Tijdens han Voetbaltraining will be David (16), Artjom (15) and Ilja (15), three boezemvrienden uit Marioepol, het slachtoffer van een raketinslag. Een van hen haalde het niet. Last weekend twee van hen elkaar terug in Germany.
Wednesday midday 2nd of March. Artjom Swergoen and his friends David Agabekjan and Ilja Perezjogin make it clear for the day’s training on the football pitch of the Portovik club, on a steep distance from the Zee of Azov. Het is een gure midday, Ilja jongleert wat met de bal om het warm te krijgen.
When he heard the noise, all three heard: Het fluiten van een raket die overvliegen. David is the first to react. He sprints to the edge of the field and Schreeuwt to Artjom and Ilja that he wants to run. Artjom is een tiental meters aft hem, Ilja staat nog op het veld.
Then slaat de raket in. En nog een. Het voetbalveld van Portovik Marioepol changed to a slagveld. Ilya’s both names have been blazed. Artjom valt op de grond, terwijl scherven zich in zijn lichaam boren. Well David was smackt the day before.
Ilja sterft vrijwel meteen na aankomst in het ziekenhuis. The other two zijn zwaargewond.
Aartsmoeilijke verwondingen
Bijna drie weken later, op 21 maart, ontmoet ik David in het Kinderziekenhuis van Zaporizia, op 200 kilometers from Marioepol. Hij ligt in een van de Gangen van het Keldercomplex, Same with other two-year-old minors, who can not be placed in uit veiligheidsoverwegingen zo Diep mogelijk onder in het building zijn Gestationeerd.
The directeur van het ziekenhuis heeft ons zojuist a foto late zien van Davids right corner. He cites een gat in zo groot as een sinaasappel, je kunt he dwars doorheen kijken. That het aartsmoeilijke verwondingen zijn wararmee ze te maden krijgen bij slachtoffers uit Marioepol, zegt de directeur.
I quote next to Davids bed and we praten via Google Translate. Hij weet nog niet of ze zijn been able to talk, het clicks.
Op dat moment heeft hij al three operaties achter de rug. Hij remembers me not much from het ongeluk. Dat zijn vriend Ilja dood is, weet hij. De foto van diens father, huilend aan de brancard waarop het lichaam van zijn zoon ligt, went de wereld rond.
As regards the toestand of Artjom, that’s what David said about it. “I have an idea that is what it is, I know that it is bad for you. I’m very worried,” het says.
Donetsk
David said that his grandchildren were later brought to a building in Berlijn, which he said could be treated. Zijn vader en oma irritate met hem mee. We remain in contact, David stuurt regularly reports about zijn toestand.
Op een dag vertelt hij dat hij eindelijk nieuws heeft van Artjom. De jongen is brought to a clinic in Donetsk. Zijn linkerbeen is geamputeerd, zijn ruggenwervel is touched. The artsen in the door of the Russian separatists were ordered to test the area, but it was not wrong. Artjom urgently wants to go to another ziekenhuis, what is it?
Vanuit de separatist regio kun je alleen naar Rusland been geëvacueerd. Naar Oekraïne is dat onmogelijk. Maar in the Zikenhuizen van Moscow and Sint-Petersburg will not help Artyom.
Uitaindelijk wordt toch een oplossing gevonden. Het universitair ziekenhuis van de Duitse stad Marburg is already Artjom op ten nemen.
The authoritarian authorities of the people’s republic of Donetsk geven de toestemming om hem via Russia te transporteren. Artjom en zijn moeder via Rostov to Riga in Latvia – a daughter of 2,350 kilometers. This is why we are specializing in medical evacuations. The vlucht costs about 15,000 euros and is sponsored by a resident of Marburg, who will remain anonymous.
Three days after the arrival of Artjom in Marburg, we have two views on the day that will be there. Ze geven stoer een vuistje, slaan elkaar op de schouders.
