nicheonderwerpen wil aansnijden zonder te schoolmeesteren.
“In games wordt weinig uitgelegd, hoe niche het onderwerp ook. I would like to hear narrative games from the ideas of William Gibson, Philip K. Dick and JG Ballard.
“Mijn bijdrage gaat over game-ontwikkelaar Davey Wreden, die met The Stanley Parable (2011) en The Beginner’s Guide (2015) two small shells, interactieve metagames maakte, bijna vanuit de onwil om a real game te been. The Stanley Parable is an intelligent parable about manipulation, waarbij de speler een personage manipulated en zelf also bespeeld wordt. The Beginner’s Guidee is dan weer een diep personal game-essay about ambition en roem. Twee games that can be seen as an inside joke, only needed for a select club of ingewijden and nerds.
“With the essays in the book tones we aan hoe games films en literatuur met right and speeches. Naast de vijglich boeken per week over gender in ras nu eens eentje over games, for changing. He quotes so many rijkdom in games. This book does all interest and poging om ze intelligent te ontsluiten.”
Lisa Weeda: ‘Ik vind het fijn om mezelf te verliezen’ 
“Ik ben naast schrijver also virtual-reality-ontwerper. Het boeit me hoe je van een verhaal een fysieke en lichamelijke ervaring kunt made, waar je zelf also ‘agency’ over raises. Hoe je de story kunt incorporated and de borders ervan oprekken. Maar in een book heb ever at least three pagina’s node om de lezer de voorwaarden van je roman te laten know. In a game gaat that veel sneller.
“I remember me well De kat en de generaal van Nino Haratischwili, waarin ze de verkrachtingsscène van een Georgian meisje beschrijft, dat uiteindelijk sterft. That is enormously detailed. A disfiguring fysieke belevenis. That can also be published in literature, dus. Veel included maakten de performances by Marina Abramovic on YouTube op mij, zoals Rhythm O (1974) waarbij toeschouwers van schrik de ruimte ontvluchtten, nadat zij toestond om 72 objects op haar lichaam te gebruiken. He will be the author of the game before the literary experiments such as Agustin Fernandez Mallo with him nocilla-trilogie: je het gevoel tijdens het lezen meerdere browser windows open te hebben staan, von Patricia Lockwoods No One Is Talking About This. It’s okay here The Seven Deaths of Evelyn Hardcastle van Stuart Turton te guarded, waarin a personage zeven incarnaties krijgt om in zeven dagen een misdaad op te lossen. Also, with Aleksandra, I tried to explain the birth of each other in an interactive manner.
“Dat immersieve, dat je ondergedompeld geraakt, vind ik belangrijk. It’s always there before the participatory theater, just before Julie Ontroerend Goed.
“Op zoek naar vormen van interactie tussen speler en verhaal in games en virtual reality kocht ik in 2017 eindelijk een PlayStation 4. Ik ben brand op games waarin door mijn keuzes en speurwerk personages zich developed, zoals in Detroit: Become Human. Ik vind het fijn om me te verliezen, louder door iets met me handen aan terraken en in moving te zetten. Soms ben ik really aan het huilen as a android door my toedoen sterft. Bij a book had ik dat nog nooit.
“I work now on a smaller project that I want to use in the building that is going on, just as in a book as in a theater presentation, and on various levels. I want to try it over the next few days in real physical experience. Tot je het book met verzuurd brein en misschien wel verzuurde Kuiten dichtslaat. Per level moet het book has become more violent, idem voor de voorstelling. Ze het as a zeer ongezellige work-out.”
Arnoud van Adrichem (seed and inside), Extra livesAtlas/Contact, 237 p., 22.50 euros.