Selah Sue dreef al haar duivels uit in de Brusselse AB. De Leuvense zangeres croonde en krijste tot ze ei zo na door haar stem zakt. ‘Passie’ noemen ze dat.
“I’m a bad bitch show off / I won’t stop if I show up / I’m a queen in my kingdom / and it feels good.” Nou, Selah Sue miste hair entree niet in de AB. For a splendid number of willing vassal traps ze meteen een hele kasteelpoort met loopbrug en al de slotgracht in. Cersei Lannister may give him a point aan. The soundtrack bij dat geweld was opgetrokken uit aardedonkere favelabeats. Also ‘Wanted You To Know’ is two big electronics, but you have London bass music and big trap hip-hop. Selah Sue shook it sea dan één demoon uit haar lijf, op een wijze die ze in haar began well nooit had aangedurfd. In a hoek mikte een driekoppig vrouwenkoortje romige zangharmoniëen tussen de beats: powerful grooves from a tight live band the Selah zichtbaar onder stroom zette. En toch zo loepzuiver blijven zingen! Faut le faire.
Ze is changed, so let us de voorbije maanden in the sea dan één lifestylebijlage. herbors. than tongs. as vrouw. As men. Iets met the moederschap. Iets met afgezworn antidepressants. The open heat to the pers siert hair. Het maakt haar ongenaakbaar. Selah don’t give a fuck. Vanaf nu heeft ze lak aan wat u en ik over hair think. Were these not missing in the first place in the AB? Also, it’s up to you to have a bronce that’s behind the doors, and a long time is around.
“I’ve been gone for a long time and I’m grateful that Julie is always there,” he said in Brussels, oprecht Bovendien. Hair new album persona stond central in the show. The plaat hosts doorwrochte, schijnbaar light-voetige soulpop in fonkelende products. Futuristic-Amerikaanse r&b, zeg maar. Het type muziek op het snijvlak van pop in alternation, not saved van international allures. Je vindt het op de soundtracks van toonaangevende millennial-series à la insurance. So as ‘Hurray’, a fusie van soul en rap which in de AB geofisticeerd aandeed en meticuleus will uitgevoerd. A jazzy piano solo dwarrelde langsheen de beats met de chutzpah van een ijzige herfstbries. Het koor boetseerde met scats en Congolese kleuren. Je thought of Zap Mama and of The Roots.
Muntthee
‘Karma’ een heel other Selah Sue de schaduwen uit: een song “over clowns aan demacht”, aldus de zangeres, schreven tijdens de weerbarstigste of the corona lockdowns. Een diepdonkere baslijn trok thundering downtempo beats de night in. “Is it real? / Is it fake? / Selling doubt seals your fate.” Ze ranselde the hair stembanden after tot we started te vrezen dat ze er permanent stemknobbels aan over zou houden. En dat temidden van stormy triphop. Massive Attack at the end of the Mezzanine was followed by Janis Joplin aft of the microphone. Op een videoscherm verscheen een pleidooi om woede en verontwaardiging via creatieve daden te ventileren. Vink dat maar af, Sanne.
In the following slepending ballad ‘All The Way Down’ leek ze met the blues te vervloeien, haar stem aan gort krijsend, dwarfed by the gospel. Geen wondered that ze tijdens de long guitar solo with hair pliers eating in de coulissen verdween. Om he even boven een steaming muntthee te hang? Om verse Noordpoolsneeuw door haar gloeiende keelgat te lateen glijden?
Nope, om een felrode jurk aan te trekken die de furie van ‘Free Fall’ kracht bijzette. Jazzy scats, boom bap beats, charleston vibes: het wasn’t a single song that was arranged well or well. Zo deed het oudje ‘Alone’ het aanvankelijk met seventiesfunk om gaandeweg open te bloeien tot forse pop. ‘Raggamuffin’ started out as the knoestige akoestische reggae song that the other Kent Maar Kreeg fell synth pulses in the staart mee. Hoewel de dynamiek tussen de muzikanten at moments nog wat haperde, luisterde je meer dan eens met opgetrokken wenkbrauwen naar hun succulente solo’s en slimme versierinkjes.
house party
In ‘Celebrate’ dook Zwangere Guy op die een onversneden klet Brusselse rap door de zaal liet stuiteren. The hiphopkeizer keerde terug in de bissen om samen met Selah Sue een flardje ‘Putain Putain’ van TC Matic te scanderen. Vanaf heden treedt nobody penalized in Brussels op zonder Arno te eren, quoi.
On’s favorite hoogtepot? ‘Pills’, één van de Beste singles van 2022, which stamped in Brussel het stigma dat geestelijke gezondheidsproblemen met zich meetorsen aan gruzelemente. The beats pompten, zuigden en Schuurden zals in house classics from the nineties. Halverwege ontpopte the song zich tot a phenomenal dansvloerinstrumental, with Selah and hair tongs eating the two schuifelend de AB tot Berghain omturnden. Zaal op z’n kop.
Het tedere ‘You’, ten slotte, krabde behoedzaam het eelt op onze Ziel weg. What a song. Zing hem’s avond zachtjes voor uw knikkebollende kroost, met the groetjes van Selah Sue. Wedden dat de Nachtmerries uitblijven?
Gezien op 27 April in de AB, Brussels