Best Tom Lenaerts
En zo geurde het dat u zich vandaag, same with Bart De Pauw, aan de verkeerde kant van de geschiedis bevindt – a kwarteeuw nadat u as koddige en Schalkse ruiters de Vlaamse hard veroverde. The seriousness of your missteps is naturally not the case. The Pauw will be ordered for coating and electronic overload. U wordt bekritiseerd omdat uw new series Two zomers, waarin een groepsverkrachtig van dertig jaar gegeden central state, een verteerbare boodschap zou bevatten, which u zelf in a few interviews expliciet raises onderstreept. Are the interviews at the end of the lancering of the series worded and followed by the overload of routes opiniërend Vlaanderen – noem het een mediagangbang, waarbij iedereen eens over u heen wil.
Het vloekt met my natural housing, which zich zelden in het midden bevindt, but in deze discussie kleef ik a genuanceerd standpoint aan. I write and write a letter, my Lenaerts, as a fan of the work we have done with a mixture of words, of Enerzijds tot tevens Others. I do understand that there are potsierlijke onzin the summer over uw series schreven, but my tegelijk obliges zien om eens aan uw oren te trekken.
morale ring
First the onzin: het wordt u kwalijk genomen dat u a groepsverkrachting gebruikt om aan entertainment te doen. That verwijt is zo knots en knetter that het eigenlijk de moeite niet is om erop te reacten. I’m trying to do something about it with Rik Torfs, but that’s what I think about it: in the universe of wokeness – yes, the term is supposed to be there – it’s right that we moralize about it in the Kerk van Weleer de Broek af . De nieuwe moraalridders zijn zéér close songs. As ever het onderscheid kunt maken tussen de auteur en wat zijn personages zeggen, as ever dialogen in een book, film of series wil beoordelen op hun moraliteit – well, then je van mij je toetsenbord over de Haag gooien. This is an advice for the author Gaea Schoeters, who in The standard beweerde dat je fictie niet op morele grounds moet beoordelen, maar het wel deed.
De mens, het dier dat graag vertelt, bruikt moord, doodslag en other zieke en ziekmakende misdrijven en wandaden al eeuwen as entertainment. As I all may not be able to experience it myself, then it is as long as it is. I’m growing vermaak and ontspanning in bioscoop en voor de buis door te kijken naar onder meer: men who hun vrouw met een bijl achterna zitten, taxi drivers who cause een bloedbad, fascists who tongen afsnijden en jongemannen uitwerpselen doen eten, een seriemoordenaar die vrouwen in put gooit, uithongert en vilt teneinde van de huid een jurkje te maken, presidenten die Mensen onder de tram duwen, en voorts onnoembaar veel horror, oorlogsmisdaden, gijzelnemingen en sekteleiders the sects are getting sick. Ik voeg daar schroomvol maar eerlijk aan toe dat voornoemd entertainment van mijnentwege zelfs vaak gepaard went with de nuttiging van een emmer popcorn dan wel een zak colaflesjes of ijspralines – het litertje frisdrank on the side don’t forget. I would like to say: how bezwaar maakt tegen een serie over iets ergs, moet maar met een tutje naar bumba kijken.
Aangrijpend
Tegelijk, en leen mij nu uw oor want ik ga eran trekken, moet ik also strictly zijn. En dan gaat het natuurlijk over die interviews – the eeuwige, ellendige, dodelijk saaie interviews met BV’s want to promote the een new series of quiz of inleefprogramma. Sommigen zo’n interview op met een personal trauma – scheiding, verslaving, demente ouder, zeldzame huidaandoening -, others consider a large Boodschap waarmee ze de aandacht can trek.
U bent op uw privacy gesteld en koos voor hetste: u wilde, luidde het in interviews, the necessary nuance abrengen in the discussions about #MeToo. You had thought about it for a long time, but it wasn’t long enough. On the groepsverkrachting in uw series there are no nuances. Vreemd genoeg raises the scene zo aangrijpenden en trefzeker filmed dat elkenormal kijker starts te grooves van verontwaardiging – iedereen the erbij betrokken what, van verkrachters over toeschouwers tot de man die de camera vasthield, zijn zo guilt and medeplichtig as wat. It is not grijs of genuanceerd, it is pikzwart. Let wel, uw personages like everything nuanced tot ze een ons because of that, maar ú dont like that. Enfin, u like that, but it’s a fatal instigator.
De heisa round Two zomers heeft én voordeel. Tot dusver koner geen Vlaamse serie op de Buis komen of iedereen much omver van topcast and topscenario and topdit and topdate. Meestal is dat real topflauwekul. Only now did journalists write that the personages ongeloofwaardig zijn – what klopt. Maar dat thought I also toen ik pakweg Tabula rasa in De day zag. Uw series strengthens me in de overtuiging that het cliché that fictie ons veel empties over de mens, meestal onjuist is. Thanks to that, the myth helped te slopen.
Nog Veel succeeds in little nuance!
Joël De Ceulaer, senior writer