Op zijn berg in de Oostkantons writes Marnix Peeters over vrijheid, zijn vogels en zijn vrouw.
Mijn vrouw delivered hair diploma politieke wetenschappen that zij twintig jaar gegeden behaalde aan de Universiteit Antwerpen in. Zij doet dat nadat zij de beelden had bekeken van de twee medewerkers van deze setting the door de rector zijn schorst nadat zij, smoezelend in de privésfeer, ontoelaatbare uitspraken hadden gedaan.
That’s where it’s put onto, it’s spoken, it’s my turn. He was not known to anyone, lelijk of dom. He was told that there were so many people in the back of the valley and that there were a lot of problems. Het is a talk soals he elke dag dozens of plaatsvinden, in tram en trein, in bos en hei, onder bobo’s en lullemannen, tussen dames en boeren.
A rector, which herevoor op tv in tranen uitbarst, is geestelijk in de war. Hij zou would like to know that het bij uitsteken zijn the ideeën doen rijpen, the move to accomplish, the tot inzichten suffer and van de wereld a betere plek maken. Sperkken verbieden omdat zij delicaat of geurfd zijn, of aanstootgevend of beroerend, is faithful and understanding. This is an opbod in morele superiority, a third before van zelfprofiling, a tegemoetkoming aan de angstcultuur. This brings the same leving in Nauwe Schoentjes, and a university that wants to consider prices het omgekeerde – zij moet ons doen bloeien en parelen en vechten en vooruitgaan. I have given notice to a setting up the op dusdanige wijze op de rem gaat staan, and I have given a connection to the sea. My diploma is wardeloos.
One day were sold as the same with our own brands and Isabelle at Seppe Nobels gaan eten, in the Instroom Academie. Wij hadden op vorhand gevraagd von Boef mee mocht, en dat mocht, maar ter plekke be confronted with wij wel met iets heel raars. Vanuit de open keuken kregen wij regulated verbaasde look as wij our four-voeter van de batersh end canafeh lie proeven.
Ik maakte daar een grapje over – in countries as Myanmar en Lebanon en Indonesia roept de ober wellicht written: ‘No! Is restaurant! You can’t bring your food!’ than ever he met je hond inside walks.
Mijn vrouw maakte me er attent op dat het kupplung aan de beendende Tafel verontwaardigd naar mij zat te kijken. Het duurt not long sea vooraleer wij in a telefoontjescultuur terechtkomen, zei zij. That toolke mensen naar The morning Bellen en zeggen: wij hebben gezien dat uw medewerker zus en zo. After that it was sheared and another course would follow.
Je begrijpt plots hoe regimes ooit zijn kunnen ontstaan, hoe de Stasi en de Sipo het voor elkaar hebben kregen – je he raises hooguit een sfeer voor nodig, what achterwick, what onbehaaglijkheid. Wij staan op de rand van iets heel lelijks, en het zijn de mensen the het hardst pretenderen dat zij het goed met ons voorhebben en het the best in de zin hebben, the de biggest damage zullen aanricht.
End of the media, in the plaats van for the musts of the UA in de brest jump, kijken toe.