Tweewekelijks de nieuwsbrief van our journalist Katrin Swartenbroux in uw mailbox? Ontvang hem here.
day lezer,
Toen het internet still not much more than that, there was a tinkling, kneading connection geluid that my tienerslaapkamer onder hoogspanning leek te zetten deed ik dit al. well. Niet exact dit. Maar iets what he heel erg op leek.
First via channels as mIRC and LiveJournal, later on MySpace, Tumblr, WordPress, Reddit and on Twitter. Bytes were de bouwstenen van my bestaan, cijfermatigheden which brought me zieleroerselen op de één of other manner leesbaar op de schermen van vrienden, vijanden en vreemden.
En dus uiteindelijk also, via deze nieuwsbrief, bij u.
I have the right to say that the Internet and the manners of communicating via the Internet and the identity of the building are large, the same with me, but the last thing we do is to say that I have the right to use it. Not Het Internet in itself naturally, as modern men maak ik vakkenn used van Zoom en Zoomit, maar de manner waarop ik me he onaantastbaar waande. Alsof ik he, dankzij of zelfs ondanks my leeftijd altijd wel my weg zou vinden.
Uiteraard zag ik also wel dat de jonge generatie online de draak begon steken met millennialmaniertjes. Skinny jeans, een zijscheiding, een obsessie met Harry Potter,… All things were, in real life, always “cringe”. I can laugh because I can talk. Harry Potter is cringe. I’m still mee! Tot ik tijdens het scrolling Deze TikTok tegenkwam.
A Gen Z’er schreeuwt het uit omdat haar baas Whatsapp bruikt via haar web browser. I have the filmpje ondertussen zeventien keer opnieuw gekeken omdat I don’t know what it is misused with Whatsapp via the web. Het is dan dat je weet dat je lost. That’s the internet and everything there is to know about what’s going on. Stronger still: that he lived there heeft ingehaald en het ne wat je nog rest een not op het staartje is. Zonder angel.
Journalist Kate Lindsay aptly describes what happened in hair stuk before TheAtlantic That ze de Millennial Pause heeft genoemd, een knikje naar het ietwat gênant fenomeen waarbij millennials wanneer ze een filmpje maken eerst een halve seconde waken voor ze begin speaking om zich ervan te make sure that the small zakcomputer daadwerkelijk aan het record is. “Once my eyes were opened to the Millennial pause, I started noticing my age in every part of my internet experience”, aldus Lindsay.
It is that stuk that me heeft aangezet om my own digital demise op te tekenen for deze krant. An essay over hoe ik mezelf minder en minder relevant zag been op de kanalen which ik altijd bruikt had om me van my own relevanceie te verweign. The zichzelf zeet verdwijnen op de scheermen waarop ze zichzelf heeft gecreëerd.
-
Op zich is het natuurlijk ontzettend logically that people the dubbel zo jong zijn laugh with what I see zelf ooit as cool beschouwde. The socio-cultural relevance is always with cultureel kapitaal, and eens je de kaap van de dertig passeert ben je nu eenmaal iets meer bezig met baby’s made of panden accuse dan met het bingen van series en playlists semen places. That also describes Daniel Dylan Wray in a confronting piece before The Guardians: ‘Why are people in their 30s giving up on music?‘”While the thrill of falling in love with a record hasn’t dimmed, it’s dispiriting to know that you have a shrinking group of friends to share it with, as more people seeming to outgrow the one thing you never thought was possible to outgrow.”
Wray’s word on the other stone and data: a Spotify study uit 2015 toonde aan dat de most mensen stop met het luisteren naar nieuwe muziek op hun 33ste, a gelijkaardig report van Deezer from 2018 mark earth die overgang op 30.
-
Bovendien begon ik tijdens het Schrijven also te twijfelen aan mijn opzet. How meta and cramping is a piece of two pages over the years that are relevant to millennials? In zijn we, as America’s sociologist Philip Cohen suggested earlier that year op zijn bloghasn’t a generation been passed?
De post van Cohen was destijds wijd spread en uiteindelijk ook behapbaar semengevat door Louis Menand fore The New Yorker. “If you are basing your characterization of a generation on what people say when they are young, you are doing astrology. You are ascribing to birth dates what is really the result of changing conditions.”
- En toch. The “Millennial Pause” was Kate Lindsay het over heeft maakte voor mij duidelijk waarom ik het zo moeilijk heb om door te schuiven naar het volgende vakje, datgene dat volgt op de fase waarin je nog sociocultureel relevant bent. TLDR: omdat ik geen idee heb hoe dat vakje eruit hoort te zien. I’m going to write about the height of the sea in my generation that can’t be found in the traditional middle of the previous Volwassenheid mark. “Hoewel criticism op ‘de jeugd van tegenwoordig’ al bestaats sinds Socrates zijn zegje liked to doen, been ‘use’ millennials luidop verantwoordelijk gehouden voor de teloorgang van de modern samenleving, simply omdat we other keuzes maken dan our ouders.”
- The drawn-up Peter Pandemic state of Bovendien haaks op de girlboss-cultuur waarin ik ben brought about, which in de schaduw van the thirty under thirty-lijstjes en de young potentials. That was meant to be a deadline. “Was it normal in the twentieth century that there would be a need to build on it, for the first time in the labor market, what would happen in the future, that it would be contradictory for the years to be made. Waarop je een lijstje moet afvinken (…) but het vaandel dat het ‘the best jaren van je leven zijn waar je really van moet genieten want ze komen nooit meer terug’.”
- Het is daarom dat zoveel heel erg jonge mensen op Tiktok schreeuwen dat ze zich zo oud voelen, writes Rebecca Jennings for Vox, film pics from 23-year-olds who complain that they don’t raise anything, posts about a 28-year-old Selena Gomez “the queen of aging” worded. “No one should spend time on a platform they don’t care about, but to avoid something just because it triggers some horrible realization about your own mortality — despite often only being a few years removed from the age of most of its users — suggests that something is extremely wrong with the way we think about growing up.”
- Naturally, there is at least one reason that also de huidige generatie youngeren is booked gaat onder our belachelijke society. Vooral omdat zij zo gelijk nog met meer uitdagingen te make zullen hebben dan wij. Daarom raad ik iedereen onder de 28 (ik maak de regels niet) dit stuk van my collegiate Jorn Lelong aan, the bij verschillende psychologist om handvaten voor het most confusing decade went vragen. “As you nooit een crisis you expect, you want hetzelfde blijven doen. Depending on the level of the war, there will be no change in the sea in this period, the fact that it is normal is that of the army. En praat erover.”
In all eerlijkheid, an essay schrijven over hoe ik te oud ben om online nog enkele socioculturele relevantie te behouden heeft me ironically genoeg enkele jaren van mijn leven gekost. I will at the very least understand the cramping mee wil met de jeugd, other zijds ben ik not clear with the internet uit te me. Daarom ben ik dankbaar dat ik, in de vorm van deze nieuwsbrief, tijd en ruimte heb cooked.
Tweewekelijks zal ik met u delen wat me de afgelopen tijd heeft beziggehouden, de artikels die mijn research hebben gefundeerd, de think pieces the me aan het think hebben gezet, the pennenvruchten was ik jaloers op ben en de songs the mijn vingers over het toetsenbord hebben gestuwd.
Thanks, alvast, for subscribing. En Welcome to my home.
Are we only biding time ’til I lose your attention?
And someone else lights up the room?
People love an engineering