“I’m inside me dat ik iets als rook op de grond zag,” says Amarani Garcia. “We were letterlijk dicht bij waar het allermaal geurde Het Schreeuwen en aan het lopen. Het was heel traumatiserend en eng. Ik hid me in a small angle. Het geeft me het gevoel dat we niet meer veilig zijn.”
For Alexander het nog poet bij. Hij thought aanvankelijk dat de schoten van mariniers kwamen, which brought de Amerikaanse vlag een big. Tot hij zag dat mensen in paniek uiteenstoven.
“Ik nam my zoontje vast en begon te lopen”, does hij het verhaal. “I’ll liep to a niche in a building and a test ground, the ramen te breken om naar binnen te kunnen, maar dat lukte niet.”
Daarop stopped the plots from shooting. “We besloten verder te lopen, maar toen weerklonken opnieuw schoten”, gaat hij verder. “We liepen near the achterkant van het building and I stopped my zoontje in een afvalbak. Hij bleef daar Zitten, terwijl ik terugging om the rest of my family te zoeken. Het was won schrikkelijk.”