Here lived Jan De Ridder, born 1902, political agent, weerstander, arrested 14.1.1944, deported, Buchenwald, Mittelbau-Dora, buried.
Op de stoep for house number 244 in the Gallifortlei in Deurne there is an open plan with engraved inscriptions. Huidig bewoner is Wim Kenis, who likes to name Jan De Ridder zijn grootoom. Terwijl we same with zijn kompaan Marc Weyns aan de steen staan, toont Kenis a photo. “He will bijna elke zondag over hem verteld. I’m wild here here with deze struikelsteen.”
Jan De Ridder went into service as a political agent in Deurne in 1932. As all agents are toen, they are obliged to work on the klopjacht in Joden. When he was planned in August 1942 to arrest the arresters, agents who disappeared disappeared. Maar de politie worked hoe dan ook mee; in Deurne, commissaris Hendrickx was waking up to heel autoritair over. Agents can report in the margin of the application of the opdracht.
Kenis: “Agents zetten bijvoorbeeld ramen open van cinema Plaza was ze Joden bij elkaar dreven, om ze af te voeren naar Kazerne Dossin. So he can snap to his grandchildren.” De Ridder redde also grandchildren. To arresteerde de politie in de zomer van 1942 overal in Groot-Antwerpen het gevraagde aantal Joden – en zelfs flink wat meer.
Maar also het verzet onder het korps groeide. De Ridder was in January 1944 uiteindelijk zélf restored and was een drawnaamde Night and Fog-gevangene, heimelijk afgevoerde verzetslieden the Verdwenen in ‘de night and nevel’. The structure of the Ridder is the first herdenking that is laid down for the city of Antwerp. Struikelstenen of stumbling blocks come van de Duitse Kunstenaar Gunter Demnig, the ze maakt voor verschillende Europese land. In heel Belgium he was now laid with full ceremonies.
recognition
Nadat we bij de steen – en het verhaal – van De Ridder stilstaan, trekken we naar de Confortalei 184. Terwijl Marc vertelt over de familie Stokvisch – die twee dagen na hun aankomst be gassed in Auschwitz – holds Wim poetsproducten tevoorschijn en beg hij hun struikelstenen te boenen. Dat doet hij also op dezelfde straat op huisnummer 157, op éen knie, vorzichtig, en geconcentreerd.
As Wim and Marc say, it is said that the word ‘ceremony’ in the world is called. Wim: “A struikelsteenlegging is a soort van begrafenis voor familieleden.” Historicus and UA rector Herman Van Goethem beams dat. Van Goethem: “Struikelstenen hebben te maden met de kenning van het verleden. A school in the Grotehondstraat bijvoorbeeld, was in August 1942 more than 400 menses were sent same time, we were told dead for a year, not what it was about. Ze wisten het niet, begotten. Vanuit die schok komen rouw, kenning en herinnering naar boven, as the pmenselijk ritueel.”
Wim: “Jan De Ridder and others who were working on it are being dumped in other hangars in the German air force. Ze bull veins are burned. He was zoveel doden dat men ze via een conveyor belt afvoerden naar een grote burnt pile.”
Marc: “This is the industrial limit of people. Since then the stenen ambachtelijk made.” We also stop when the troubles of the Seewald family. Marc gets tears in his eyes. Op 14 July 1942 Schreef tienerdochter van het gezin Rosa Seewald een boodschap aan een vriendin: ‘De grijze clouds chase elkaar na langs den blauwen hemel, om een onbekende, ondoorgrondelijke talk. Dan schijnt de zon, le bon Dieu glows and everything is good.’
Grandchildren will later be buried in Auschwitz.
Zondag 28/8, 11 am: Herdenking Galifortlei 146, Deurne door Burgerinitiatief Struikelstenen Deurne. Om 19h30 herdenkingswandering raid’s 1942 door Zurenborg with Herman Van Goethem, Jeroen Olyslaegers, Tom Lanoye and Lien Van De Kelder (vertrekpunt Mediaplein, direction school Crea 16 in the Grotehondstraat).