The Sandman is a phenomenon: a cult strip are 1989 and na decennia in ‘development bright’ nu also een hit op het Kleine scherm. Are the launch date op 5 augustus state de reeks wereldwijd aan the top van de hitlijsten van Netflix. What is the success of the ongrijpbare reeks vandaan? Would we miss to read first the strips?
“Kijk naar serie en laat dit eerste seizoen een smaakmaker zijn voor de strips.” Volgens theater maker Alexander Devriendt is het nodig om first de strips van The Sandman te read. Devriendt zit met zijn gezelschap Ontroerend Goed in Edinburgh om a nieuwe voorstelling te presenteren op het Fringe Festival, maar maakt met plezier tijd vrij: “What a genot om over The Sandman te babble. Thank you!”
The Sandman is then not one of the greatest superhero reeks of a long time ago brok ‘dark fantasy’: it is an epic ode to behavior in a fantasy. Schrijver Neil Gaiman used the ideas for genre experiments, existential ideas and nautical hidden philosophy reflections over the years, behavior and were constantly changing. Het is also a lappendeken van tientallen verhalen in various genres, with daar doorheen de vele zoektochten van hoofdpersonage Dream. Dream – of Morpheus – is not known to be goddess but a concept that the drones and night merries of all that is dreamed of. So is also the case with the most behavioral distributors, the inspiration is there for what is left and created.
Seppe Toremans writes about the comedy in fictie at Shelter and is a long one of the biggest Sandman fans: “The most important thing I have been doing is that it is important to behave. Op a given moment gaat het over a group of people in a pub that behaves aan elkaar vertelt. In one van die verhalen he is a personage that one verhaal vertelt aan een other personage. A verhaal in a verhaal in a verhaal: dat is me altijd bijgebleven en maakt dat ik doe wat ik doe en dat ik nog meer fascineerd ben geraakt door verhalen en hoe ze een impact hebben op ons leven.”
Wear and hang on
De reeks start vanuit een ambitieus opzet, warbij – not so in dromen – het overkoepelende verhaal zich was blocked in the various sferen, genres and verhaalfragmenten. That is all there is in the first seizoen. In the loop of the disappearing afleveringen, we and the others stop in London for a toefje horror, so when we come to a conception of the battle with Lucifer, we pass by a diner that fits the most gruesome thing van Stephen King has done and zappen we have to say a lot in the middeleeuwen met zusterlief Dood naar een bizarre bijeenkomst in Florida.
Begrijpelijk dat hier en daar a criticus heel te trag, te onsamhangend en not bingebaar genoeg vindt. Maar wie tijd neemt om te verdwalen, vindt in The Sandman the late tasters behave as a rijke collectie single malts: in small slokjes the het het smaakpalet may rust.
Seppe Toremans keek met a bang Hartje naar de eerste afleveringen, maar zag dat het verhaal bij Netflix sooner krijgt dan in de comics: “Eigenlijk I thought as a big fan of the strips ‘blijf eraf’, maar dat is natuurlijk wat egoïstisch, want het is mooi om te zien hoe de serie toch other things doet met dat best complexe verhaal. Het valt me op dat heel wat elements that have been considered later, as in the first afleveringen aan bod come. In the first strip was in ieder geval veel minder duidelijk waar Gaiman naartoe wilde. The basis is fantasy, which is why it is so close to Shakespeare 1001 night enter.”
Shakespeare? jazeker ‘s Wereld’s most famous playwright zou volgens Gaiman Midzomernachtdroom in De storm Schreven hebben than deel van een overeenkomst met Morpheus, a constructie the uitgebreid aan bod comes in The Sandman. Both pieces of Shakespeare were also performed with virtuosity in the strips, what is known that we in the coming years van de Reeks two Shakespeareanse afleveringen may be watched. Mét vijfvoetige jamben. Shakespeare connoisseurs zullen smullen van de verwijzingen en slimmigheden in Gaimans bewerking, maar zelfs wie de stukken nooit las de planken zag, kan he perfect van genieten.
opening
He’s never heard of dead Shakespeare. The Sandman State bol van de verwijzingen naar verhalen and (semi)mythical figures of all kinds in het verhaal is zo meerlaged that ever tijdens het zen regularly terugbladert naar a previous deel. That is what the 17-year-old Devriendt said about the strip before he first read: “Het was an openbaring. De betere strip existed in Europa also well, maar daar zat dan behoorlijk wat intellectualisme in waar ik me altijd tegen heb verzet. The toegankelijke mixing van het mythische, bijbelse met wat ok nu g hedendaagse problems zijn, that were for me zo’n beetje my anchor point. Je hoeft also not elke verwijzing te snappen om ervan te rivets, want the first laag zit zo goed bij The Sandman.
“Dat proberen we bij Ontroerend Goed also altijd: het moet works, also al ken je nog niet veel van theatre. More than ever het wel kent, gaan he extra layers open. Het heeft ons geïnspireerd om also de borders van ons own medium te verleggen, also we were geen van alle theater students.”
Veel thema’s, honderden personages, waaronder goden en other moeilijk te vatten mythische wezens: geen wonder dat The Sandman long onverfilmbar is respected. Gaiman weigerde bovendien filming zolang zijn stripreeks not afgerond what. Toen de reeks uiteindelijk af what, bleek as soon as he has behavior nauwelijks in a film te vatten valt, zonder afbreuk te doen aan de sealagigheid en subtleties van behavior en personage.
