The Russians were lost there, toch zijn de Oekraïense inwoners van Koepjansk halsoverkop op de vlucht defeated. Want na de terugtrekking blijft de Russian artillery het dorp bestoken om zoveel mogelijk verwoesting aan te judge. ‘Anything that was in de.’
Ineens staan een man, een vrouw en een jongetje van een jaar of tien zaterdag op het plein van Sjevtjenkove, een dorp in het oosten van Oekraïne. ‘s Ochtends were ze nog op de plek waar ze wonen, of woonden, 30 kilometers verderop – daar waar ze een huis hebben, of hadden, met alles wat daarbij hoort. Nu staan ze op en plain met en tas, what speelgoed en en kat in en reismand.
What now?
Ze komen uit Koepjansk, een dorp waar de Russen een dag eerder definitely uit zijn verdreven, maar waar ze juist na hun vertrek aanweziger zijn dan ooit. With a bombardment on the achterblijvers later ze notice hoeveel ze geven om het dorp dat ze zes maanden hebben bezeten also het bij Rusland hoorde.
“Overall kwamen ze neer, de rakettes, ook op de huizen”, says Andrej Postoepnoi (32), de vader. Hij zit hurkt, met twee handen om de hand van zijn zoontje, op de stoeprand is gaan zitten en voor zich uit staart. “Hij laat zijn angst niet zien”, says Andrej. “Maar ik kan het wel voelen als hij trilt.”
Koepjansk lies on the Oskil river, the Grofweg de grens vormt tussen bevrijd en bezet area. The city was warned as soon as possible by the Oekraïense soldiers: also in the west, military analists said they were amazed and amazed about it. De Oekraïense minister van Defensie, Oleksy Reznikov, noemde het tegenoffensief in de Financial Times “een snow rolls the van een heuvel rolls, hey wordt bigger and bigger”. Previous Thursdays the oekraïners de rivier over te steken en bevrijdden ze also het oostelijk deel van de stad.
‘We’re afraid that he’s been on; we were zo blij’
“We’re fighting, and we’re talking about style,” says Katya, de vrouw van Andrej. “We were told that we shouldn’t try to build soldiers and try to avoid them. En toen we ineens dat het de onzen were. We were so lucky.”
Hun zoontje Kyrill heeft a small plastic Humvee and a tank uit de tas gehaald en begin oorlogje te spelen. Hij laat zijn mooiste speelgoed zien: een vliegentuig van surrogaatlego, nog in het doosje, met het prijsje nog in roebels op de verpakking. Het is everything what hey bij heeft.
Ze hadden tijdens de bevrijdingsgevechten al een poging gedaan om naar een veiliger oord te trekken, vertelt Andrej. Maar de bus wararmee ze probeerden te ontkomen were shot by the Russians. Ze went plat op de vloer liggen, alleen de chauffeur en één passenger are raked. Vandaag zijn ze te voet gevlucht, over a kapotte brug naar de overkant. Because of this, we are always watched over by volunteers who speak in small columns from Charkiv to the west.
Now it is possible to arrive at a small area in front of the big square, planned for parades in glorious days. Aan én kant het gemeentehuis, waar medewerkers van de Verenigde Naties een vrachtwagen met dozen voedsel uitladen. Aan een other kant een kapot cultuurpaleis met op de gevel de afbladderende prestaties en ambities van de oude wereldmacht: een lopende band, een man aan het stuur, een graanveld, de maan, een atoom, een boek, een trumpet en een vrouw met een erlenmeyerkolf. Maar de Vluchtelingen should be near the building on the square, in normal times of redactie van de plaatselijke Krant. Now the filtration center is married.
Russians shoot dorpen kapot waaruit ze zich hebben teruggetrokken
A piece of honderdvijglich mensen staan voor de deur, the word guarded by politiemannen. How do you want to go here first: here you put ze vragen en kijken ze withered stamps in je paspoort – te veel Russia is suspected. The vluchtelingen have hun maps in the hand, with papers, bewijzen, names of vrienden that can be instaan. Of not.
“I’ve seen the pro-Russian zijn here,” whispers Oxana Gritsenko, a 78-year-old baboesjka (omaatje) met a hoofddoekje op en een door het leven gegroefd gelaat. “I can’t seem to talk straight to anyone.”
Well, that’s when the bombardments started, at that moment, that the Russians stopped. “Everything that was in de, shocked,” says ze. That steden has been recorded as legers ze proberen te veroveren, is al een complicated consequences of the oorlog. That steden was kapotschoten because a leger dat zich terugtrekt, is iets van deze oorlog. Later that day it was also a day onbeduidend dorp than Tjoechoejiv beschoten, ver van het front, warbij een meisje van eleven omkomt. There are four days in a psychiatric institution, in a bevrijd stadje vlak by the Russian standards. De tactiek van de schroeide flats: de Russian artillery he blijft consistently op terugvallen.