“Ik herinner me nog alles over de aanslag”, Artjom vertelt. “We weren’t aware that we were thinking about going back and forth in Schreeuwden, completely in panic. Vlak daarna zag ik een fell light flits en hoorde ik een enormous explosion. Door de druk was ik een adje vooruit geduwd en vervolgens tegen de grond smakt. Toen ik naar my benen keek, zagen he redelijk normaal uit, al was my one been in a rare manner gedraaid. Toen ik wilde opstaan, hatte het not. Verderop hoor ik Ilja schreeuwen van de pijn. I also said that David opstond, op één been limping and there were a lot. Op dat moment kwamen de mensen toegesneld om ons te helpen.”
The three jongens will be in hospital nr. 2 brought. David and Artjom lay near the Elkaar, terwijl het oorlogsgeweld om hen heen daverde. If it was bedden sea, hadden de verplegers hen op de vloer gelegd.
“There were constant bombardments and shootings, it was water and electricity. Overalls were twisted,” says David. “The word started in my mind, not when Artjom was there, we weren’t aware of it at that moment. Omdat my father me so soon weghaalde en naar een other ziekenhuis brought, hebben ze my been op tijd can disinfect, waardoor het not been tested most. Artjoms was what he less bad aan toe than het mine. Maar omdat zijn moeder hem niet kon vinden en hem pas four days later terugzag, had de infection zich verder spread and hebben ze zijn not been able to talk.”
‘Plafond kwam naar beneden’
Omdat he geen telefoonnetwerk was, kon zijn moeder hem not bereiken the first day, confirms Artjom. “Nadien has never been awakened from my side.”
“We’ve brought a couple of clocks to the Ziekenhuis,” says Artjom. “We will be shot by a Russian tank that is on the edge of the river. I lay on the derde verdieping. Mijn moeder stond naast me terwijl de verdieping boven ons aan puin will be protected. Heel van het plafond kwamen naar beneden, everything is a mess and beefde. The people who know and artsen rend away, the other breed redding.
“I was able to get it back together with my next eighth, but I was only aware of that at the moment when we had a plan. Mijn moeder nam my hand and zei dat ik mijn ogen most sluiten en my moon wagenwijd opendoen. Ze had emptied that ever so immense druk van een bombardement enigszins kunt opvangen.”
Everything rondom hen was ingestort, maar de twee kwamen er wonderwel heelhuids uit.
Intussen Artyom’s toestand went hard aft. Op 22 March will zijn been geamputeerd. The artsen hadden zijn moeder gezegd dat hij differently zou dien, omdat de infection zich spread.
“I never knew that I had been tested,” says Artjom. “De artsen hadden een stuk metaal in mijn been plaatst. I thought that these metaal eruit were going to happen, that the state of affairs of mine was aan het prayed for.”
Hij is even style. “Toen ik wakker werd, he lay een jongen naast me. We babbling what. Tot hij plots vroeg of ik mijn been direct tijdens de explosie was lost of later in het ziekenhuis. So I think that I have been affected.”
Hij begreep het toen zijn moeder later zei dat hij beter met één been in deze wereld kon leven dan met both benen in de ‘other wereld’. “I was in shock. Maar my moeder had gelijk: ik wilde blijven leven.”
In zijn others were voelt hij bijna niets meer. Avenues in het stuk tot tien centimeter boven zijn knee ontwaart hij pijn. Toch can, with the legal treatment, het gevoel in zijn been completed well light terugkomen, hebben de artsen gezegd.
Zijn geamputeerd been worried about him intussen although fantoompijnen. Maar het is always zo erg niet, now that it is in Germany, het clicks. “Ik voel veel minder pijn Dankzij de medicatie die ik krijg. Maar ook omdat ik niet meer de hele tijd in angst moet Zitten om bombarded te been.”
He was made by David miraculous. The wonde is opgevuld with weefsel uit zijn gezond been. Hij can zelfs weer lopen. Binnenkort zal hij voorzichtig opnieuw voetballen.
Hoe de toestand van Artjom zal evolueren, is nog onzeker. “When I have a prosthesis in place, I can’t live with my life.”
The two vrienden kijken elkaar aan. “Wij zijn er nog. Wij hebben nog een kans om he iets van te maken. Ilya niet meer.”