“Het is wel een beetje waanzin dat deze productie was made”, says Toremans, “Someone had taken an enormous risk from the behaal te vertellen. Nu tv-series may cost more and the CGI and green screen technology better and better has become, can het eindelijk ook.”
Behavior in verwijzingen alom, maar he is also a rode draad: de zoektocht van Dream which na een decennialange gevangenschap verseurd tussen zijn plichtsbesef en de zinloosheid van zijn taken en bestaan. Hij wil zijn taken neerleggen, maar kan dat wel? What does it mean for you when it was okay, when you were there at night? Deze verhaallijn wordt subtiel caught in gang in de vijfde aflevering ‘The sound of her wings’. Meteen also het moment warop de strip zijn unieke stem vond, volgens Devriendt: “Gaiman laat Dream en zijn zus Death met elkaar praten: broer stelt zich aan en zus zet hem op zijn plaats. The repercussions van dat geprek zijn enormously, maar toch werkt het ook gewoon as a geprek tussen broer en zus. The duality is de grote sterkte van de reeks: a groots concept dat best slim is, maar tegelijkertijd heel werelds en klein verteld wordt.” The aflevering is also de first keer dat de antipathieke, what autoritaire dream ontdooit en iets van compassie voor other wezens begins te tones. It is the start of a long project and transformation.
woke
U read that goed: Death, de zus van dreams Hij heeft nog familieleden: Destiny, Despair, Desire, Delirium and de in sabbatical zijnde Destruction. A family of seven Endless. Death is a serieuze en tegelijk everything relative goth that can zetten as some Dream op zijn plaats. Desire is an androgynous personal expression of everything we want to do. Hair tweelingzus Despair he cares about then weer voor dat er ook altijd things zijn we helaas nooit geregen hebben.
In the event that there is nothing to be said about the potsierlijke fantasynonsens, then Gaiman avoids the value of the human beings that are made. Dat doet hij wel meer, maar hij he comes in zijn romans – bijvoorbeeld in American Gods – minder goed mee away omdat hij zoals zovele fantasyschrijvers better is in ideeën, personages, dialogues en concepts dan in proza. From the speeches works de serie op Netflix net zo goed as de strips, maar kunt de hoorspelen the Amazon ervan maakt al snel potsierlijk: What are the current laten zien, hoef je niet te omschrijven.
Op sociale media kunt u helaas also not om de obligate woke-controversy heen. Het androgynous personage Desire worded by a non-binary actor speeeld and krijgt meervoudige voornaamwoorden. That’s not on the top of the bottom mee te liften: also in the comics was dat al zo. Meer dan én personage is gender fluide en Gaiman introduceerde volop lgbtq+ personages in zijn behavior.
In the following seizoen zal één krachtig beeld alllicht a nimble Twitter storm veroorzaken: na de begrafenis van haar trans vriend, vervangt een personage met haar lipstick de deadname by haar nieuwe naam. Qua ethnische Diversiteit is wel included: hoe inclusief de comic also was, dertig jaar later valt toch op hoe wit de cast was. Two important personages appear in the tv series Alvast een donkere huid. Maar laat controverse still complexiteit u afschrikken. The Sandman Deserves well tijd, zowel het first seizoen van a hopelijk long tv-series, as de onoversurpassed stripreeks. Want: we are such stuff as dreams are made on.
The Sandman, Season 1 is available on Netflix.
The stripreeks are different in DC Comics (in the Engels).
Neil Gaiman en The Sandman
Neil Gaiman schreef The Sandman Tussen 1991 and 1996 for DC Comics with various designs. Elk verhaal heeft zo een eigen sfeer en hoofdpersonage Dream zijn uiterlijk also changed mee. Gaiman kreeg herevoor ongeziene artistieke vrijheid, the uiteindelijk zelfs leidde tot een separate uitgeverij (het intussen weer opgedoekte Vertigo Comics) were also other horror and fantasy comics and various afgeleide titels van The Sandman onderdak vonden. Here also other cultstrips are offered as swamp thing, The Invisibles, preachers, Lucifer, transmetropolitan, Sweet Tooth in Y: The Last Man. N / A The Sandman Gaiman went straight to the table in Romans and children’s books. Well, van mislukte scripts en initiatieven, will be in 2019 medeshowrunner for a series by Netflix. Op 5 augustus was the first seizoen op Netflix plaatst, waarmee de behalen van geveer een vijfde van de stripreeks verteld. He is still geen tweede seizoen aangekondigd.
The Sandman on the planks
Een van de verhaallijnen van The Sandman is called ‘A Game of You’. Het is toeval dat Ontroerend Goed in 2010 een stuk met dezelfde naam maakte, want medeoprichters Joeri Smet, David Bauwens and Alexander Devriendt delen al jaren een grote liefde voor de stripreeks. Devriendt: “Joeri wilde really did it as a theater piece. We then tried hard to get the right te krijgen, but that’s pretty much the case. That was onmogelijk. Zelfs bij DC Comics zelf, like geen grand other auteur in afgeleide strips het personage Dream used. We were also aware of the old international concerns about what was involved in the risk involved. De kans was te groot dat Gaiman het op een other manner toch you opmerken. All what het stuk wel al planned. We have raised the title as well as there is another piece of work that has been done since then The Sandman te maken heeft. Ik vind trouwens dat ons stuk missed wel beter bij de titel past dan de strip (laughs). Ik was daar toen wel ambetant van, want had he zin in. Het was met Joeri and also wel exciting om eens iets met fictie te doen, maar he is uiteindelijk een mooie productie uitgekomen. In fact, we also believe that it is not only strong.”