When Gritsenko hears that the photograaf Italiaans is, he warns that his hair can be barked before he is born. Ze is aan het van de oorlog flown and arrived in Turijn right. “Laat haar weten dat het goed gaat”, says ze with trilling stem. “Ze hoeft zich om mij geen zorgen meer te maken.”
Ze heeft al maanden geen contact meer gehad: de telephone and internet connections met de vrije kant van de wereld were broken in Koepjansk. Well, now that the bevrijding is over, hear what it means for you to be there first in a year that you helped with your family and other things that are required. Katya Postoepnoi shows that he built Koepjansk één heuvel what was mensen tegen betaling konden barken with the telephone of someone with a Russian simkaart. De communicatie met other residents, vaak stopped in kelders, lost via papiertjes op de deuren.
‘De Russen laten hun hun zigest gezicht zien’
Het leven was hard onder de Russen. Rubina, het vrouwelijke hoofd van een Roma family who arrives op het plein with hostende children in de armen, zegt ze maanden in Kelders hebben gleeefd, and there are now no uit ontsnapt zijn. “We hadden geen tijd om ook maar iets mee te nemen.” At that time there was a fear of no contact with the Russians. “We know how to sell.”
De vluchtelingen here maden, in tegenstelling tot inwoners van Verderop situated steden than Izjoem en Balaklia, vooralsnog geen melding van een Russian terreurbewind. “We weren’t really scared,” says Andrej Postoepnoi. “The Russians were rusty. As je je also held rustig, bleven ze rustig.” He knew Russian reels in de Winkelste liggen, he knew Russian tv and je kon ook met roebels betalen. Desalniettemin, zegt hij, names of some residents de wijk naar Russia, op zoek naar een better leven.
“He was here veel mensen met vrienden in Russia”, says hij. “They will be related to you. Sommigen from that we in feite één land zijn. Toen de oorlog began konden ze alleen nog maar huilen over what he’s doing and hope that he’s over zou zijn.”
“The Russians were threatening you in the city,” says Gritsenko. “Maar he was geen vriendschap. We actually warned that ze, as ze eenmaal zouden understood that we did not onder Russian overheersing wilden leven, uit zichzelf zouden trekken. In plaats daarvan latern ze nu hun most complicated design zien.”
That ze would like to escape near the bevrijding is the druppel
Op het plein comes a buste in Gerafelde Dacia addressed. In het dak a porter zitten de grove gaten van granaatscherven, lamps and routes zijn way. Aft het stuur zit een man met een zonnebril op, zijn Dochter zit naast hem, zijn vrouw aft tussen het huisraad. “Copy car?” vraagt hij. Hij heet Georgy Soekhoemi and vandaag started on the following stage of his odyssey.
The beginning in maart tijdens de beschieting van Izjoem: ze wisten door de linies te breken en een klooster te bereiken, waar ze voor het eerst in dagen weer water konden drinken, shows Georgy’s vrouw Victoria. Then the car will be hit by a rocket. The following went to Slovyansk, om op een evacuatietrein naar het westen te komen, maar zat overvol. Before he saw in hadden bleek some way het bezette Koepjansk, was ze onderdak vonden op de slaapzaal van een medical school.
Now it’s because we’re vandalized. The next stage of your flight should be brought to the house in Izjoem, so that it is still over. Georgy and Victoria said that the house was devastated; ze hopes that the apartment of a dog Kristina Kotyk still bewoonbaar is. In different? Ze heffen your poor in the air.
“Hebben jullie in je land geen verpleegsters nodig?” Kristina ineens asks. “I worked last year in the Ziekenhuis. Functional diagnosis of hartaandoeningen. I have no binding sea with deze plek, I can overal heen, away from here. Kun je dat than jeblieft Laten weten?”
That’s next to the vlucht most, na de maanden the ze in bezet Koepjansk raise doorstaan, een vlucht ná de bevrijding, is also voor Andrej Postoepnoi de druppel. “We won’t do it again. I think that ons huis vandaag kapotschoten is tomorrow kapotschoten wordt. I didn’t wake up at herbouw, in fear that he’d been born over a couple of years. My zoon is tien. I want him to live with more to come.”
Ze zijn door de filtratie come in gaan nu first to Katya’s moeder in Charkiv, which ze zes maanden never raised gezien of spoken. Dan klaart Kyrill op. “Now I can really eat grandma.”