‘Let op! Verhoogd brandgevaar door droogte!’ Lazen we in rode capitals in the Broeierige permanent van Jazz Middelheim. Park Den Brandt had tijdens deze hittegolf zijn naam stolen, bleek tijdens deze editie van het most fancy jazz festival van Vlaanderen. In temperatures of sea dan 30 degrees is roken verboden, en is het ten zeerste aanbevolen om het rustig aan te doen met de consumption van Duvels: halverwege de set van Alabaster DePlume zag de beveiliging zich genoodzaakt om een bezoeker met a stuk in zijn Kraag net at the spreekwoordelijke kraag te vatten. Kwestie van de other jazz fans not te disturben.
okay Alabaster DePlume (★★★☆☆) – bij de burgerlijke stood van Manchester ingeschreven as Angus Fairbairn, maar as nom de plume koos hij dus, jawel, DePlume – zelf was aangeschoten. As het van de Duvel what the hij los uit het flesje naar binnen kapte, dan wel van blijdschap: hij benadrukte zo vaak hoe blij en dankbaar hij was om voor ons te mogen spelen. “You have a divine energy”, printed ons op het hart, voordat hij ‘Don’t Forget You’re Precious’ inzette. We were toen nog maar twee songs en al een klein halfuur ver, en zaten op het punt dat zijn sectarian, hippie-eighty bands danig op de zenuwen started te works.
“I would like to know what I do about it, but I have an idea what I do. But I think you’re doing very welll”, kwam bij het begin van de set nochtans aandoenlijk over. For ‘I Was Gonna Fight Fascism’ thanked hij ons omdat we leefden, en na ‘Mrs. Calamari’ gaf hij een levenswijsheid mee: “If in doubt: yes”. This is the reason why there is no boutade that was announced by the Krijgen, Maar passons: the instrumental ‘Mrs. Calamari’, that meandering began and already noticed open blood, what a musical hoogtepunt, didn’t seem to come from the instrumental was. Telkens dePlume en zijn trio aan muzikanten onder stoom kwamen, what dit een erg fijne set. Ijle vocalen went in duet met een al even ijle sax in ‘People: What’s The Difference’ and ‘Don’t Forget You’re Precious’ eindigde op een mooie, melancholic noot. More music, less specific: let that be a living for De Plume zelf zijn.
Vingers in the stop contact
Bindteksten goods, lucky maar, karig bij Taxi Wars (★★★★☆). Barman vertelde wel even dat de vierde plaat er “in de onvoorziene toekomst” aankomt, maar neem hem niet op zijn woord – de nieuwe deUS-plaat is al een jaar of four “bijna klaar”. Hoe dan also, met three langspelers onder de arm had Barman’s jazzminnares genoeg prima material onder de arm. Opener ‘TaxiWars’ was a mission statement, waarin de saxofoon van Robin Verheyen geen opwarming nodig bleek te hebben. Follow-up will be given for the most recent plan, Artificial Horizon: ‘They’ll Tell You You’ve Changed’ blew two letters to Park Den Brandt, and in ‘The Glare’ he liked the base of Nicolas Thys in galop gaan.
There were also het de ‘oudjes’ van TaxiWars that really het vuur aan de lont staken – sof dat volgens de thermometer nodig what. Over the course of ‘Death Ride Through Wet Snow’, you can only hear the words in the middle of the night, and ‘Bridges’ has two illustratie van hoe talented de three musicians aft and next to the barman we never see. Zeggen dat Thys on drummer Antoine Pierre and a virtuoso ritmesectie vormen, is as zeggen dat de Dode Zee aan de Zoute kant, and het multitalent van Robin Verheyen behoeft geen extra compliments. Al haalde zijn solo op de sopraansax wel even de vaart uit de set. Geen erg: het knetternde ‘Fever’ – three jazz musicians steken tegelijk hun vingers in het stop contact, and zie what he dan beurt – vlamde vervolgens vlotjes voor de full tent.
Buitenaards
Tegen dat Thurston Moore Group (★★★★☆) aan zijn show began what the Middelheim tent vervuld van a behoorlijk penetrante zweetgeur. The big brousse-sfeer will be strengthened all soon by the George of the Jungle-drums was army de bijna twenty minutes durende opener ‘Locomotives’ will be recorded, and door het oerwoud aan gitaargeweld dat uit de drums opsteeg. Geen evident internal comer, maar how already was te verdwalen in de dissonante wilderness van Thurston Moore, kwam na een small tien minutes world right op een top concert – alsof de wall of sound From the former Sonic Youth frontman, met prikkeldraad errond, een vuurproef was voor zijn publiek. Het daaropvolgende, (iets) meerrechttoe-rechtaan opgebouwde ‘Siren’ klonk wél harmonieus, zelfs gewoonweg mooi.
Moore is in the middle of 64 – that’s about pension rights, and they have over z’n ogen vallen, so that it’s thin because it’s wild and bles ten tijde van Daydream Nation of goo. But how did Moore think that he wrote about guitar songs that were top songs, was that the idea was overtuigd by the left hook of ‘Hashish’, that the hoogdagen of Moore’s famous band was brought in, and the right uppercut of the following ‘Cantaloupe’: een Stoner rock song from format, met brute riffs from Moore and een snijdende solo from guitarist James Sedwards. Bassist Deb Googe – a true star of My Bloody Valentine – liked to shiver again in the groovy, heavy-pitched ‘Aphrodite’. The Velvet Underground cover ‘Temptation Inside Your Heart’ follows: Moore had een dik een uur gevuld met nauwelijks zes songs, stuk voor stuk van buitenaardse kwaliteit.
Nadien zou Iggy Pop nog komen, en dan kan de iets critical jazz-liefhebber zich wel eens afvragen waarom twee rockiconen like schitteren op wat, op de naam afgaand, toch een jazz festival heet te zijn. Maar also had Moore, in the statement tot Alabaster DePlume, geen sax bij en speelde zijn drummer gewoon in a 4/4-maat: the ontregelde improvisaties rond een meesterlijk motief, isn’t that was jazz om draait?
