Jan Mulder, Sheila Sitalsing, Arnon Grunberg and Bert Wagendorp over poets, writers and columnist Remco Campert. ‘Hij was nooit te betrappen op geroffel of stamp.’
Jan Mulder: In ecstasy by the news of the word correspondent
A large part of ours is for a long time during the summer months when Remco Campert is brought into the car. Aangespoord door manager René Vallentgoed takes care of it together with Bart Chabot A previous reading on the level in the theatres. Bart reed zelf, ik haalde Remco op. Stille vreugde van de authorit. Zijn magnificent battlements stonden op papier, verbaal been in het openbaar hield hij meestal kort. Alleen wanneer Joop den Uyl en Amy Winehouse op de radio are discussed of gedraaid, werd hij enthousiaster (een glans in de ogen).
Next poëzie, theater and art had Campert still a couple of things: poezen, rode wijn, cool jazz, de Berk and de chocolate. Hij sleepte graag een Toblerone van een half meter from the tank station. Larger uitbundigheid was he vreemd. Op die ene keer na. Terugrijdend naar huis luisterden we zoals gewoonlijk naar Met het oog op tomorrow Toen kwam de extase met a rauwe juichkreet uit de mond van Remco Campert: de wortelcorrespondent in Portugal reported that op hoog Europees niveau what besloten de wortel niet meer than groente maar than fruit te beschouwen.
In the following CaMu, our dagelijkse wisselcolumn op de voorpagina van de Volkskrant, Schreef hij: ‘Vanochtend ben ik eens even bij een groenteboer om de hoek gaan kijken, maar daar what het nieuws kennelijk nog steeds niet doorgedrongen. De wordel he lay nog gewoon bij de aardappels, de uien, en de spruitjes, as a prins tussen eenvoudig country people. Toen de groenteboer even niet oplette heb ik én zo’n wortel gepakt, hem schoongeveegd met mijn zakdoek en behoedzaam neergelegd te midden van zijn échte broertjes en zusjes: de aardbei, de framboos, de sinaasappel en de pruim. I forget me of hoorde ik een gently whispered, hard warming: Thanks, thanks a dozen times…?’
Vijglich jaar vriendschap? Thanks, thanks a dozen times, ca.
Sheila Sitalsing: Zijn mildly ironic commentaar op het nieuws is mij het allerliefst
All the really big ones can write big about cats. Terloops en mild en betekenisvol tegelijk, met woorden den je neet kende, maar vanaf nu nooit meer zal vergeten en zachtjes your op zo’n manner that je zeker weet that het over het leven gaat, jóúw leven in al zijn kleinheid, en over all large and small muizenissen tegelijk, and also over de oorlog and over a rampzalige geurtenis ver weg.
Remco Campert has big roots over the katten writing. In battlements the brilliant zijn zonder dat ze ‘kijk mij nou eens’ staan uit te stralen. Omdat hij zich as a columnist nooit lost in luidruchtigheid, sentimentaliteit, ijdelheid, zelfvertedering of een van de vele other overtredingen waar de minder groten zich de hele tijd aan bezondigen.
Zijn mildly ironic commentaar op het nieuws is mij het allerliefst: ‘Ik constateer dat wij in all openheid things hebben hid gehouden, soals u dat noemt. In all openness, ik herhaal het nog maar even.’ Net as a commentary on the Haagse request, intended for or against this. Mallebrootje, het known Tweede Kamerlid uit Elst, tevens ontwerper van a ziftmachine for muggen. Nooit meer zou de Kleinheid van de Krabbelaar in de politiek z liefdevol been uitgelichtt.
Soms think je, zelf ook krabbelaar: ‘Zou ik hem durven nadoen?’ Na anderhalve zin weet je: onnavolgbaar.
Arnon Grunberg: Schrijvers hoeven niet aardig te zijn
In 2004 Frits Abrahams wrote in NRC: ‘The most popular of all was Remco Campert, she was the first to zeggen.’ In a column, cort na de moord op Theo van Gogh, Campert had gestled that vrijheid van meningsuiting iets different is ‘dan de vrijheid om de mensen tot in hun ziel pijn te doen’. Campert refereerde still aan grappen over het burn van suikerzieke Joden and that het pijnlijk is dat de grappenmaker as ‘held van de vrije meningsuiting’ de divorced in zou gaan.
I was told in Campert toen Frans Weisz and that was negligible to tell about zijn amazing voor Remco. The deliverable was aanstekelijk en hoewel I never saw weet of dat de aanleiding was, vroeg ik Remco by letter of hij mijn oom wilde. I will write a bijzonder aardige typed letter if Remco Schreef dat hij graag mijn oom wilde, maar van veel ontmoetingen kwam het niet. Toen we same in Prague were for a festival with Dutch script and Cees Nooteboom said: ‘Come on, we’re going to drink with Remco’, let’s say something. I gaf de voorkeur aan drank met a Czech lady. That was awesome.
Later I arrived in New York with Remco’s daughter Cleo. Ze vertelde dat Haar vader niet really aardig what. Now I had more to say about my father’s writings, I had heard complaints about it, so I had a little bit of it. I had naturally wanted to say that he had written in the columnists not on the other hand. Naast stijl en inzicht in de human condition – het meest houd ik van Remco’s poems – is also moed een vereisste, geloof ik.
Daarom sluit ik me nu nogmaals graag aan bij wat Abrahams in 2004 schreef.
Bert Wagendorp: Geen stampende woorden
Wat ik aan Remco Campert altijd heb wonderd, is de eighteloosheid van zijn Stijl. Hij vermeed big words, went disturbing statements uit de way and not de behoefte zichzelf enormous series us te nemen. That last is the value for Elke Stukjesschrijver which op a mooie plek in de Krant zijn Visie op de Werld, het bestaan, other of zichzelf mag geven. They will be avoided by Campert by hand.
The weight in the light field is limited to the Loer, so that there are some data that are available for the light in the relative ring. He zijn meer stampende woorden dan dansende en veel stukjesschrijvers slaan liever op de grote trom dan op de triangle. Remco Campert was nooit te betrappen op geroffel of stamp. Hij vermeed weightdoenerij. That cost him a little more money, because that’s how it was done by writing, so it was easy to read how it was done by life. That was relativerend, but I wasn’t going to zeggen dat het leven niet serieus nam. De Lichtvoetigheid was seriously in a frivool gewaad.
In 2014 I wanted to make a bloemlezing van zijn behave. First wilde ik also een selectie uit zijn columns meenemen, vooral omdat ik nogal een liefhebber was van de belevenissen van de boerenfamilie Kneupma en veldwachter Bonkjes, uit de CaMu-period. Bovendien zijn Camperts columns eerder te omschrijven als (zeer) korte verhalen dan als columns in de gebruikelijke betekenis van het woord.
Because of ruimtegebrek dat plan helaas niet door.