Op de very first dag van de competitie in Cannes met two landguenoten de rode loper op: Felix van Groeningen and Charlotte Vandermeersch, who helped and now also co-directors, presented the long-awaited film The eight mountains. Before he starts as a director, he makes his debut.
The film is based on the titled bestseller by Paolo Cognetti from 2016, Vandermeersch and van Groeningen Schreven the same as the scenario. Here is where Stevig de Schaar in het verhaal, maar everything from the elkaar blijven ze het book toch behoorlijk trouw. Wel geraakt de vader-zoonrelatie, which in de roman uitgebreider verkend wordt, in de film enigszins ondergesneeuwd, waardoor de focus volume op de vriendschap tussen de twee hoofdpersonages komt te liggen.
Pietro lived with his family in Turijn, but in the next few weeks his family met his parents from the town of Koelte van de Bergen, in the small village of Grana. Daar empty hij op zijn twaalfde Bruno know, een wat botte, maar goodhlike jongen hem wegwijs maakt in de natuur. When my grandchildren lost the twee mekaar uit het oog, maar wanneer ze na vijftien jaar herenigd been (at the moment spoken by magnificent characters Luca Marinelli and Alessandro Borghi, LT), voelt dat meteen than thuiskomen. Also letterlijk: het stenen huisje dat ze bouwen op een kale bergflank, verbeeldt wondermooi hoe hun vriendschap een plek is waar ze, so as Pietro aan het van de film mijmert, “wordel schieten, en die op hen blijft wachten”. Al is not in the leven voor altijd, for Pietro would like to be vast.
Welcome eenvoud
The eight mountains related to thematic references to van Groeningen’s two films Dagen zoner ran, since mensen the nu achter de camera staan, zijn duidelijk een stuk ouder en wijzer. This is an opulently styled film, zonder de wilde uitspattingen that appear in van Groeningen’s previous work. What is not known that it is The eight mountains aan leven ontbreekt: vooral het first gedeelte, waarin de jonge hoofdpersonages as mountain geiten by de alpenweiden dartelen, barsten van de energie. Main over de structuur, de montage en de muzikale keuzes hangs deze keer een atypical, welgekomen eenvoud. Is het de aanwezigheid van the imposing alpine crosses that van Groeningen and Vandermeersch deed fall silent, and tot nederigheid noopte?
The directors, a huge DOP Ruben Impens, later the elements that speak: with zijn fell zonlicht and scherpe schaduwen, klaterende beekjes en krakende snow oogt The eight mountains helder than smeltwater. Al treedt gaandeweg zowel visueel as thematically een zekere donkerte in. The film reads op dat moment wat van zijn momentum, Maar werkt dan toe naar een kippenvelopwekkende ontknoping, the de wijze levensvisie van Paolo Cognetti’s boek alle eer aandoet.
‘The eight mountains’ is part of the Belgian bioscoop.